Seans spirytystyczny

Seans spirytystyczny przeprowadzony przez Johna Beattie, Brystol, Anglia (1872)

Seans spirytystyczny (fr. séance) – ogólnie oznacza spotkanie spirytystyczne grupy kilku osób, która porozumiewa się za pomocą medium ze światem zmarłych i ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, na przykład z duchami lub demonami. Spotkanie to ma na celu porozumienie się ze światem równoległym, w celu uzyskania kontaktu ze zmarłymi.

W kontekście etnologicznym termin ten jest również używany dla podróży duszy, który szamani używali w tradycyjnym społeczeństwie^[1].

Seanse spirytystyczne

Jako widoczne znaki kontaktów ze światem zmarłych podaje się automatyczne pisanie, albo komunikację werbalną medium ze światem równoległym. Inne fizyczne manifestacje mają na celu materializację przedmiotów przez ektoplazmę, galaretowatą substancję, wypływającą z ciała medium. Z ust, uszu, nosa, oczu, a nawet z dolnych partii, psychokinezę, aport i lewitację, czyli unoszące się przedmioty, na przykład: stół, fortepian czy książki.

Zazwyczaj na spotkaniach spirytystycznych medium jest anonimowe. W momencie skupienia wpada w trans i próbuje nawiązać łączność ze światem zmarłych. Często uczestnicy seansu są zaprzysiężeni, aby nie informować obcych o tym, co się działo.

Zazwyczaj przy takich spotkaniach zapala się świece w całkowitej ciemności. Pokój do seansu może być wyposażony w urządzenia techniczne, jeżeli medium albo osoba towarzysząca medium na to pozwoli, np. od razu zapalić światło, zgasić świecę, albo na przykład odtworzyć dźwięki z taśmy lub płyty winylowej, kontrolowane przez ukryte przełączniki. Często ktoś wciąż chowa się w sąsiednim pokoju, wydaje jakieś odgłosy, hałasuje, szeleści i uczestnik myśli, że rozmawia z osobą z zaświatów. Nici w tak zwanej lewitacji, to kolejna popularna sztuczka, żeby pokazać unoszące się stoły albo przedmioty. Taki seans przedstawia nam ekonomicznie motywacyjne złudzenie.

Tło historyczne

Rozkwit seansów i koła spirytystycznego był w latach 1850-1890. Jednak po 1890 ludzie nadal w to wierzyli i inwestowali. Seanse zostały unieśmiertelnione między innymi w filmie amerykańskim, Duch.

Miejsca seansów były podejrzane przez opinię publiczną. Tak więc w wiktoriańskim, purystycznym społeczeństwie tamtych czasów miejsca seansów były również podejrzane jako tajne miejsce spotkań dla seksualnej rozpusty. Nie zawsze niesłusznie, ponieważ media były już przyzwyczajone do przekraczania granic społecznych i konwencji przez szczególną uwagę publiczną ich działalności. W ten sposób seksualność została ograniczona i umożliwiona, przynajmniej w tych kręgach, więc tylko wolna mowa i ewentualnie działanie na niewypowiedziane w tym czasie mogło przynieść jakieś rezultaty.

Znane media

Stanisława Tomczyk w transie, demonstruje lewitację nożyczek, a psycholog Julian Ochorowicz obserwuje to wydarzenie. Wisła, Polska (1909)

• William Henry i Ira Erastas Davenport (Bracia Davenport, USA)
• Jonathan Koons (USA)
• Florence Cook (Anglia)
• Daniel Dunglas Home (Anglia/USA)
• Samuel Guppy (Urodzony jako Agnes Nichols, Anglia)
• Eileen Garrett (Znany przez wywiad z wcześniej zabitym pilotem H. C. Irwinem z sterowca R101, Anglia)
• Kate Goligher (Irlandia)
• Mina Crandon (USA)
• Stella Cranshaw (Anglia)
• Eusapia Palladino (Włochy)
• Stanisława Tomczyk^[2][3] (Polska)
• Anna Rasmussen (Dania)
• Queenie Nixon (Transfiguracyjne medium, Anglia)
• Edgar Cayce (W transie widział diagnozę i przeprowadzone leczenie na konkretnej osobie, USA)
• Neale Donald Walsch (USA)

Zobacz też

• Okultyzm
• Parapsychologia
• Ezoteryka

Przypisy

Literatura

• Karl Baier: Medytacja i nowoczesność: O genezie głównej dziedziny współczesnej duchowości w interakcji między Europą Zachodnią, Ameryką Północną i Azją. Zespół 1, Königshausen & Neumann, Würzburg 2009, ISBN 978-3-8260-4021-4.
• Moritz Bassler, Bettina Gruber, Martina Wagner-Egelhaaf: Duchy: zjawy, media, teorie. Königshausen & Neumann, Würzburg 2005, ISBN 978-3-8260-2608-9.
• Monika Meister: Plecy stołu, seanse, lewitacje: scena okultystyczna w Monachium około 1900 roku. Skrypt z „Bawarii - Kraj i ludzie“, Radio bawarskie, 2001.