Siemion Karietnikow
 Siemion Karetnik w 1919 | |
| Data i miejsce urodzenia | 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1918–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
Siemion Mikitowicz Karietnikow, ukr. Семе́н Мики́тович Каретников (ur. 1893 w Hulajpolu[1], zm. 26 listopada 1920 w Melitopolu) – ukraiński anarchista i wojskowy, jeden z dowódców Rewolucyjnej Powstańczej Armii Ukrainy (RPAU).
Życiorys
Urodził się w rodzinie biednych robotników rolnych w Hulajpolu. Od 1907 związany z ruchami anarcho-komunistycznymi. W 1918 dołączył do oddziału Nestora Machny. 27 lipca 1919 brał udział w zamachu na Nikifora Grigoriewa we wsi Sentowo. Osobiście zastrzelił ochroniarza Grigoriewa, gdy ten próbował zastrzelić Nestora Machno. 2 grudnia 1919 dowodził grupą oficerów kontrwywiadu podczas egzekucji Michaiła Polonskiego (dowódcy 3. pułku krymskiego RPAU), skazanego za planowanie przewrotu bolszewickiego w częściach Wolnego Terytorium. Od 1920 bywał zastępcą Nestora Machno, który cenił go za talent wojskowy. W lipcu 1920 został wybrany członkiem Rady Rewolucyjnych Rebeliantów Ukrainy i zastępcą dowódcy. Karetnik kategorycznie sprzeciwiał się podpisaniu porozumienia wojskowo-politycznego między rządem Ukraińskiej SRR i Armią Powstańczą 16 października 1920, ponieważ nie wierzył w szczerość bolszewików[2].
Podczas operacji okupacji Krymu został mianowany dowódcą korpusu krymskiego przez Radę Rewolucyjnych Rebeliantów Ukrainy. 8 listopada 1920 r. Krymski Korpus RPAU przekroczył Sywasz i dotarł do Półwyspu Litewskiego na tyłach fortyfikacji Piotra Wrangla w Perekop. 9 listopada w bitwie nad jeziorem Bezimiannoje krymski korpus Karetnikowa pokonał pięciotysięczny korpus konny generała Barbowicza. Podczas walki z Białą Armią był kilkakrotnie ranny. 13 i 14 listopada 1920 Krymska Armia Powstańcza pokonała siły Wrangla na półwyspie i ruszyła na Symferopol[2].
Po zakończeniu walk wezwany przez władze bolszewickie na odprawę wojskową do Huliajpola, jednakże po drodze został aresztowany wraz z szefem sztabu Gawryłenką, oficerami sztabowymi i dowódcami, pod pretekstem dyskutowania kwestii wojenno-operacyjnych. Wszyscy zostali rozstrzelani w Melitopolu 26 listopada 1920[3].
23 listopada 1920 po zwycięstwie nad siłami białej armii, korpus krymski otrzymał rozkaz od Michaiła Frunze, w którym stwierdzono: „Wszystkie jednostki dawnej armii rebeliantów na Krymie powinny natychmiast zostać włączony do 4. armii, której Rewolucyjnej Radzie Wojskowej powierzono reorganizację...„. Walne zebranie grupy odmówiło tego, wyjaśniając, że w czasie pokoju Korpus Krymski podlegał tylko dowództwu RPAU w Hulajpolu, i że paragraf 1 umowy wojskowej został naruszony przez to zarządzenie. W odpowiedzi na to 24 listopada Karetnik i jego grupa zostali wezwani do siedziby Frunze. Wahali się długo, po czym zdecydowali się wyruszyć, zachowując środki ostrożności i zostawiając niektórych towarzyszy. 26 listopada 1920 w drodze na to spotkanie Karetnik został schwytany wraz ze swoim sztabem przez wojska bolszewickie w Melitopolu i stracony[4].
Przypisy
- ↑ Белаш Виктор Федорович, Дороги Нестора Махно, RuLit, s. 13 [dostęp 2020-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-14] (ros.).
- ↑ a b Peter Arshinov, History of the Makhnovist Movement (1918–1921), theanarchistlibrary.org [zarchiwizowane z adresu 2020-09-14] (ang.).
- ↑ Петр Аршинов, ИСТОРИЯ МАХНОВСКОГО ДВИЖЕНИЯ, avtonom.org [dostęp 2020-09-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-09-14] (ros.).
- ↑ А.В. Белаш, В.Ф. Белаш, Дороги Нестора Махно, Проза, 1993, s. 502, ISBN 5-7707-3814-6 (ros.).
Bibliografia
- Nestor Machno: Wspomnienia. [dostęp 2011-10-02]. (ros.).
- Anton Denikin: Eseje o rosyjskim kryzysie. ISBN 985-13-1148-0, ISBN 985-13-2439-6. [dostęp 2011-10-02]. (ros.).
- M. Przyborowski, D. Wierzchoś: Machno w Polsce. Poznań: 2012. ISBN 978-83-933082-1-7.
Media użyte na tej stronie
1919. Повстанцы советуются с батькой Махно. На переднем плане Петров, Горев, махно, Щусь
Autor: Hoodinski, Licencja: CC BY 3.0
A black flag with a skull and crossbones and the slogan in Ukrainian, "Death to all who stand in the way of freedom for the working people."
It was widely believed to be one of the main flags of Nestor Makhno's Revolutionary Insurgent Army of Ukraine, since it was first labelled a "Makhnovist banner" in the 1926 book "Jewish Pogroms: 1918–1921" by Z.S. Ostrovsky (under Section VIII, "Pogromists.")
In 1927, Makhno himself published an article in Delo Truda, denying allegations that his forces committed pogroms, and asserted that the skull and bones flag had no connection to his army. The flag is believed to have belonged to the forces of the Ukrainian insurgent Svyryd Kotsur.