Simon Ammann

Simon Ammann

Data i miejsce urodzenia	25 czerwca 1981 Grabs
Klub	SSC Toggenburg[1]
Debiut w PŚ	29 grudnia 1997 w Oberstdorfie (15. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	29 grudnia 1997 w Oberstdorfie (15. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	16 grudnia 2001 w Engelbergu (2. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	17 marca 2002 w Oslo
Rekord życiowy	239,5 m na Vikersundbakken w Vikersund (19 marca 2017)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria Igrzyska olimpijskie złoto Salt Lake City 2002 normalna złoto Salt Lake City 2002 duża złoto Vancouver 2010 normalna złoto Vancouver 2010 duża Mistrzostwa świata złoto Sapporo 2007 duża srebro Sapporo 2007 normalna brąz Liberec 2009 normalna brąz Oslo 2011 duża Mistrzostwa świata w lotach złoto Planica 2010 indywidualnie
Inne nagrody
Puchar Świata Kryształowa kula 2009/2010 2. miejsce 2008/2009 2. miejsce 2010/2011 3. miejsce 2006/2007 Puchar Świata w lotach 3. miejsce 2008/2009 3. miejsce 2009/2010 3. miejsce 2011/2012 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2008/2009 2. miejsce 2010/2011 3. miejsce 2006/2007 3. miejsce 2013/2014 Turniej Nordycki 1. miejsce 2010 3. miejsce 2004 3. miejsce 2007 3. miejsce 2009 Letnie Grand Prix 1. miejsce 2009 2. miejsce 2008 Turniej Czterech Narodów 1. miejsce 2009 3. miejsce 2008 Puchar KOP 1. miejsce 2009/2010 Inne Skok Roku 2010[2]
Strona internetowa

Simon Ammann (ur. 25 czerwca 1981 w Grabs) – szwajcarski skoczek narciarski, reprezentant klubu SSC Toggenburg, a wcześniej RG Churfirsten.

Jeden z najbardziej utytułowanych skoczków narciarskich w historii tej dyscypliny. Czterokrotny indywidualny mistrz olimpijski (po dwa tytuły w 2002 i 2010 roku). Czterokrotny medalista mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym – mistrz i wicemistrz z 2007 roku oraz brązowy medalista w 2009 i 2011 roku. Mistrz świata w lotach narciarskich w 2010 roku.

Zdobywca Kryształowej Kuli za zwycięstwo w Pucharze Świata 2009/2010, drugi zawodnik sezonów 2008/2009 i 2010/2011 oraz trzeci sezonu 2006/2007 w Pucharze Świata w skokach narciarskich. Zdobywca Pucharu KOP w sezonie 2009/2010. Trzeci zawodnik Pucharu Świata w lotach narciarskich w sezonach 2006/2007 (nieoficjalnie), 2008/2009, 2009/2010 i 2011/2012. Drugi zawodnik 57. i 59. edycji Turnieju Czterech Skoczni oraz trzeci zawodnik 55. i 62. Turnieju Czterech Skoczni. Zwycięzca Turnieju Nordyckiego 2010 oraz trzeci zawodnik tego turnieju w latach 2004, 2007 i 2009. Zwycięzca 23 konkursów zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Świata.

Zwycięzca Letniego Grand Prix 2009 i zaliczanego do niego Turnieju Czterech Narodów. Drugi zawodnik Letniego Grand Prix 2008.

Sześciokrotny triumfator konkursów Letniego Grand Prix.

Rekordzista Szwajcarii w długości skoku narciarskiego. Wielokrotny medalista mistrzostw krajowych.

W 2009 roku jego imieniem nazwano 70-metrową skocznię narciarską w Einsiedeln.

