Serapion (mercedariusz)

Święty
Serapion O.de.M.
męczennik
Ilustracja
„Męczeństwo Serapiona”
z Zakonu Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników
(Francisco de Zurbarán, 1628).
Data i miejsce urodzenia

1179
Londyn

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1240
Algier

Beatyfikacja

23 marca 1625
przez Urbana VIII(aprobata kultu)

Kanonizacja

14 lipca 1728
przez Benedykt XIII
(aprobata kultu)

Wspomnienie

14 listopada

Atrybuty

krzyż, miecz, narzędzia tortur (obcęgi, młot, sznury), oprawcy

Patron

chorych na schorzenia stawów

Serapion O.de.M. (ur. w 1179 w Londynie, zm. 14 listopada 1240 w Algierze) – święty Kościoła katolickiego, męczennik z „Zakonu Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników”, ofiara prześladowań religijnych[1][2].

Życiorys

Pochodził ze szlachty – jego ojciec, Rotland Szkot był kapitanem u Henryka II Plantageneta[2]. Brał u boku rodzica udział w wyprawie krzyżowej Ryszarda Lwie Serce i wraz z nim dostał się do niewoli[2]. Po uwolnieniu przystąpił do dworu Leopolda VI Sławnego i brał udział w wyprawie na Półwysep Iberyjski[2]. Do walk z Maurami nie doszło, gdyż dotarł na miejsce wkrótce po zawarciu rozejmu[2]. Uczestniczył w V wyprawie krzyżowej, a później dołączył do świty Elżbiety Hohenstauf i w jej orszaku spotkał Piotra Nolasco[2].

W 1222 wstąpił do zakonu założonego przez Piotra Nolasco i podjął działalność zgodną z celem, jaki przyjęli realizować, a polegającym na uwalnianiu chrześcijańskich niewolników z rąk muzułmanów[2]. Początkowo w tym celu jeździł do Algieru, a później organizował zgromadzenie w Anglii[2]. W czasie ostatniej wyprawy, z braku środków na wykup, oddał się w niewolę, w zamian przetrzymywanych niewolników[2]. Ponieważ skutecznie prowadził ewangelizację, został najpierw ukrzyżowany na krzyżu świętego Andrzeja, a następnie poddany torturom, polegającym na wyłamaniu stawów wszystkich kończyn, rozcięciu jamy brzusznej i wywleczeniu wnętrzności, a na koniec ścięty[2][3].

Serapion jest patronem chorych na schorzenia stawów[3]. W ikonografii chrześcijańskiej przedstawiany jest w habicie zakonu mercedariuszy, zaś jego atrybutami są: krzyż, miecz, oprawcy i narzędzia tortur: obcęgi, młot i sznury[4].

Papież Benedykt XIII zaaprobował kult świętego 14 lipca 1728 roku[2][5]. Serapion jest pierwszym męczennikiem z Zakonu Najświętszej Maryi Panny Miłosierdzia dla Odkupienia Niewolników[5].

Dzienna rocznica śmierci jest dniem, kiedy wspominany jest w Kościele katolickim[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2005 (wznowienie), kol. 234. ISBN 83-7318-376-0.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2005 (wznowienie), kol. 235. ISBN 83-7318-376-0.
  3. ↑ a b Antonio Borrelli: San Serapio Martire mercedario (wł.). 2002-11-18. [dostęp 2012-12-12].
  4. ↑ Józef Marecki, Lucyna Rotter: Jak czytać wizerunki świętych. Leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych. Kraków: Universitas, 2009, s. 550. ISBN 97883-242-0910-1.
  5. ↑ a b Den hellige Serapion av Alger (1179–1240) (norw.). Den katolske kirke, 2000-05-14. [dostęp 2012-12-12].

Media użyte na tej stronie

San Serapio, por Francisco de Zurbarán.jpg
Gemäldezyklus »Szenen aus dem Leben des Hl. Pedro Nolasco«