Seymour Island

Seymour Island

Panorama ze stacji polarnej Marambio, 2009
Kontynent	Antarktyda
Terytorium	Antarktyka
Akwen	Morze Weddella
Populacja  • liczba ludności	75
Położenie na mapie Półwyspu Antarktycznego Seymour Island
Położenie na mapie Antarktyki Seymour Island
64°14′S 56°37′W/-64,233333 -56,616667

Seymour Island (hiszp. Isla Vicecomodoro Marambio^[a]) – niewielka wyspa na Morzu Weddella w pobliżu północnego krańca Półwyspu Antarktycznego.

Seymour Island słynie z bogactwa występujących tu skamieniałości bezkręgowców i kręgowców. Na wyspie znajduje się argentyńska całoroczna stacja polarna Marambio.

Geografia

Argentyńska stacja polarna Marambio

Seymour Island leży na Morzu Weddella w pobliżu północnego krańca Półwyspu Antarktycznego (Ziemi Grahama), na wschód od Wyspy Jamesa Rossa^[2], od której oddziela ją Admiralty Sound^[1]. Ok. 2 km na północny wschód od Seymour Island leży Snow Hill Island.

Wyspa znajduje się na terytorium, do którego prawa roszczą Argentyna, Chile i Wielka Brytania^[2].

Seymour Island ma 21 km długości i 2–5 km szerokości^[2]. Wraz z Wyspą Jamesa Rossa stanowi największą niepokrytą lodem powierzchnię w Antarktyce, nazywaną „oazą” z uwagi na występujące tu suche doliny wypełnione pyłem wulkanicznym i niewielkie ilości śniegu^[2].

Seymour Island nazywane jest „kamieniem z Rosetty” antarktycznej paleontologii z uwagi na bogactwo występujących tu skamieniałości bezkręgowców i kręgowców^[3]. Liczne skamieniałe szczątki znajdują się w warstwach formacji La Meseta z okresu późnego i środkowego eocenu, występują tu m.in. skamieniałe szczątki małży, ślimaków, szkarłupni, dziesięcionogów, ramienionogów, rekinów, doskonałokostnych, żółwi, plezjozaurów, ptaków, ssaków morskich i prymitywnych torbaczy^[3].

Południowo-wschodnie wybrzeże wyspy – obszar Penguin Point z pasem 1260 m w głąb lądu – jest ostoją ptaków IBA z uwagi na występowanie licznych ptaków morskich, przede wszystkim pingwinów cesarskich^[4]. W 2006 roku odnotowano 26,4 tys. par pingwinów cesarskich, a w 2009/2010 szacowano, że było ich ponad 16 tys.^[4]. Ponadto na wyspie gniazdują wydrzyki antarktyczne, wydrzyki brunatne, mewy południowe i rybitwy antarktyczne^[4]. Na brzegu w Penguin Point regularnie pojawiają się weddelki arktyczne i kotiki antarktyczne^[4].

Historia

1 – Półwysep Antarktyczny; 2 – Wyspa Jamesa Rossa; 3 – D'Urville Island, 4 – Joinville Island; 5 – Dundee Island; 6 – Snow Hill Island; 7 Vega Island; 8 – Seymour Island; 9 – Andersson Island; 10 – Paulet Island; 11 – Lockyer Island; 12 – Eagle Island; 13 – Jonassen Island; 14 – Bransfield Island; 15 – Astrolabe Island; 16 – Tower Island; A – stacja w Zatoce Nadziei, B – stacja Marambio, C – stacja General Bernardo O’Higgins

Seymour Island została odkryta w 1843 roku przez brytyjskiego badacza Antarktydy Jamesa Clarka Rossa (1800–1862) podczas jego ekspedycji w latach 1839–1843^[2]. Ross opisał ją jako północno-wschodni cypel w cieśninie Admiralty Sound i nazwał Cape Seymour na cześć oficera Royal Navy George'a Seymoura (1787–1870)^[1].

W grudniu 1892 roku na Cape Seymour wylądowała ekspedycja wielorybnika Carla Antona Larsena (1860–1924)^[5], która odkryła, że przylądek jest wyspą^[1]. Na wyspie Larsen znalazł skrzemieniałe drewno, co wówczas mylnie było uznawane za pierwsze znalezisko tego typu na Antarktydzie^[5][b]. Odkrycie Larsena uznawane jest natomiast za pierwsze udokumentowane znalezisko tego typu na Antarktydzie^[6].

W 1902 roku wyspę przebadała Szwedzka Wyprawa Antarktyczna, która znalazła skamieniałe szczątki roślin i kości wielkich pingwinów, wskazujące na cieplejszy klimat w przeszłości^[7]. Założyła na wyspie skład zapasów w przypadku, gdyby ekspedycja musiała się wycofywać z planów przeprawy na południe^[8]. Skład został oznaczony przez kopiec z 4-metrowym drewnianym masztem z flagą – którego pozostałości zachowały się do dziś^[8]. Ponadto na wyspie znajduje się drewniana tablica, umieszczona przez załogę argentyńskiego statek „Urugwaj”(ang.) wysłanej na ratunek Szwedzkiej Wyprawy Antarktyczna^[8]. Upamiętnia ona miejsce spotkania członków wyprawy. W 1990 roku Argentyna wzniosła kopiec upamiętniający to wydarzenie^[8]. Obiekty mają status historycznego miejsca w ramach Układu Antarktycznego^[9].

Wyspa została zbadana w latach 1945–1947 przez Falkland Islands Dependencies Survey^[1]. Była również wielokrotnie fotografowana z powietrza przez United States Navy (1964 i 1969), przez British Antarctic Survey (1979) i przez centrum badawcze Byrd Polar and Climate Research Center uniwersytetu stanowego Ohio (1983)^[1].

W październiku 1969 roku na wyspie stanęła argentyńska stacja polarna Marambio^[1].

Zobacz też

• Historyczne miejsca i pomniki w Antarktyce

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Seymour Island, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2020-08-27]  (ang.).
• Rodney M. Feldmann, Michael O. Woodburne: Geology and Paleontology of Seymour Island, Antarctic Peninsula. Geological Society of America, 1988, seria: Memoir Series. ISBN 978-0-8137-1169-0. [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
• Gunter Faure, Teresa M. Mensing: The Transantarctic Mountains: Rocks, Ice, Meteorites and Water. Springer Science & Business Media, 2010. ISBN 978-90-481-9390-5. [dostęp 2020-08-27]. (ang.).
• Beau Riffenburgh: Encyclopedia of the Antarctic,. Taylor & Francis, 2007, s. 975–977. ISBN 978-0-415-97024-2. [dostęp 2020-08-15]. (ang.).