Życie prywatne

Simon Ammann urodził się 25 czerwca 1981 w Grabs w rodzinie Heinricha i Margith. Ma dwóch braci – Eliasa i Josiasa, oraz dwie siostry – Stefanie i Magdalenę. Jego rodzice prowadzą gospodarstwo rolne, jednak sam Simon Ammann nigdy nie był zainteresowany pracą w tym zawodzie^[3]. Zdał maturę i tym samym zdobył średnie wykształcenie. Obecnie studiuje informatykę i elektrotechnikę na Politechnice Federalnej w Zurychu. Mieszka w Schindellegi. 25 czerwca 2010 w miejscowości Pfäffikon wziął ślub z Rosjanką Janą Janowską^[4][5]. W październiku 2014 roku na świat przyszło ich pierwsze dziecko, syn Théodore, w styczniu 2017 urodziła im się córka – Charlotte, a w maju 2020 przyszedł na świat ich drugi syn – Aaron.

Przebieg kariery

O swoim talencie do skoków narciarskich Simon Ammann dowiedział się przypadkowo. W szwajcarskich szkołach podstawowych dzieci próbują różnych dyscyplin sportowych. Ammann pierwszy skok oddał w roku 1991 w wieku dziewięciu lat na skoczni w Wildhaus (K-25). Został wówczas objęty szkoleniem^[3].

1997/1998

Puchar Świata – 70. miejsce

Simon Ammann zadebiutował w Pucharze Świata w pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni 1997/1998 w Oberstdorfie. Zajął wówczas 15. miejsce, dzięki czemu zdobył pierwsze w karierze punkty PŚ. 5 lutego 1998 na skoczni w Sapporo uplasował się na 25. miejscu, co drugi raz w karierze dało mu punkty do klasyfikacji zawodów tej rangi. 21 marca na Velikance w Planicy zajął 38. miejsce, a dzień później był 43^[6]. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata 1997/1998 Ammann został sklasyfikowany na 70. miejscu z 22 punktami^[7].

Turniej Czterech Skoczni – 48. miejsce

W Turnieju Czterech Skoczni 1997/1998 Simon Ammann wystartował tylko w dwóch spośród czterech konkursów. 29 grudnia 1997 na skoczni w Oberstdorfie zajął piętnastą lokatę. Do noworocznego konkursu w Garmisch-Partenkirchen nie awansował. 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku zajął ostatnie, 50. miejsce. Nie wystartował w ostatnim konkursie turnieju i zajął ostatecznie 48. miejsce w klasyfikacji^[7].

Mistrzostwa świata juniorów – 8. miejsce

Przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 1998 w Nagano wystartował indywidualnie w mistrzostwach świata juniorów w narciarstwie klasycznym. Na skoczni w szwajcarskim Sankt Moritz uplasował się na 8. miejscu^[8].

Igrzyska olimpijskie – 35. i 39. miejsce

Debiut w zimowych igrzyskach olimpijskich Simon Ammann zaliczył w 1998 w Nagano. 8 lutego podczas konkursu drużynowego na dużej skoczni, wraz z Sylvainem Freiholzem, Marco Steinauerem i Bruno Reutelerem, zajął szóstą pozycję^[9]. Trzy dni później w indywidualnym konkursie na normalnej skoczni Ammann był 35^[a]. 15 lutego na dużej skoczni sklasyfikowany został na 39. pozycji^[a][10].

1998/1999

Puchar Świata – niesklasyfikowany

W sezonie 1998/1999 Simon Ammann tylko cztery razy wystąpił w konkursach głównych Pucharu Świata w skokach narciarskich. Pierwszy raz 30 grudnia w Oberstdorfie, gdzie zajął 47. miejsce. 10 stycznia w Engelbergu zajął najwyższe w sezonie miejsce, 33. 11 marca na skoczni Lugnet w Falun był 37. Trzy dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii zajął ostatnią, 50. lokatę^[11]. W całym sezonie Ammann nie zdobył ani jednego punktu Pucharu Świata, w wyniku czego nie został sklasyfikowany^[7].

Turniej Czterech Skoczni – 62. miejsce

W Turnieju Czterech Skoczni 1998/1999 Ammann zakwalifikował się tylko do pierwszego konkursu. 30 grudnia 1998 na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 47. pozycję. W pozostałych konkursach nie wystartował, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. W klasyfikacji Turnieju Simon Ammann zajął 62. miejsce, zdobywając 89 punktów^[7].

