Serologiczne odczyny kiłowe

Ten artykuł od 2007-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Serologiczne odczyny kiłowe - szereg badań serologicznych wykorzystywanych w diagnostyce laboratoryjnej kiły, choroby zakaźnej przenoszonej drogą płciową.

W wyniku zakażenia bakterią - krętkiem bladym (łac. Treponema pallidum) – dochodzi do powstania przeciwciał skierowanych przeciw antygenom tej bakterii (antygenowi wielocukrowemu, antygenom białkowym, czy też antygenom lipidowym np. kardiolipinie). Przeciwciała te można podzielić na dwa typy:

• nieswoiste, skierowane przeciwko lipidowym składnikom bakterii, tzw. przeciwciała reaginowe;
• przeciwciała swoiste przeciw antygenom wielocukrowym i białkowym Treponema pallidum.

Pierwszy typ reakcji powstaje również w przebiegu innych zakażeń krętkami, fałszywie dodatni może być też w wielu innych chorobach, zwłaszcza autoimmunologicznych (np. zespół antyfosfolipidowy).

Wykonywane w praktyce testy nieswoiste (reaginowe) to:

• odczyn Wassermanna;
• testy kłaczkujące (flokulacyjne);
  • VDRL - mikroskopowy test kłaczkowania (z ang. veneral disease research laboratory);
  • USR - makroskopowy test kłaczkowania z nieogrzewaną surowicą (z ang. unheated serum reagin).

Natomiast najczęstszymi testami swoistymi z antygenami krętków są:

• FTA-ABS - test immunofluoroscencji krętków w modyfikacji absorpcyjnej (z ang. fluoroscent treponemal antibody absorbent test) - IgM FTA-ABS;
• TPHA - test hemaglutynacji (z ang. Treponema pallidum hemagglutination assay);
• TPI - test Nelsona, stosowany w diagnostyce kiły II- i III-rzędowej, wykrywane są przeciwciała (immobilizyny) skierowane przeciw antygenom wielocukrowym, które pojawiają się ok. 50 dni po zakażeniu.

Zastosowanie powyższych testów ma 3 główne implikacje kliniczne:

1. badania przesiewowe (VDRL lub USR);
2. ilościowa ocena miana przeciwciał reaginowych do oszacowania aktywności choroby lub monitorowanie odpowiedzi na leczenie (VDRL);
3. potwierdzenie rozpoznania kiły u chorych z dodatnim wynikiem testu reaginowego, u którego występują bądź nie pojawiają się typowe objawy choroby (FTA-ABS lub TPHA).