Sigbert Ganser

Sigbert Josef Maria Ganser

Sigbert Josef Maria Ganser (ur. 24 stycznia 1853 w Rhaunen, zm. 4 stycznia 1931 w Dreźnie) – niemiecki lekarz psychiatra, ordynator zakładu psychiatrycznego w Dreźnie, tajny radca medyczny. Autor klasycznego opisu zespołu, znanego obecnie jako zespół Gansera.

Życiorys

Był synem Petera Josepha Gansera, dworskiego notariusza, i Kathariny Jonas[1]. Miał liczne rodzeństwo. Wczesne dzieciństwo spędził w domu rodzinnym w Prün, następnie uczęszczał do gimnazjum w Münster[2]. Studiował na Uniwersytecie Juliusza i Maksymiliana w Würzburgu, Uniwersytecie Cesarza Wilhelma w Straßburgu oraz Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Ukończył studia w 1876 na tej ostatniej uczelni. Przez pewien czas pracował w klinice psychiatrycznej w Würzburgu, po czym został asystentem Bernharda von Guddena w Monachium. W 1886 roku objął katedrę psychiatrii w Dreźnie oraz został ordynatorem oddziału dla chorych psychicznie w tamtejszym szpitalu, później przekształconego w klinikę (Irren- und Siechenanstalt). Pracował z Emilem Kraepelinem i Hansem Queckenstedtem.

Z zawartego 11 września 1889 roku małżeństwa z Mary Sophią Cloete-Brown, córką Charlesa Langforda Browna i Catteriny Sophii Cloete, urodziło się troje dzieci – jedno zmarło po narodzeniu, Herbert (1893–1914) i Sibylla (1894)[1][2]. Syn zmarł wskutek ran odniesionych na froncie[3].

W uznaniu zasług Gansera z okazji 60. urodzin w 1913 roku wydano jubileuszowy zeszyt (Festschrift) czasopisma Zeitschrift für die gesamte Neurologie und Psychiatrie, zawierający prace współpracowników i uczniów. Jubileuszowe artykuły poświęcono mu z okazji 70 i 75 urodzin[4][2].

Odznaczony Orderem Albrechta I klasy z koroną, pruskim Orderem Korony III klasy, Orderem Zasługi Korony Pruskiej, Krzyżem Żelaznym II klasy[1].

Jego uczniami byli Johann Dinter, F. Lührmann, Georg Ilberg, Stegmann, G. Marthen, Ernst Trömner, Ossian Oehmig, Kaiser, Schubart, Schultheis, Lücke, Josef von Ehrenwall[2].

Sigbert Ganser zmarł 4 stycznia 1931 roku, po długiej chorobie[5].

Dorobek naukowy

W 1898 roku, pracując w Halle, opisał u trzech więźniów zespół znany dziś jako zespół Gansera. Był też autorem szeregu prac neuroanatomicznych. W 1882 roku szczegółowo opisał grupę neuronów śródmózgowia, znaną dziś jako wyspy Calleji[6].

