Severn Tunnel

Wjazd do tunelu

Severn Tunnel (wal. Twnnel Hafren) – tunel kolejowy przebiegający pod rzeką Severn i łączący hrabstwo Gloucestershire w Anglii z Walią. Został wybudowany w latach 1873–1886 przez spółkę Great Western Railway. Jego długość wynosi 7008 m, z czego 3,62 km przebiega pod wodą. Jest drugim pod względem długości tunelem w Wielkiej Brytanii.

Położenie

Severn Tunnel łączy hrabstwo Gloucestershire z walijskim hrabstwem Monmouthshire. Znajduje się na linii kolejowej biegnącej od stacji London Paddington do Cardiff Central i Bristol Temple Meads – jednej z pięciu linii przebiegających obecnie przez granicę angielsko-walijską[1]. Tunel znajduje się u ujścia rzeki Severn w miejscu silnie narażonym na zmiany poziomu wody z powodu pływów[2].

Dane techniczne

  • Długość – 7008 m
  • Długość pod wodą – 3620 m[3]
  • Maksymalna głębokość tunelu – 15,24 m
  • Szerokość – 7,92 m[3]
  • Liczba torów – 2

Historia

Tunel na mapie z 1946

Przed wybudowaniem tunelu istniało połączenie kolejowo-promowe, działające od 1864[2]. W związku z dużym zapotrzebowaniem na transport węgla z walijskich kopalni rozwiązanie to okazało się niewystarczające. Z powodu wysokości pływów, które w tym miejscu dochodzą do 8 metrów, zdecydowano, aby zamiast proponowanego przez Johna Fowlera tradycyjnego mostu wybudować tunel kolejowy. Planowane koszty miały wynosić 750 000 funtów. Tunel uzyskał akceptację parlamentu w sierpniu 1872. Kontrakt przyznano bristolskim przemysłowcom Williamowi Dennisowi i Benjaminowi Perkinsowi[4]. Budowę rozpoczęto pod koniec 1874. Prace przebiegały w trudnych warunkach z powodu twardości skały; po ponad roku wykopano zaledwie 300 m[4]. Przed ukończeniem kontraktu koszty budowy tunelu wzrosły do 1350 tys. funtów. Zmieniono również wykonawców.

Zalanie

Rok później (czyli w 1880) podczas kopania tunelu natrafiono na źródło, które w ciągu 24 godzin zalało teren budowy aż do poziomu rzeki. Woda wydobywała się z prędkością 1 300 000 l na godzinę. Podczas katastrofy nikt nie zginął[5]. W tej sytuacji podpisano kolejny kontrakt na osuszenie budowy. W pracach tych zasłynął nurek Alexander Lambert, który ryzykowną akcją w zalanym tunelu pod wodą zamknął gródz wodoszczelną, co było konieczne przed próbą odpompowania wody. Po licznych problemach, m.in. awarii pompy, teren osuszono w styczniu 1881[5].

Od 1924 do 1964, tzn. do wybudowania mostu Severn Bridge, z przerwą na II wojnę światową, tunel służył również do transportu samochodów[6].

Tunel w kulturze popularnej

  • W Caldicot od 1923 działa orkiestra dęta Severn Tunnel Band[7].

Przypisy

  1. ↑ Maps of the National rail Network (ang.). [dostęp 2009-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 czerwca 2009)].
  2. ↑ a b John Danniel: The Severn Railway Tunnel. Chapter 1 - A Bridge or a Tunnel (ang.). [dostęp 2009-12-02].
  3. ↑ a b One of the Longest Under-water Tunnels in the World (ang.). [dostęp 2009-12-02].
  4. ↑ a b John Danniel: The Work Begins.. [dostęp 2009-12-02].
  5. ↑ a b John Danniel: The great spring. [dostęp 2009-12-02].
  6. ↑ O. S. Nock: History of the Great Western Railway. 1967.
  7. ↑ Severn Tunnel Band (ang.). [dostęp 2009-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 sierpnia 2010)].

Media użyte na tej stronie

Seven tunnemap1946.jpg
Scan of a map of the area around the Severn Tunnel showing its course