Mistrzostwa świata – 26. miejsce

26 lutego 1999 w Ramsau Simon Ammann zadebiutował w konkursie o mistrzostwo świata w skokach narciarskich. Zajął wówczas 26. lokatę^[b], o dwa miejsca wyprzedzając Adama Małysza^[12].

1999/2000

Letnie Grand Prix – 37. miejsce

W 1999 roku Simon Ammann zadebiutował w Letnim Grand Prix, zajmując w konkursie w Hinterzarten 24. miejsce. W kolejnym konkursie (w Courchevel) był 41. miejsce. Wystartował jeszcze w ostatnim konkursie LGP w Sapporo, gdzie zajął najwyższe 14. miejsce.

Puchar Świata – 45. miejsce

W sezonie 1999/2000 Simon Ammann kilka razy zdobył punkty do klasyfikacji Pucharu Świata. W inauguracji sezonu, 27 listopada 1999 w Kuopio zajął 21. miejsce, co dało mu dziesięć punktów Pucharu Świata. Dzień później na tej samej skoczni był 67^[c]. 4 grudnia na skoczni w Predazzo Ammann był 22. Dzień później zajął najwyższe w sezonie, dwunaste miejsce. Dwa tygodnie później podczas zawodów Pucharu Świata w Zakopanem Simon Ammann zajął 44. i 48. miejsce. 8 stycznia 2000 w Engelbergu Ammann został sklasyfikowany na 49. miejscu, wyprzedzając tylko Franka Löfflera i Jöla Morreroda. Następnego dnia na tej samej skoczni był 31. 23 stycznia na skoczni Ōkurayama w Sapporo Ammann zajął 32. pozycję. Trzy dni później w Hakubie był 38. 26 lutego 2000 na skoczni w Iron Mountain uplasował się na 36. miejscu, a dzień później zajął 26. miejsce, dzięki czemu zdobył ostatnie punkty do klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie. Ostatni występ Ammanna w sezonie 1999/2000 miał miejsce 12 marca 2000 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Zajął wówczas 44. miejsce. W łącznej klasyfikacji sezonu 1999/2000 Simon Ammann zdobył 48 punktów, co dało mu 45. lokatę.

Turniej Czterech Skoczni – 70. miejsce

W Turnieju Czterech Skoczni 1999/2000 Simon Ammann zaliczył tylko jeden występ. 29 grudnia 1999 podczas pierwszego z konkursów Turnieju na skoczni Schattenbergschanze w Oberstdorfie zajął 44. miejsce, uzyskując 68,2 punktu. W kwalifikacjach do pozostałych trzech konkursów zajął miejsca poza 50. Z tego powodu nie wystartował w konkursach i w końcowej klasyfikacji Turnieju zajął 70. miejsce.

2000/2001

Letnie Grand Prix – nieklasyfikowany

W pierwszym z konkursów Letniego Grand Prix 2000, 6 sierpnia na skoczni w Hinterzarten był 46. Trzy dni później w Kuopio zajął 48. miejsce. 14 sierpnia w Courchevel uplasował się na 43. miejscu. 26 sierpnia w Hakubie zajął 35. pozycję, a dzień później na tej samej skoczni był 43. 2 września na skoczni Ōkurayama w Sapporo został sklasyfikowany na 39. miejscu, a w ostatnim z konkursów, dzień później na tej samej skoczni był 33.

Puchar Świata – niesklasyfikowany

W sezonie 2000/2001 Simon Ammann wystąpił tylko w jednym konkursie zaliczanym do Pucharu Świata w skokach narciarskich. 3 grudnia 2000 na skoczni Puijo w Kuopio zajął 41. miejsce z notą 64,5 punktu.

