Siemion Mielnikow

Siemion Mielnikow
Семён Мельников
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1902 ; Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	14 lipca 1984 ; Moskwa, Rosyjska FSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1924–1957
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	bitwa nad Chałchin-Goł;; II wojna światowa bitwa o Dniepr; operacja lwowsko-sandomierska; operacja dolnośląska; operacja berlińska; operacja praska;
	Odznaczenia
	; ;

Siemion Iwanowicz Mielnikow (ros. Семён Иванович Мельников, ur. 22 marca^?/ 4 kwietnia 1902 we wsi Lipowka w guberni orłowskiej, zm. 14 lipca 1984 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik (1944), Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

Skończył 4 klasy, potem pracował jako koniuch, 1921-1922 był sekretarzem rady wiejskiej, 1922-1924 pracował w sowchozie.

Od maja 1924 służył w Armii Czerwonej, 1925 ukończył szkołę pułkową i został skierowany do służby w artylerii na Ukrainie, we wrześniu 1925 zdemobilizowany. Pracował w kopalni w Gorłówce i w cukrowni, 1927 był przewodniczącym rady wiejskiej w rodzinnej wsi, 1927-1928 instruktorem gminnego komitetu wykonawczego, 1928-1930 pełnomocnikiem rejonowej komisji kontrolnej, 1930-1933 przewodniczącym wołyńskiej komisji kontrolnej w obwodzie orłowskim, a 1933-1934 przewodniczącym komisji kontrolnej w Niżniediewicku w obwodzie woroneskim.

W 1935 skończył kursy przy Komitecie Obwodowym WKP(b) w Woroneżu, od sierpnia 1935 ponownie służył w Armii Czerwonej, był zastępcąiem komisarza i komisarzem samodzielnego batalionu łączności, sekretarzem odpowiedzialnym dywizji piechoty w Moskiewskim Okręgu Wojskowym i szefem wydziału politycznego brygady pancernej w Mongolii. Od maja do lipca 1939 był szefem Wydziału Politycznego 57 Korpusu Specjalnego, a od lipca do września 1939 zastępcą szefa Wydziału Politycznego 1 Grupy Armijnej, brał udział w bitwie nad Chałchin-Goł, 1940 był zastępcą szefa wydziału propagandy korpusu pancernego i komisarzem korpusu zmechanizowanego w Leningradzkim Okręgu Wojskowym. W czerwcu-lipcu 1941 był komisarzem 10 Korpusu Zmechanizowanego Frontu Północnego, w lipcu 1941 komisarzem Łużskiej Grupy Operacyjnej Frontu Północnego, w lipcu-sierpniu 1941 komisarzem Kingiseppskiego Odcinka Obrony, a w sierpniu-wrześniu 1941 komisarzem Koporskiej Grupy Operacyjnej Frontu Leningradzkiego.

Od września do listopada 1941 był członkiem Rady Wojennej 23 Armii Frontu Leningradzkiego, od listopada 1941 do czerwca 1942 członkiem Rady Wojennej 8 Armii Frontu Leningradzkiego, od czerwca 1942 do kwietnia 1943 członkiem Rady Wojennej 3 Armii Pancernej, a w kwietniu-maju 1943 członkiem Rady Wojennej 57 Armii. Brał udział w obronie Leningradu, w sierpniu-wrześniu 1942 walczył na Froncie Zachodnim, od stycznia do marca 1943 Froncie Woroneskim, a od marca do maja 1943 Południowo-Zachodnim, uczestniczył m.in. w operacji charkowskiej. W maju 1943 został członkiem Rady Wojennej 3 Gwardyjskiej Armii Pancernej, w lipcu 1943 walczył na Froncie Briańskim, w lipcu-sierpniu 1943 Centralnym, we wrześniu-październiku 1943 Woroneskim, a od października 1943 do maja 1945 1 Ukraińskim, brał udział w operacji orłowskiej, sumsko-pryłuckiej, bitwie o Dniepr, operacji kijowskiej, żytomiersko-berdyczowskiej, proskurowsko-czerniowieckiej, lwowsko-sandomierskiej, sandomiersko-śląskiej, dolnośląskiej, berlińskiej i praskiej. Szczególnie wyróżnił się przy forsowaniu Dniepru.

Po wojnie był członkiem Rady Wojennej 3 Gwardyjskiej Armii Pancernej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, od kwietnia 1947 do stycznia 1948 zastępcą dowódcy 1 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej ds. politycznych w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, 1948-1949 zastępcą dowódcy Karpackiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych, a od czerwca 1949 do lipca 1950 zastępcą dowódcy wojsk pancernych i zmechanizowanych Sił Zbrojnych ZSRR ds. politycznych. W latach 1950–1953 członkiem Rady Wojennej Gorkowskiego Okręgu Wojskowego, a od czerwca 1953 do grudnia 1957 członkiem Rady Wojennej 8 Armii Zmechanizowanej Karpackiego Okręgu Wojskowego (w Żytomierzu), w październiku-listopadzie 1956 uczestniczył w tłumieniu antykomunistycznego powstania na Węgrzech, w grudniu 1957 zakończył służbę wojskową. Został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim. Jego imieniem nazwano ulicę w Lipowce.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (17 listopada 1943)
Order Lenina (dwukrotnie - 17 listopada 1943 i 29 maja 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (czterokrotnie - 17 listopada 1939, 4 lutego 1943, 10 stycznia 1944 i 30 grudnia 1956)
Order Kutuzowa I klasy (6 kwietnia 1945)
Order Kutuzowa II klasy (18 grudnia 1956)
Order Suworowa II klasy (25 sierpnia 1944)
Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (29 maja 1944)
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (27 sierpnia 1943)
Order Czerwonej Gwiazdy (20 czerwca 1949)
Medal Za Zasługi Bojowe
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia)
Order Krzyża Grunwaldu (Polska, 1946)
Order Virtuti Militari (Polska, 1946)
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (Polska)
Order Białego Lwa I klasy (Czechosłowacja, 1948)
Złota Gwiazda Orderu "Za Wolność" (Czechosłowacja, 1948)

I medale ZSRR oraz inne zagraniczne ordery.

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Siemion Mielnikow

Życiorys

Odznaczenia

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1902 Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	14 lipca 1984 Moskwa, Rosyjska FSRR
Przebieg służby
Lata służby	1924–1957
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	bitwa nad Chałchin-Goł; II wojna światowa bitwa o Dniepr operacja lwowsko-sandomierska operacja dolnośląska operacja berlińska operacja praska
Odznaczenia