Sergiusz Zahorski

Sergiusz Zahorski

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	4 września 1886 Żytomierz
Data i miejsce śmierci	4 czerwca 1962 Londyn
Przebieg służby
Lata służby	1906–1938 1939–1942
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	I Korpus Polski 1 Pułku Ułanów 16 Pułku Ułanów 11 Pułk Ułanów I Brygada Kawalerii XII Brygada Kawalerii BK „Poznań” Dep. Kaw. MSWojsk.
Stanowiska	zastępca dowódcy pułku dowódca pułku dowódca brygady inspektor Krakusów
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Sergiusz Zahorski (ur. 4 września 1886 w Żytomierzu, zm. 4 czerwca 1962 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej od 12 czerwca 1926 roku do 1 września 1928 roku^[1], współtwórca polskiego jeździectwa sportowego^[2], uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji, wolnomularz, członek loży wolnomularskiej Machnicki w Warszawie^[3].

Życiorys

Urodził się 4 września 1886 w Żytomierzu, w rodzinie Antoniego, pułkownika Armii Rosyjskiej, i Heleny z Hulanickich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Żytomierzu. Od 5 września 1906 w Armii Rosyjskiej. Absolwent Korpusu Kadetów Marynarki i Nikołajewskiej Szkoły Kawalerii w Sankt Petersburgu. W latach 1915–1917 oficer rosyjskiej kawalerii. 19 września 1917 przeszedł do I Korpusu Polskiego do 1 pułku ułanów. Awansował kolejno na: porucznika (1915), sztabsrotmistrza (1916) i rotmistrza (1917).

Od 14 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Był kolejno: zastępcą dowódcy 1 pułku ułanów, dowódcą szwadronu zapasowego i ponownie zastępcą dowódcy 1 pułku ułanów. Natomiast od 2 września 1919 dowodził samodzielną brygadą kawalerii, pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 pułku ułanów, a następnie jego dowódcy. Podczas kampanii kijowskiej od 10 kwietnia 1920 dowodził 14 pułkiem ułanów, po czym w listopadzie powrócił na stanowisko zastępcy dowódcy 1 pułku ułanów. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej został skierowany do Włoch na kurs oficerów instruktorów jazdy. Od 16 kwietnia 1922 do stycznia 1923 był zastępcą dowódcy 16 pułku Ułanów Wielkopolskich^[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 38. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)^[5].

Z dniem 2 listopada 1923 roku został odkomenderowany na jednoroczny Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie^[6]. Z dniem 15 października 1924 roku, ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych^[7]. Z dniem 20 listopada tego roku został przeniesiony do 11 pułku ułanów legionowych na stanowisko dowódcy pułku^[8]. W październiku 1925 roku został mianowany dowódcą I Brygady Kawalerii w Warszawie^[9]. 19 lipca 1926 roku został mianowany szefem Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP^[10]. Z dniem 1 września 1928 został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce^[11], a w 1929 Brygadą Kawalerii „Poznań”.

10 listopada 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki awansował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 4. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku^[12].

W latach 1936–1938 był inspektorem Krakusów w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych i przeszedł w stan spoczynku^[4].

Powołany w 1939 do służby czynnej, pozostał bez przydziału. Po kampanii wrześniowej, przez Rumunię, przedostał się do Francji, gdzie był w dyspozycji Naczelnego Wodza. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii, do stycznia 1942 pozostawał w stanie nieczynnym, internowany z rozkazu gen. Władysława Sikorskiego w obozie oficerskim w Rothesay na szkockiej wyspie Bute. Od stycznia 1942 przeniesiony w stan spoczynku^[4].

Po wojnie osiedlił się w Londynie, był członkiem Koła Generałów i Pułkowników Byłych Wyższych Dowódców.

Od 29 stycznia 1931 był mężem Aliny de Witte^[13].

Zmarł 4 czerwca 1962 roku w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie^[14][15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2037 (1921)^[16][13]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1, 2 i 3 w 1921)^[17][13]
• Złoty Krzyż Zasługi^[13]
• Medal Niepodległości (16 marca 1933)^[18][19]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[13]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[13]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[13]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[20]
• Wielka Wstęga Orderu Niepodległości (Afganistan)^[20]
• Komandor Orderu Korony Włoch (Włochy)^[13]
• Komandor Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[13]
• Krzyż Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[13]
• Komandor Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska, 1936)^[21]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska)^[20]
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[13]
• Medal V Olimpiady (Szwecja)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• CezaryC. Leżeński CezaryC., LesławL. Kukawski LesławL., O kawalerii polskiej XX wieku, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, ISBN 978-83-04-03364-1 .
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Jarosław Szlaszyński, Dowódcy 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. płk. Bolesława Mościckiego, „Zeszyt Naukowy Muzeum Wojska w Białymstoku”. Białystok 2018, z. 31, s. 25–109. ISSN 1230-9338.