Silnik elektryczny ruchu ekonomicznego

Silnik ruchu ekonomicznego (cichego) na niemieckim okręcie podwodnym typu XXI – „Wilhelm Bauer” (ex U 2540)

Silnik elektryczny ruchu ekonomicznego – na części spalinowo-elektrycznych okrętów podwodnych budowanych w latach 40. i 50. XX wieku stosowano poza głównymi silnikami elektrycznym dodatkowe silniki elektryczne małej mocy (tzw. creeping motor^[1]), zazwyczaj połączone z wałem napędowym przekładnią pasową i prostym sprzęgłem. Umożliwiały one pływanie podwodne z małą prędkością (rzędu 3 węzłów), przy niewielkim wydatku energii z baterii oraz, co najważniejsze, minimalnym poziomie hałasu zapewnianym przez giętkie mocowanie i niewielkie rozmiary. Użycie tego typu silników zapoczątkowano na niemieckich okrętach typów XXI^[1][2] (dwa SSW GW323/28 o mocy 323 KM^[3]) oraz XXIII^[1] pod koniec II wojny światowej, było kontynuowane na okrętach radzieckich (projekt 613 – dwa silniki PG-103 z przekładnią pasowo-klinową o mocy 50 KM^[4]). Wprowadzenie nowocześniejszego układu okrętu wzorowanego na USS Albacore i siłowni jednowałowej z nowocześniejszym, pojedynczym silnikiem elektrycznym zakończyło stosowanie osobnych silników ruchu ekonomicznego.

Przypisy

Bibliografia

• Norman Polmar, Kenneth J. Moore: Cold War submarines. Dulles: Potomac Books, 2004. ISBN 978-1-57488-594-1.
• Sławomir Sutowski, Grzesikowski: ORP Kondor. Warszawa: Bellona, 1993.Sprawdź autora:2.