Siła robocza

Siła robocza – w ekonomii oznacza część społeczeństwa w wieku produkcyjnym, która jest w stanie pracować i do tego skłonna[1]. Zatem jest to suma zatrudnionych i bezrobotnych[2]. Siła robocza to zdolność człowieka do wykonywania pracy, na którą składają się zdolność fizyczna i psychiczna oraz kwalifikacje wynikające z posiadanego wykształcenia i doświadczenia. Siła robocza obejmuje ludzi pracujących i poszukujących pracy. Stanowi jeden z głównych czynników wytwórczych.

Pojęcie to wywodzi się literatury marksistowskiej, gdzie często stosowane jest zamiennie z pojęciem proletariatu. Jest ono pojmowane jako zasób jednostek ludzkich zdolnych do pracy.

Obecnie w literaturze socjologicznej i ekonomicznej zastępowane jest pojęciem kapitał ludzki, które uwzględnia nie tylko liczbę pracowników, ale także ich motywacje, przedsiębiorczość, kwalifikacje[1]. Często jednakże w stosunku do pracowników wykonujących prace proste, najczęściej w przemyśle, atrakcyjnych ze względu na niskie koszty utrzymania dla korporacji, stosuje się pojęcie taniej siły roboczej.

Przypisy

  1. ↑ a b Siła robocza, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2021-07-30].
  2. ↑ Gregory N. Mankiw, Mark P. Taylor: Makroekonomia. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2015, s. 98. ISBN 978-83-208-2203-8