2001/2002

Letnie Grand Prix – 22. miejsce

Występy w Letniej Grand Prix na igelicie w 2001 Ammann rozpoczął od drugiego konkursu tej imprezy. Na skoczni K-95 w Hinterzarten po skoku na 90,5 metra (103,5 punktu) nie przeszedł do drugiej serii konkursu. W następnych zmaganiach na obiekcie K-120 w Courchevel oddał skoki na 114 i 118 metrów, co dało mu łącznie 214,6 punktów i 11. miejsce w klasyfikacji konkursu. W kolejnych zawodach na skoczni K-105 w Stams, po skokach na 105 i 107,5 metra, uplasował się na 5. miejscu. W trzech następnych i ostatnich zawodach turnieju, które odbyły się w Japonii (w Sapporo na skoczni K-120 i dwa razy w Hakubie na skoczni K-120) nie brał udziału. W generalnej klasyfikacji indywidualnej zajął 22. miejsce ex aequo ze Stephanem Hocke. Obaj uzyskali o 328 punktów mniej niż zwycięzca imprezy – Adam Małysz.

Puchar Świata – 7. miejsce

Sezon 2001/2002 Pucharu Świata w skokach narciarskich Ammann rozpoczął 23 listopada 2001 w konkursie na skoczni Puijo w Kuopio. Zajął wówczas 30. miejsce, co dało mu jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata. 15 grudnia na skoczni w Engelbergu pierwszy raz w karierze zajął miejsce w pierwszej dziesiątce zawodów rangi Pucharu Świata. Był siódmy. Następnego dnia na tej samej skoczni pierwszy raz w karierze stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Zajął drugą pozycję, przegrywając tylko z Adamem Małyszem. 21 grudnia 2001 na skoczni w Predazzo uplasował się na trzeciej pozycji, tuż za Małyszem i Andreasem Widhölzlem. Dzień później Ammann był drugi, za Adamem Małyszem.

11 stycznia 2002 podczas treningu przed konkursem Pucharu Świata w Willingen Simon Ammann zaliczył silny upadek. Źle wyszedł z progu, co wywołało duże problemy w trakcie lotu. W efekcie Ammann upadł twarzą na bulę w okolicy 50 metra. Lekarz reprezentacji Niemiec, Ernst Jacob, stwierdził u Ammanna liczne stłuczenia i lekkie wstrząśnienie mózgu. 13 stycznia 2002 roku Ammann opuścił szpital w Willingen i wraz z Berni Schödlerem udał się do miejsca zamieszkania, Zurychu^[13].

Z powodu upadku Ammann nie startował w zawodach do czasu olimpiady w Salt Lake City. Po igrzyskach Simon Ammann wystartował we wszystkich konkursach. Były to konkursy Turnieju Skandynawskiego. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata Simon Ammann zajął siódme miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 6. miejsce

Podczas pierwszego konkursu Turnieju Czterech Skoczni, 30 grudnia w Oberstdorfie Simon Ammann zajął trzecie miejsce, przegrywając tylko ze Svenem Hannawaldem i Martinem Höllwarthem. Dwa dni później na skoczni w Garmisch-Partenkirchen był piąty. 4 stycznia 2002 na Bergisel w Innsbrucku Ammann uplasował się na 11. miejscu, a w święto Trzech Króli na skoczni w Bischofshofen był 15. W Turnieju Ammann zajął ostatecznie szóste miejsce.

Turniej Nordycki – 4. miejsce

1 marca na skoczni w Lahti zajął szóste miejsce. 12 dni później na skoczni Lugnets w Falun był siódmy. 15 marca w Trondheim zajął czwartą lokatę. Dwa dni później na Holmenkollbakken w Oslo, podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w sezonie Simon Ammann po raz pierwszy w sportowej karierze wygrał. Turniej Nordycki Ammann zakończył na czwartej pozycji.

Igrzyska olimpijskie – 1. i 1. miejsce

Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City Simon Ammann dwukrotnie został mistrzem olimpijskim. Uczynił to zarówno 10 lutego na skoczni K-90, jak i 13 lutego na skoczni K-120. Tym samym przeszedł do historii jako drugi, po Matti Nykänenie skoczek narciarski, który zdobył dwa złote medale olimpijskie w trakcie jednych igrzysk.

