Serafin (Lade)
_%d0%bd%d0%b0_%d0%90%d1%80%d1%85%d0%b8%d0%b5%d1%80%d0%b5%d0%b9%d1%81%d0%ba%d0%be%d0%bc_%d1%81%d0%be%d0%b1%d0%be%d1%80%d0%b5_%d0%a0%d0%9f%d0%a6%d0%97_1934_%d0%b3%d0%be%d0%b4%d0%b0.jpg) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 4 czerwca 1883 |
| Data i miejsce śmierci | 14 września 1950 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Chirotonia biskupia | 1924 |
| Data konsekracji | 1924 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Konsekrator | |||||
| |||||
| |||||
Serafin, imię świeckie Alfred Lade[1] lub Karl Georg Albert Lade[2] (ur. 4 czerwca 1883 w Lipsku, zm. 14 września 1950 w Monachium) – metropolita Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji.
Urodzony w Lipsku w rodzinie protestanckiej, w 1904 przeszedł na prawosławie[2]. Żonaty z Mariną Iwanową, przez osiem pierwszych lat swojej kariery duchownej był białym duchownym. W latach 1907–1912 był jednym z kapłanów w soborze w Nowogrodzie Wołyńskim. W 1916 ukończył studia w akademii duchownej w Petersburgu[3], według niektórych źródeł przez trzy lata po uzyskaniu dyplomu pracował jako wykładowca języka niemieckiego w seminarium duchownym w Charkowie, jak również służył w parafiach eparchii charkowskiej[2]. W 1920 stracił żonę i cztery lata później złożył śluby zakonne. Był już wtedy czynnym zwolennikiem ruchu Żywej Cerkwi, w której w 1923 lub w 1924 niekanonicznie otrzymał chirotonię biskupa charkowskiego, zaś w 1927 został przeniesiony na katedrę achtyrską.
W 1929 lub w 1930[2] za zgodą władz radzieckich wyjechał do Niemiec, gdzie – być może na osobiste polecenie metropolity Antoniego (Chrapowickiego)[2] – został przyjęty w poczet kapłanów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji. Jego święcenia biskupie uznano za ważne; w tym samym roku mianowany biskupem monachijskim i bawarskim (według innych źródeł: poczdamskim lub tegelskim)[2], zaś w 1938 podniesiony do godności metropolity berlińskiego i niemieckiego (według innych źródeł, bp Serafin otrzymał godność metropolity w 1942[2]). Po podbiciu Polski przez III Rzeszę zarządzał całym Kościołem prawosławnym na ziemiach Generalnego Gubernatorstwa, jednak już 23 września 1940 został odsunięty od tych zadań, gdy metropolita warszawski i całej Polski Dionizy (Waledyński) złożył przed Hansem Frankiem deklarację lojalności wobec władz hitlerowskich. Grzegorz Pelica określa biskupa Serafina jako „umiarkowanie lojalnego” wobec nazistów[1]. Po usunięciu z urzędu wrócił do Monachium, gdzie w 1950 zmarł.
Przypisy
- ↑ a b G.J. Pelica: Kościół prawosławny w województwie lubelskim (1918–1939). Lublin: Fundacja Dialog Narodów, 2007, s. 389. ISBN 978-83-925882-0-7.
- ↑ a b c d e f g Митрополит Серафим (Ляде) Карл Георг Альберт, в крещении Серафим) (иное произношение – Ладе) (Seraphim (Lade)) (1883 – 1950)
- ↑ Według innych źródeł był absolwentem seminarium duchownego w Petersburgu, zaś akademię kończył już w Moskwie.
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
епископ Серафим (Ляде) на Архиерейском соборе РПЦЗ 1934 года в Сремских Карловцах