Sherman Firefly

Ten artykuł od 2009-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sherman Firefly VC

Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Typ pojazdu	czołg średni
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	4 (dowódca, działonowy, ładowniczy/radiooperator, kierowca)
Historia
Produkcja	1942–1945
Egzemplarze	2348
Dane techniczne
Silnik	5 sprzężonych silników gaźnikowych Chrysler Multibank o mocy 425 KM (312 kW)
Transmisja	mechaniczna
Pancerz	grubość: 13–108 mm
Długość	7,85 m
Szerokość	2,64
Wysokość	2,74 m
Masa	32 700 kg
Osiągi
Prędkość	40 km/h (po drodze) 37 km/h (w terenie)
Zasięg	160 km (po drodze)
Pokonywanie przeszkód
Ściany (wys.)	0,72 m
Kąt podjazdu	30º
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata QF 17-pounder kal. 76,2 mm 1 wielkokalibrowy karabin maszynowy M2 kal. 12,7 mm 2 karabiny maszynowe M1919 kal. 7,62 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania, Polska, Kanada, Czechosłowacja, Nowa Zelandia, Południowa Afryka

Sherman Firefly VC – brytyjska modyfikacja amerykańskiego czołgu średniego M4 Sherman z czasów II wojny światowej.

W latach 1942–1945 w ramach programu Lend-Lease do Wielkiej Brytanii wysłano 17 287 czołgów średnich M4 Sherman. Brytyjskie Shermany przeszły chrzest bojowy 23 października 1942 roku, podczas bitwy pod El Alamein. Angielscy wojskowi postanowili ulepszyć Shermana.

Na początku otrzymał brytyjską radiostację numer 19 na miejscu amerykańskiej radiostacji. Potem Brytyjczycy zaczęli wzmacniać opancerzenie czołgu, wymieniać przyrządy celownicze i obserwacyjne, zmienili silnik, ale najważniejszą modernizacją było dodanie brytyjskiej armaty 17-funtowej, która dawała możliwość podjęcia walki z niemieckimi czołgami PzKpfw VI Tiger i PzKpfw V Panther. Duże rozmiary armaty oraz jej zamka, nieproporcjonalne w stosunku do wnętrza wieży, wymusiły obrócenie jej o 90 stopni wzdłuż własnej osi, a także usunięcie stabilizacji żyroskopowej w wyniku czego leżała „na boku”. W grudniu 1943 roku Brytyjczycy postanowili zmodernizować 2100 pojazdów, jednak do czerwca 1944 roku zmodernizowano do standardu jedynie 600 pojazdów. Głównym użytkownikiem była Wielka Brytania, ale pewną liczbę tych czołgów otrzymały Polskie Siły Zbrojne.