Rosnąca popularność po jego pierwszym zwycięstwie olimpijskim doprowadziła do udziału w David Lettermans Talkshow w USA oraz do udziału w Wetten, dass..?. Ammann został wybrany w Szwajcarii na Sportowca Roku 2002. Poza tym uplasował się na drugim miejscu w klasyfikacji Szwajcar Roku 2002.

Mistrzostwa świata w lotach – 5. miejsce

9 marca 2002 roku Simon Ammann zaliczył debiut w mistrzostwach świata w lotach narciarskich. Na skoczni w Harrachovie zajął piąte miejsce, przegrywając tylko ze Svenem Hannawaldem, Martinem Schmittem, Matti Hautamäkim i Veli-Matti Lindströmem. Ammann zdobył łącznie 360 punktów w dwóch seriach konkursu o mistrzostwo świata^[d].

2002/2003

Letnie Grand Prix – 12. miejsce

W pierwszych trzech konkursach Grand Prix skoczek nie brał udziału. Pierwszy raz wystartował 14 sierpnia w Lahti (K-116). Uzyskał wówczas odległości: 111,5 i 118 metrów, dzięki czemu uplasował się na ósmej pozycji. Następnego dnia na tej samej skoczni był piąty po skokach na odległości: 117,5 i 121 metrów. W ostatnim konkursie turnieju, na skoczni Bergisel w Innsbrucku, uzyskał 124,5 i 118 m i uplasował się na 11. miejscu. W końcowej klasyfikacji LGP 2002 został sklasyfikowany na dwunastej pozycji z dorobkiem 101 punktów, o 459 mniej od Andreasa Widhölzla.

Puchar Świata – 28. miejsce

Sezon 2002/2003 Ammann rozpoczął od 37. miejsca w zawodach Pucharu Świata 29 listopada na skoczni Rukatunturi w Ruce. Dzień później na tej samej skoczni zajął 40. lokatę. Pierwsze punkty w sezonie Simon Ammann zdobył 7 grudnia 2002 w Trondheim, gdzie był 25. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 27. miejsce. 14 grudnia w Titisee-Neustadt został sklasyfikowany na 21. miejscu, a dzień później na tej skoczni był 29. Podczas konkursów na skoczni w Engelbergu, 21 i 22 grudnia Simon Ammann nie zakwalifikował się do finałowej serii żadnego z nich. W pierwszym był 35., a drugim 45. Podczas drugiego konkursu Turnieju Czterech Skoczni, 1 stycznia w Garmisch-Partenkirchen Ammann był szósty. 18 stycznia 2003 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się na trzydziestym miejscu, co dało mu jeden punkt do klasyfikacji Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był 39. 23 stycznia w Hakubie zajął 10. miejsce. Dwa dni później na skoczni Ōkurayama w Sapporo uplasował się na 28. pozycji, a 26 stycznia zajął 36. lokatę. Najwyższe miejsce w sezonie Simon Ammann zajął 9 marca 2003 na skoczni Holmenkollbakken w Oslo. Był wówczas piąty. Podczas ostatniego weekendu sezonu, 22–23 marca na Velikance w Planicy Simon Ammann zajął 12. i 20. miejsce. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata Ammann uzyskał 202 punkty, co dało mu 28. miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 24. miejsce

W Turnieju Czterech Skoczni 2002/2003 Simon Ammann zajął 24. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na skoczni w Oberstdorfie został sklasyfikowany na 27. miejscu. W noworocznym konkursie na skoczni w Garmisch-Partenkirchen uplasował się na szóstej pozycji, przegrywając tylko z Primožem Peterką, Andreasem Goldbergerem, Adamem Małyszem, Roarem Ljøkelsøyem i Janne Ahonenem. Trzy dni później na Bergisel w Innsbrucku Simon Ammann zajął 27. lokatę. W ostatnim z konkursów, 6 stycznia w Bischofshofen był 47.

