Serafim Żeleźniakowicz

Serafim Żeleźniakowicz
protoprezbiter
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1913
Timkowicze

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 2004
Białystok

Miejsce pochówku

Cmentarz prawosławny w Białymstoku (Jaroszówka)

Proboszcz parafii św. Mikołaja w Białymstoku
Okres sprawowania

1970–2004

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Diecezja białostocko-gdańska

Diakonat

24 maja 1942

Prezbiterat

25 maja 1942

Grób duchownego na cmentarzu prawosławnym w Białymstoku

Serafim Żeleźniakowicz (ur. 27 grudnia 1913 w Timkowiczach, obecnie Białoruś, zm. 25 grudnia 2004 w Białymstoku) – duchowny prawosławny (protoprezbiter), wieloletni rektor Warszawskiego Seminarium Duchownego.

Życiorys

Był synem kapłana prawosławnego, Arsenija Żeleźniakowicza, i jego żony Ludmiły zd. Gołub[1]. W wieku dziewięciu lat stracił ojca, zaś w 1935 także matkę. Już wcześniej, pod wpływem przykładu ojca, postanowił zostać kapłanem. W 1935 ukończył Seminarium Duchowne w Wilnie, w 1939 Studium Teologii Prawosławnej Uniwersytetu Warszawskiego, jednak z powodu wybuchu II wojny światowej nie mógł obronić pracy magisterskiej[1].

24 maja 1942 biskup grodzieński i białostocki Benedykt wyświęcił go na diakona, zaś następnego dnia – na kapłana. Pierwszą parafię prowadził w Hajnówce. Wyróżniwszy się w swojej pracy duszpasterskiej, został wyznaczony przez metropolitę warszawskiego i całej Polski Makarego na rektora prawosławnego seminarium duchownego w Warszawie[1]. Funkcję tę pełnił w latach 1951–1970; uzupełniał jednocześnie studia, otrzymując stopień kandydata nauk teologicznych na Akademii Duchownej w Moskwie (1958) oraz broniąc doktorat z teologii na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej (ChAT) w Warszawie. W latach 1962–1991 był wykładowcą ChAT. Swoją dysertację doktorską poświęcił historii monasteru św. Onufrego w Jabłecznej[1].

16 września 1970 został proboszczem katedralnego soboru św. Mikołaja w Białymstoku, od 1986 był dziekanem okręgu białostockiego. Przyczynił się do powstania największej świątyni prawosławnej w Polsce – cerkwi Świętego Ducha w Białymstoku. Zajmował się duszpasterstwem młodzieży licealnej i akademickiej, reprezentował Kościół prawosławny na sympozjach naukowych. 24 września 1986 sobór polskich biskupów prawosławnych nadał mu wysoki tytuł protoprezbitera[1].

W chwili śmierci był najstarszym duchownym prawosławnym w Polsce. Pochowany został na cmentarzu prawosławnym Wszystkich Świętych w Białymstoku[2].

Przypisy

  1. a b c d e Ob awtorie [w:] ks. S. Żeleźniakowicz, Istoria Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo monastyria w triech tomach, Warszawska Metropolia Prawosławna, Warszawa 2006, ISBN 978-83-60311-03-5, ss.7–8
  2. Przeciszewski Marcin: Zmarł najstarszy kapłan prawosławny w Polsce. [w:] 25.12.2004 [on-line]. Katolicka Agencja Informacyjna. [dostęp 2015-10-19].

Media użyte na tej stronie