Sieradzki Park Etnograficzny

	Sieradzki Park Etnograficzny
	Sieradzki Park Etnograficzny
	Oddział Muzeum Okręgowego w Sieradzu
	; Wejście główne
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Miejscowość	Sieradz
Adres	Grodzka 1; 98-200 Sieradz
	Położenie na mapie Sieradza Sieradzki Park Etnograficzny
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Sieradzki Park Etnograficzny
	Położenie na mapie województwa łódzkiego Sieradzki Park Etnograficzny
	Położenie na mapie powiatu sieradzkiego Sieradzki Park Etnograficzny
	51°35′31,8″N 18°44′53,1″E/51,592167 18,748083
	Strona internetowa

Sieradzki Park Etnograficzny – skansen wsi sieradzkiej zlokalizowany we wschodniej części^[1] Sieradza, przy ul. Grodzkiej, u stóp Wzgórza Zamkowego. Stanowi oddział Muzeum Okręgowego w Sieradzu.

Historia

Zamysł stworzenia skansenu w Sieradzu powstał w latach 60. XX wieku z inicjatywy dyrektora Muzeum Regionalnego w Sieradzu, Zofii Neymanowej^[2], która w 1972 przygotowała w tym zakresie pierwszą koncepcję, współpracując z Anną Korytowską. Park powołano decyzją Powiatowej Rady Narodowej w Sieradzu nr 91/516/73 z 26 stycznia 1973. Jako siedzibę wskazano łęgi nadwarciańskie. Prace budowlane rozpoczęto w 1975^[3].

Pierwszym zrekonstruowanym obiektem był dom tkacza z ul Długiej w Zgierzu (początkowo zaplecze dla robotników budowlanych^[3]), a kolejnym zagroda Szczepana Muchy (1908-1982), rzeźbiarza ludowego ze wsi Szale wraz z kolekcją prac artysty z lat 1972-1983 wewnątrz^[2]. Prace przy budowie skansenu przerwał kryzys gospodarczy. Do idei powrócono w 1986 potwierdzając umiejscowienie placówki. 17 stycznia 1987 wojewoda sieradzki wydał decyzję o budowie parku^[3].

Placówka realizuje program Krzesiwo, w ramach którego odbywają się warsztaty i spotkania z twórcami ludowymi, co wychodzi naprzeciw postulatowi promowania kultury ludowej regionu sieradzkiego^[1].

Obiekty

Na terenie skansenu stoją:

chałupa tkacza ze Zgierza, lata 20. XIX wieku,
dom rzeźbiarza ludowego Szczepana Muchy ze wsi Szale,
zagroda typu otwartego charakterystyczna dla Ziemi sieradzkiej wraz z płotem i podwórzem, na którą składają się:
- chałupa z Męki z 2. połowy XIX wieku,
- obórka z wozownią z Wiertelaków z przełomu XIX i XX wieku,
- stodoła z Rudy koło Sieradza z początku XX wieku,
spichlerz (komora) z Brąszewic-Zabrodzia z około 1810,
rekonstrukcja pieca chlebowego z Kopyści pod Łaskiem z 1955,
wiata z maszynami i urządzeniami wiejskimi (młocarnie, wialnie, przetaki i inne),
Skrzynia czasu z pamiątkami i wspomnieniami mieszkańców Ziemi sieradzkiej zakopana pod głazem 26 czerwca 2010^[4].