Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju

Obraz z Długiego Korytarza w Yiheyuan przedstawiający siedmiu mędrców

Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju (chiń. upr. 竹林七贤; chiń. trad. 竹林七賢; pinyin Zhúlín Qī Xián) – grupa chińskich poetów i filozofów z okresu Trzech Królestw, sławnych ekscentryków, gwałcących normy konfucjańskie w imię swobody ekspresji. W jej skład wchodzili: Xi Kang, Ruan Ji, Liu Ling, Ruan Xian, Xiang Xiu, Wang Rong i Shan Tao[1].

Chaos, jaki nastąpił po upadku dynastii Han, nie sprzyjał tradycyjnej karierze urzędniczo-dworskiej. Tradycyjne cnoty konfucjańskie były mało przydatne w szybko zmieniającej się sytuacji rywalizujących ze sobą państw, których dwory intrygowały, by zaszkodzić przeciwnikom; same dwory też były pełne intrygi zwalczających się frakcji. Równocześnie zaś filozofia konfucjańska, której ideałem było harmonijne społeczeństwo w stabilnym państwie, straciła na atrakcyjności, ponieważ państwa nie były w stanie zapewnić ani stabilności, ani harmonii społecznej. W tych warunkach wielu uczonych wycofywało się życia dworskiego i szukało pocieszenia i natchnienia w innych filozofiach, głównie taoizmie i buddyzmie[2].

Najsławniejszymi z nich byli właśnie „Mędrcy z Bambusowego Gaju”. Ich dziwactwa były otwartym wyzwaniem rzuconym konfucjańskiej obyczajowości i konwencji. Liu Ling na przykład jeździł (z reguły podchmielony) powozem zaprzężonym w jelenie, a jeden z towarzyszących mu sług miał zadanie pogrzebać go w tym miejscu, w którym umrze. Było to sprzeczne z kultem przodków i rytami pogrzebowymi, stanowiącymi jeden z filarów chińskiej cywilizacji[3]. Ich nonkonformizm powodował czasem ostrą reakcję władz: w 262 Xi Kang został stracony za obrazę moralności[2].

„Siedmiu Mędrców” nazwę swą wzięło od bambusowego zagajnika koło domu Xi Kanga, gdzie mieli się spotykać. Najprawdopodobniej w rzeczywistości nigdy nie spotkali się wszyscy równocześnie, a możliwe że nie wszyscy się znali[4], ale wkrótce po śmierci tradycja połączyła ich w całość, jako symbol poetyckiej bohemy, wycofania z życia publicznego i jawnego nonkonformizmu. Dla wielu późniejszych naśladowców wśród elit artystycznych i dworskich, stali się modelami życia poświęconego przyjaźni, poezji i piciu. Dwóch z nich: Xi Kang i Ruan Ji było znanymi i cenionymi poetami, o pozostałych wiadomo nieco mniej[5].

Jako filozofowie są łączeni z taoistycznym prądem „ciemnej nauki” (xuanxue)[6] i praktyki tzw. „czystych rozmów” (qingtan)[a][7].

Zobacz też

  • Ośmiu Nieśmiertelnych Pucharu Wina

Uwagi

  1. ↑ Yao Xinzhong określa oba te nurty jako synkretyczne, konfucjańsko-taoistyczne.

Przypisy

  1. ↑ Kenkō. Yoshida, Zapiski dla zabicia czasu, Warszawa: Wydawnictwo Karakter, 2020, s. 127, ISBN 978-83-66147-30-0, OCLC 1153289581.
  2. ↑ a b Patricia Buckley Ebrey: Ilustrowana historia Chin. Warszawa: Muza SA, 2002, s. 88. ISBN 83-7200-872-8.
  3. ↑ W. Scott. Morton: Chiny: historia i kultura. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2007, s. 82. ISBN 978-83-233-2329-7.
  4. ↑ Lewis 2009 ↓, s. 228.
  5. ↑ Lewis 2009 ↓, s. 49.
  6. ↑ Lewis 2009 ↓, s. 224.
  7. ↑ Yao Xinzhong: Konfucjanizm. Wprowadzenie. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 93. ISBN 978-83-233-2602-1.

Bibliografia

  • Mark Edward Lewis: China Between Empires. The Northern and Southern Dynasties. Cambridge, Massachusetts, London, England: The Belknap Press of Harvard University Press, 2009. ISBN 0-674-02605-5.
Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju

Media użyte na tej stronie

Sevensaintsinthebamboowood.jpg
Autor: Rolf Müller (User:Rolfmueller), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Photograph of the painting "The Seven Saints in the Bamboo Wood" inside the Long Corridor on the grounds of the Summer Palace in Beijing, China. Photograph taken on April 17, 2005 by Rolf Müller.