Shelley Duvall

Shelley Duvall

Duvall na planie filmu Bernice Bobs Her Hair (1976)
Imię i nazwisko	Shelley Alexis Duvall
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1949 Houston
Zawód	aktorka, producentka filmowa, scenarzystka, piosenkarka, komediantka
Współmałżonek	Bernard Sampson (1970–1974; rozwód)
Lata aktywności	1970–2002

Shelley Alexis Duvall^[1] (ur. 7 lipca 1949^[2] w Houston^[3] w stanie Teksas) – amerykańska aktorka, producentka filmowa, scenarzystka i piosenkarka.

Życiorys

Wczesne lata

Urodziła się w Houston w Teksasie jako córka Bobbie Ruth Crawford i Roberta Richardsona „Bobby’ego” Duvalla (1919–1995)^[4], prawnika (nie była spokrewniona z aktorem Robertem Duvallem)^[5]. Wychowywała się z trzema braćmi: Scottem, Shane'em i Stewartem^[6]. Po ukończeniu Stephen Pool Waltrip High School^[7], Duvall sprzedawała kosmetyki w Foley i uczęszczała do South Texas Junior College, gdzie specjalizowała się w żywieniu i terapii dietą.

Kariera

Poznała Roberta Altmana, gdy zaproponował jej rolę w swoim komediodramacie Brewster McCloud (1970) z Budem Cortem i Sally Kellerman. Potem zagrała w jego kolejnych filmach: McCabe i pani Miller (1971), Złodzieje tacy jak my (1974), Nashville (1975) i Buffalo Bill i Indianie (1976). Znalazła się także w obsadzie komedii romantycznej Woody’ego Allena Annie Hall (1977)^[8].

Kreacja Mildred „Millie” Lammoreaux w dramacie Altmana Trzy kobiety (3 Women, 1977) przyniosła jej nagrodę Los Angeles Film Critics Association (LAFCA) oraz na Festiwalu Filmowym w Cannes (1977)^[9], a także zdobyła nominację do nagrody BAFTA (1978). Jednak za rolę Wendy Torrance, żony popadającego w obłęd trzeźwiejącego alkoholika i początkującego pisarza (Jack Nicholson) w filmie Stanleya Kubricka Lśnienie (The Shining, 1980) była nominowana do Złotej Maliny jako najgorsza aktorka roku, choć sam film okazał się dużym sukcesem komercyjnym.

W 1982 była gospodarzem i producentem wykonawczym programu telewizyjnego dla dzieci Faerie Tale Theatre, za który otrzymała Peabody Award (1984). Zagrała w siedmiu odcinkach: Titelitury (1983), Roszpunka (1983), Słowik (1983), Królewna Śnieżka (1984), Kot w butach (1985) i Aladyn (1986). W pierwszym odcinku Żabi król (1982) zagrali: Robin Williams i Teri Garr. Za program dla dzieci Tall Tales & Legends (1985–87) i program Shelley Duvall's Bedtime Stories (1992–93) zdobyła nominację do nagrody Emmy (1988, 1992).

Życie prywatne

7 lipca 1970 wyszła za mąż za artystę Bernarda Sampsona. Jednak para rozwiodła się w roku 1974. Była także związana z muzykiem Paulem Simonem (1976–'78), Ringo Starrem (1978–'79), Patrickiem Reynoldsem (1978) i Stanleyem Wilsonem (1980–'86)^[10]. Od 1989 jej partnerem jest muzyk Dan Gilroy, były członek zespołu Breakfast Club^[11].

18 listopada 2016 do swojego show zaprosił ją dr Phillip C. McGraw. Podczas wywiadu Duvall przyznała, że ma zaburzenia psychiczne, traci kontakt z rzeczywistością i potrzebuje pomocy. Zapytana o Robina Williamsa, z którym spotkała się w 1980 roku na planie filmu Popeye. powiedziała, że nie wierzy, że aktor nie żyje (zmarł w 2014 roku). Dodała, że zmienił jedynie swoją postać i przyznała, że go widuje. Wyznała też, że jest prześladowana przez szeryfa z Nottingham, fikcyjną postać z filmu Robin Hood. Zgodziła się na leczenie pod warunkiem, że McGraw obieca, że nikt jej nie zamorduje podczas badania^[12]. Po wywiadzie Duvall trafiła do zakładu psychiatrycznego w południowej części Kalifornii, lecz po trzech dniach odmówiła leczenia i wróciła do swojego domu. Mia Farrow skomentowała na Twitterze: Powinno istnieć prawo, które chroni osoby chore psychicznie przed drapieżnikami z programów telewizyjnych, takimi jak Dr. Phil, który wykorzystał Shelley Duvall dla własnego zysku. Z emisji programu nie była zadowolona również córka Stanleya Kubricka – Vivian i opublikowała list otwarty, w którym wyraża swoje oburzenie i obrzydzenia tym co zrobił dr Phil i producenci jego programu. Dodała w nim, że ma nadzieję, że inni również zbojkotują jego talk-show i przestaną oglądać „pozbawioną serca rozrywkę, która nie ma nic wspólnego z leczeniem”. W pomoc finansową dla Duvall zaangażowała się córka Kubricka (w internecie zbierała pieniądze na leczenie) i organizacja The Actors Fund^[13][14][15].

Filmografia

Filmy fabularne

Shelley Duvall (1977)

Seriale TV

• 1973: Cannon jako Liz Christie
• 1973: Love, American Style jako Bonnie Lee
• 1976: Baretta jako Aggie
• 1982–87: Faerie Tale Theatre jako gospodarz
• 1985–87: Tall Tales & Legends jako gospodarz
• 1986: Chlupotki (Popples)
• 1992–93: Shelley Duvall's Bedtime Stories
• 1994: Prawnicy z Miasta Aniołów (L.A. Law) jako Margo Stanton
• 1995: Frasier jako Caroline (głos)
• 1997: Opowieści z księgi cnót (Adventures from the Book of Virtues) jako Fairy (głos)
• 1997: Prawdziwe Potwory (Aaahh!!! Real Monsters) jako Ocka (głos)
• 1998: Maggie Winters jako Muriel
• 1998: Wishbone jako Renee Lassiter
• 1999: Kolorowy dom (The Hughleys) jako pani Crump

Dyskografia

• Hello, I'm Shelley Duvall...Merry Christmas (1991)
• Hello, I'm Shelley Duvall...Sweet Dreams (1991)
• The Animal Express (1992)
• Digby's Adventures, Sanctuary Woods (1994, CD-ROM) – narrator

Przypisy

Bibliografia

• Shelley Duvall w bazie IMDb (ang.)
• Shelley Duvall w bazie Filmweb
• Shelley Duvall w bazie Notable Names Database (ang.)