Turniej Nordycki – 13. miejsce

W Turnieju Skandynawskim w 2003 Simon Ammann zajął 13. miejsce. 9 marca na skoczni Holmenkollbakken w Oslo został sklasyfikowany na piątym miejscu (ex aequo z Noriakim Kasai), przegrywając tylko z Adamem Małyszem, Florianem Lieglem, Roarem Ljøkelsøyem i Mattim Hautamäkim. 14 marca w Lahti był 43. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 11. pozycji.

Mistrzostwa świata – 10. i 17. miejsce

W pierwszym konkursie skoków na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2003 w Val di Fiemme, 22 lutego na skoczni K-120 Simon Ammann został sklasyfikowany na 17. miejscu^[e]. Dzień później w konkursie drużynowym na tej samej skoczni wraz z Marco Steinauerem, Sylvainem Freiholzem i Andreasem Küttelem zajął dziewiątą pozycję^[f]. 28 lutego w konkursie o mistrzostwo świata na skoczni K-95 Simon Ammann zajął dziesiąte miejsce^[e], ex aequo z Bjørnem Einarem Romørenem.

2003/2004

Puchar Świata – 13. miejsce

W konkursie inaugurującym sezon 2003/2004, 29 listopada na skoczni Rukatunturi w Ruce Simon Ammann uplasował się na 14. miejscu. 6 grudnia na skoczni w Trondheim zajął przedostatnie, 49. miejsce, wyprzedzając tylko Nicolasa Dessuma. 20 grudnia na Gross-Titlis-Schanze w Engelbergu Ammann był 37. Tym samym nie zdobył punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. We wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni Ammann zdobył punkty PŚ. W pierwszym konkursie po T4S, 10 stycznia w Libercu został sklasyfikowany na czwartym miejscu, przegrywając jedynie z Janne Ahonenem, Thomasem Morgensternem i Martinem Höllwarthem. Następnego dnia na tej samej skoczni Simon Ammann uplasował się na 42. miejscu i nie zakwalifikował się do drugiej serii konkursu. 23 stycznia w Hakubie zajął szesnaste miejsce, co dało mu 15 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata 2003/2004. Dzień później na skoczni Ōkurayama w Sapporo był 21. 25 stycznia na tej samej skoczni uplasował się na 26. pozycji. 7 lutego na mamuciej skoczni w Oberstdorfie Ammann był szósty. Tydzień później na skoczni w Willingen zajął 33. lokatę. 28 lutego w Park City po raz pierwszy w sezonie stanął na podium zawodów Pucharu Świata, przegrywając jedynie z Noriaki Kasai. W ostatnich czterech konkursach sezonu (konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Skandynawskiego) Ammann zajmował miejsca w czołowej dziesiątce. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2003/2004 Ammann zajął 13. miejsce z dorobkiem 511 punktów.

Turniej Czterech Skoczni – 14. miejsce

W pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni 2003/2004, 29 grudnia 2003 w Oberstdorfie Simon Ammann zajął 14. miejsce. W noworocznym konkursie na skoczni w Garmisch-Partenkirchen został sklasyfikowany na 13. pozycji. 4 stycznia na Bergisel w Innsbrucku Ammann był 27. W ostatnim konkursie Turnieju w Bischofshofen uplasował się na 17. miejscu. W końcowej klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni Simon Ammann zajął 14. miejsce uzyskując 923,2 pkt i bezpośrednio wyprzedzając Adama Małysza.

Turniej Nordycki – 3. miejsce

7 marca w pierwszym konkursie Turnieju Nordyckiego 2004 na skoczni K-116 w Lahti Simon Ammann zajął ósme miejsce. Trzy dni później na skoczni Puijo w Kuopio uplasował się na piątej pozycji. 12 marca w Lillehammer zajął drugie miejsce ex aequo z Bjørnem Einarem Romørenem. Obaj przegrali tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W ostatnim konkursie sezonu 2003/2004, 14 marca 2004 na skoczni Holmenkollbakken w stolicy Norwegii Simon Ammann uplasował się na drugim miejscu, przegrywając tylko z Roarem Ljøkelsøyem. W końcowej klasyfikacji Turnieju Skandynawskiego Ammann zajął trzecie miejsce, tuż za Ljøkelsøyem i Romørenem.