Lista prac

  • Ueber die vordere Hirncommissur der Säugethiere[7]. 1879
  • Ueber die Anatomie des vorderen Hügels vom Corpus quadrigeminum. Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten 11, ss. 278–281, 1880
  • Zur Anatomie der Katzenretina. Zeitschrift für vergleichende Augenheilkunde 1, s. 139, 1882
  • Ueber die periphere und centrale Anordnung der Sehnervenfasern und über das Corpus bigeminum anterius[8]. 1882
  • Vergleichend-anatomische Studien über das Gehirn des Maulwurfs. Morphologisches Jahrbuch 7, ss. 591–725, 1882
  • Wie lässt sich am besten der sogenannte eiserne Bestand für Truppen im Felde herstellen? Archiv für Hygiene 3, ss. 500–520, 1885
  • Demonstration eines Kranken mit Aphasie und Hemianopsie.. Jahresbericht der Gesellschaft für Natur- und Heilkunde in Dresden 1887/1888, ss. 147–149, 1888
  • Ueber einige Symptome der Hysterie und über die Beziehungen der Hysterie zum Alkoholismus. Jahresbericht der Gesellschaft für Natur- und Heilkunde in Dresden 1893/1894, ss. 119–133, 1894
  • Über einen eigenartigen hysterischen Dämmerzustand[9]. 1898
  • Die neurasthenische Geistesstörung. W: Festschrift zur Feier des fünfzigjahrigen Bestehens des Stadtkrankenhauses zu Dresden-Friedrichstadt. Dresden: Baensch, 1899 ss. 81–89.
  • Die Trunksucht – eine heilbare Krankheit. Vortrag, gehalten in der Jahresversammlung des sächsischen Landesverbandes gegen den Mißbrauch geistiger Getränke in Döbeln am 23. Juni 1901. Dresden, 1901
  • Säuferwahnsinn. Allgemeine Zeitschrift für Psychiatrie 59, s. 542, 1902
  • Zur Lehre vom hysterischen Dämmerzustande[10]. 1904
  • Zur Behandlung des Delirium tremens. Münchener Medizinische Wochenschrift 54, ss. 120–122, 1907
  • Alkohol und Geisteskrankheiten. Vortrag, gehalten in dem vom sächsischen Landesverband gegen den Mißbrauch geistiger Getränke vom 3. bis 10. Juni 1908 veranstalteten wissenschaftlichen Kursus zur Erforschung der Alkoholfrage. Dresden, 1909
  • Ueber Hysterie. Münchener Medizinische Wochenschrift 59, s. 48, 1912
  • B. v. Gudden. W: Theodor Kirchhoff (Hrsg.): Deutsche Irrenärzte. Einzelbilder ihres Lebens und Wirkens. Band 2. Springer, Berlin 1924, s. 47.

Przypisy

  1. ↑ a b c Wer ist wer? Das Deutsche Who's Who. Bd. 8 1922 s. 455
  2. ↑ a b c d Bresler J: Dr Sigbert Ganser zum 75. Geburtstage (24 Januar). Psychiatrisch-neurologische Wochenschrift, Bd. 30 (1928), s. 29-33
  3. ↑ Georg Ilberg, Sigbert Ganser, zum 24. Januar 1923, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 67 (1-4), 1923, s. 357–362, DOI: 10.1007/BF02126529, ISSN 0003-9373 (niem.).
  4. ↑ Kraepelin E: Sigbert Ganser. Münchener medizinische Wochenschrift, Bd. 70 (1923), s. 88
  5. ↑ Nekrolog Ganser. Allgemeine Zeitschrift für Psychiatrie Bd. 96, s. 397, 1932
  6. ↑ JH Fallon, JN Riley, JC Sipe, RY Moore. The islands of Calleja: organization and connections. „J Comp Neurol”. 181 (2), s. 375-95, 1978. DOI: 10.1002/cne.901810209. PMID: 80412. 
  7. ↑ Sigbert Ganser, Ueber die vordere Hirncommissur der Säugethiere, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 9 (2), 1879, s. 286–299, DOI: 10.1007/BF02666472, ISSN 0003-9373 (niem.).
  8. ↑ Sigbert Ganser, Ueber die periphere und centrale Anordnung der Sehnervenfasern und über das Corpus bigeminum anterius, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 13 (2), 1882, s. 341–381, DOI: 10.1007/BF02013534, ISSN 0003-9373 (niem.).
  9. ↑ Ganser, Ueber einen eigenartigen hysterischen Dämmerzustand, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 30 (2), 1898, s. 633–640, DOI: 10.1007/BF02036039 (niem.).
  10. ↑ Ganser, Zur Lehre vom hysterischen Dämmerzustande, „Archiv für Psychiatrie und Nervenkrankheiten”, 38 (1), 1903, s. 34–46, DOI: 10.1007/BF02173461, ISSN 0003-9373 (niem.).

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Sigbert Ganser.jpg
Sigbert Ganser (1853-1931)