Seeing

Ten artykuł od 2011-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Animacja powierzchni Księżyca ukazująca wpływ ziemskiej atmosfery na obraz

Seeing – wielkość, która określa stabilność atmosfery i nie ma związku z przejrzystością powietrza.

W zależności od tego, czy atmosfera jest spokojna, czy też turbulentna, można przez teleskop uzyskać albo stabilne, efektowne obrazy obiektów niebieskich, albo nie dostrzec praktycznie żadnych szczegółów. Duże turbulencje atmosfery bardzo ograniczają zdolność rozdzielczą teleskopu, co utrudnia rozróżnianie blisko siebie położonych obiektów (np. gwiazd podwójnych lub szczegółów na powierzchni planet). Seeing zależy od wielu czynników meteorologicznych, ale generalnie nisko nad horyzontem jest zawsze słabszy, lepszy bliżej zenitu, tak więc im wyżej na niebie znajduje się obiekt, tym lepsze warunki panują do jego obserwacji. Ponadto dobrym seeingiem charakteryzują się zwykle noce lekko zamglone, ponieważ wtedy ruchy powietrza są z reguły niewielkie. Seeing określa się najczęściej albo w skali pięciostopniowej (w Europie), albo w dziesięciostopniowej (w USA), przy czym w tej pierwszej najgorszy seeing odpowiada piątemu stopniowi skali, a najlepszy pierwszemu, zaś w tej drugiej najgorszy odpowiada zerowemu, najlepszy zaś dziesiątemu. Inną metodą określania seeingu jest podawanie wielkości obrazu gwiazdy w sekundach łuku.

Linki zewnętrzne

• Larry McNish: Atmospheric "Seeing" (ang.). W: The RASC Calgary Centre [on-line]. 2011-11-11. [dostęp 2015-04-26].