Siemion Byczkow (pilot)
Siemion Trofimowicz Byczkow, ros. Семён Трофимович Бычков (ur. 15 maja 1918 r. we wsi Pietrowka w guberni woroneskiej w Rosji, zm. 4 listopada 1946 r. w Moskwie) – radziecki pilot wojskowy (kapitan), pilot 1 Wschodniej Eskadry Lotniczej, a następnie dowódca 5 eskadry myśliwskiej 1 pułku lotniczego Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej.
Od 1937 r. był członkiem Wszechzwiązkowej Partii Komunistycznej (bolszewików). W 1938 r. przeszedł szkolenie lotnicze w aeroklubie. W styczniu 1939 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej. Ukończył lotniczą szkołę wojskową w Borisoglebsku. Dostał przydział do 12 zapasowego pułku lotniczego. Od 16 grudnia 1940 r. służył jako młodszy lotnik w 42 pułku myśliwskim, a następnie w 287 pułku myśliwskim. 25 marca 1942 r. awansował do stopnia porucznika. Od 20 lipca tego roku sprawował funkcję zastępcy 287 pułku myśliwskiego. Wkrótce został aresztowany i skazany na karę 5 lat łagru za doprowadzenie do awarii samolotu. Jednakże 1 października kara została cofnięta. Następnie latał w 937 i 482 pułkach myśliwskich 322 dywizji myśliwskiej, walczących w rejonie Stalingradu i Kurska. Zestrzelił 17 niemieckich samolotów samodzielnie i 1 wspólnie z innym pilotem. 28 maja 1943 r. awansował na kapitana. 2 września tego roku otrzymał tytuł Bohatera Związku Sowieckiego. 10 grudnia został zestrzelony ogniem artylerii przeciwlotniczej i ranny dostał się do niewoli niemieckiej. Został osadzony w obozie jenieckim w Suwałkach, a następnie w Moritzfeldzie. Na początku 1944 r. wstąpił ochotniczo do kolaboracyjnej grupy lotniczej, zwanej Grupą Holtersa, działającej przeciwko partyzantom w rejonie Dźwińska. Po jej rozformowaniu we wrześniu tego roku, przybył do miejscowości Cheb w Protektoracie Czech i Moraw. Agitował w obozach jenieckim za wstępowaniem do kolaboracyjnych formacji lotniczych. Pod koniec 1944 r. został pilotem lotnictwa Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji pod dowództwem gen. Wiktora I. Malcewa. Na początku 1945 r. w stopniu majora objął dowództwo 5 eskadry myśliwskiej 1 pułku lotniczego. Pod koniec kwietnia tego roku dostał się do niewoli amerykańskiej i wraz z innymi własowskimi lotnikami został internowany w obozie pod Cherbourgiem. We wrześniu Amerykanie przekazali go stronie sowieckiej. Został przewieziony do Moskwy, gdzie 24 sierpnia 1946 r. skazano na karę śmierci przez rozstrzelanie, wykonaną 4 listopada tego roku. Decyzją Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 21 marca 1947 r. pozbawiono go wszelkich odznaczeń wojskowych i tytułu Bohatera Związku Radzieckiego.