Sergiusz (Pietrow, biskup czarnomorski)

Sergiusz
Stiefan Pietrow
Biskup czarnomorski i noworosyjski
Ilustracja
Kraj działania

Jugosławia

Data i miejsce urodzenia

30 stycznia 1864
stanica Aksajska

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1935
monaster Privina Glava

Biskup czarnomorski i noworosyjski
Okres sprawowania

1913–1918(?)

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny poza granicami Rosji

Śluby zakonne

1892

Diakonat

1892

Prezbiterat

7 listopada 1892

Chirotonia biskupia

12 lutego 1899

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

12 lutego 1899

Miejscowość

Tomsk

Konsekrator

Makary (Niewski)

Współkonsekratorzy

Metody (Gierasimow), Innocenty (Sołodczin)

Sergiusz, imię świeckie Stiefan Aleksiejewicz Pietrow (ur. 30 stycznia 1864 w stanicy Aksajskiej, zm. 24 stycznia 1935 w monasterze Privina Glava na Fruškiej gorze) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Ukończył Dońskie Seminarium Duchowne w 1886. Chociaż od dzieciństwa pragnął zostać kapłanem, podczas nauki w szkole przeżył okres wątpliwości i duchowych rozterek. Zamieszkał w Tomsku, gdzie jego wuj, biskup Włodzimierz, był ordynariuszem miejscowej eparchii. W Tomsku spotkał duchownych służących w misji duchownej na Ałtaju i zapragnął się do nich przyłączyć. Nie był jednak pewien powołania mniszego i dlatego wyjechał z Tomska do Moskwy, gdzie ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym w 1890[1]. Jeszcze w tym samym roku, po wysłuchaniu kilku wykładów na kursach dla misjonarzy przy Kazańskiej Akademii Duchownej, dołączył do misji ałtajskiej. W 1892 został postrzyżony na mnicha, zaś 7 listopada tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie. Mianowano go asystentem przełożonego misji prawosławnej w Kirgizji[1].

12 lutego 1899 w prywatnej cerkwi biskupów tomskich przyjął chirotonię biskupią z rąk biskupa tomskiego i barnaułskiego Makarego. Został wówczas biskupem bijskim, wikariuszem eparchii tomskiej. Po dwóch latach Święty Synod wyznaczył go na ordynariusza eparchii omskiej. W 1903 został z kolei biskupem pomocniczym eparchii wileńskiej i litewskiej z tytułem biskupa kowieńskiego. W 1907 przeniesiono go do eparchii chersońskiej jako jej wikariusz, biskup nowomyrhorodzki. W 1913 stanął na czele eparchii suchumskiej[1]. Jeszcze w tym samym roku został biskupem czarnomorskim i noworosyjskim[2].

Podczas wojny domowej w Rosji emigrował do Konstantynopola, a stamtąd do Jugosławii. Przyłączył się do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego poza granicami Rosji, jednak nie objął żadnej katedry biskupiej, lecz zamieszkał w monasterze Privina Glava na Fruškiej gorze. Tam też zmarł i został pochowany[2].

Przypisy

Media użyte na tej stronie

Архиепископ Новороссийский Сергий (Петров).jpg
Архиепископ Новороссийский Сергий (Петров)