Seter angielski

Seter angielski

Seter angielski
Inne nazwy	Laverack, lawerak
Kraj patronacki	Wielka Brytania
Kraj pochodzenia	Wielka Brytania[1]
Wymiary
Wysokość	psy 64 – 68 cm suki 59 – 64 cm
Masa	ok. 28 kg
Klasyfikacja
FCI	Grupa VII, Sekcja 2, nr wzorca 2. zkwp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-08)].
AKC	Sporting Group
Wzorce rasy
FCI AKC

(c) I, Lilly M, CC-BY-SA-3.0

Głowa setera angielskiego

Seter angielski – jedna z ras psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów brytyjskich i irlandzkich w typie seterów. Typ wyżłowaty^[2]. Podlega próbom pracy^[1].

Krótki rys historyczny

Przodkami seterów były spaniele^[3]. Początkowo psy tej rasy używane były do aportowania oraz wystawiania zwierzyny (głównie ptactwa), chwytanej następnie w sieć. Do ustabilizowania rasy przyczynił się angielski lord Edward Laverack w połowie XIX wieku. W przedwojennej Polsce setery angielskie często nazywane były laverackami, a sama rasa była wśród ziemiaństwa bardzo popularna. Z hodowli Laveracka pochodziły psy zakupione przez innego hodowcę Edwarda Llewelina, który również przyczynił się do stabilizacji i popularyzacji rasy.

Użytkowość

Pies myśliwski, pies-towarzysz.

Charakter i temperament

Niezwykle przywiązuje się do właściciela. Bardzo przyjaźnie nastawiony do otoczenia co powoduje, iż nie sprawdza się w roli psa stróżującego. Łagodny wobec dzieci^[3].

Budowa

• głowa: długa, wąska, z wyraźnie zaznaczonym stopem; kufa o kwadratowym obrysie
• oczy: ciemne, ciemnopiwne,
• uszy: osadzone nisko, blisko głowy, w tylnej jej części,
• tułów: dobrze umięśniony, z lekko łukowatymi lędźwiami i dobrze wysklepioną klatką piersiową,
• ogon: zwężający się ku końcowi, osadzony nisko i noszony na wysokości bądź poniżej grzbietu.

Szata i umaszczenie

Pofalowana, jedwabista, zawsze częściowo biała. Dopuszczalne rodzaje umaszczeń: blue belton (biało czarne), orange belton (biało pomarańczowe), tricolor (biało czarne z brązowymi paleniami na kufie i do połowy wysokości łap, czasem także na przedpiersiu), liver belton (biało wątrobiane) rzadko spotykane. Preferowane są setery angielskie cętkowane bez łat na tułowiu.

Utrzymanie, pielęgnacja i wymagania

Do spożytkowania wrodzonej energii wskazany jest dla psów tej rasy intensywny ruch na dużych przestrzeniach. Szata wymaga wyczesywania przynajmniej raz w tygodniu. Szczególną uwagę należy poświęcić uszom. Setery ze względu na opadające uszy narażone są na ich infekcje, należy sprawdzać i czyścić je raz w tygodniu^[4].

Obecność w kulturze

Filatelistyka

Poczta Polska wyemitowała 3 lutego 1969 r. znaczek pocztowy przedstawiający setera angielskiego o nominale 2,5 zł, w serii Rasy psów. Druk w technice offsetowej na papierze kredowym. Autorem projektu znaczka był Janusz Grabiański. Znaczek pozostawał w obiegu do 31 grudnia 1994 r.^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
• Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
• Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 253. ISBN 83-7073-122-8.