Mistrzostwa świata w lotach – 14. miejsce

W konkursie o mistrzostwo świata w lotach narciarskich w 2004 na Letalnicy w Planicy Simon Ammann zajął 14. miejsce^[g]. Oddał skoki na: 180, 211, 191,5 i 192,5 metra, co dało mu łącznie 744 punkty.

2004/2005

Letnie Grand Prix – 34. miejsce

W pierwszych zawodach sezonu 2004 w Hinterzarten Simon Ammann zajął 39. miejsce i tym samym nie przeszedł do II serii. W następnym konkursie, w Courchevel po skokach na 114 i 105,5 metra, ulokował się na 29. pozycji. W kolejnych zawodach turnieju w Zakopanem na Wielkiej Krokwi uzyskał odległości równe 119 i 110 metrów, dzięki czemu zajął 30. miejsce i zdobył jeden punkt do klasyfikacji. 8 września w Predazzo skoczył dwa razy po 120 metrów, co dało mu 23. miejsce. W następnym konkursie, na skoczni w Innsbrucku nie brał udziału. W zawodach na dużej skoczni w Hakubie był 24. po skokach na 123 i 118,5 metra. W kolejnych i ostatnich zmaganiach LGP 2004 uplasował się na 23. miejscu po skokach na odległości: 106,5 i 114,5 metra. W tabeli końcowej Letniej Grand Prix na igelicie 2004 był 26. Do zwycięzcy tego cyklu imprezy, Adama Małysza stracił 494 punkty.

Puchar Świata – 23. miejsce

Sezon 2004/2005 w Pucharze Świata Simon Ammann zainaugurował 27 listopada 2004 na skoczni Rukatunturi w Ruce. Zajął wówczas 28. pozycję, co dało mu trzy punkty do klasyfikacji generalnej. Dzień później w konkursie na tej samej skoczni uplasował się na 41. miejscu. 4 grudnia na Granasen w Trondheim Ammann był jedenasty, a 5 grudnia na tej samej skoczni ósmy. 11 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie Simon Ammann został sklasyfikowany na 15. miejscu, a dzień później był 14. 18 grudnia w Engelbergu uplasował się na 25. pozycji. Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. W konkursach Turnieju Czterech Skoczni tylko raz zakwalifikował się do finałowej serii. 9 stycznia 2005 w Willingen Simon Ammann zajął najwyższe w sezonie miejsce. Był siódmy, przegrywając z Janne Ahonenem, Martinem Höllwarthem, Andreasem Küttelem, Michaelem Uhrmannem, Jakubem Jandą i Daiki Itō. 15 stycznia na skoczni Kulm w Tauplitz Ammann znalazł się poza finałową serią. Był 32. Następnego dnia na tej samej skoczni był 24. 22 stycznia w Titisee-Neustadt Simon Ammann uplasował się na 11. pozycji, a nazajutrz na tej samej skoczni był 34. 29 i 30 stycznia podczas konkursów Pucharu Świata na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Ammann był 25. i 28. W konkursach zaliczanych do klasyfikacji Turnieju Nordyckiego Simon Ammann zajmował miejsca w czołowej trzydziestce. W ostatnich konkursach sezonu, 19 i 20 marca na słoweńskiej Letalnicy Simon Ammann zajął 24. i 25. miejsce. Sezon zakończył na 23. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata z dorobkiem 243 punktów.

Turniej Czterech Skoczni – 37. miejsce

W Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2004/2005 Simon Ammann zajął 37. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze zajął 22. miejsce. 1 stycznia 2005 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen nie wystartował, gdyż nie przeszedł kwalifikacji. 3 stycznia na Bergisel zajął 44. pozycję. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był 31. Łącznie w Turnieju zdobył 399,6 punktów.

Turniej Nordycki – 27. miejsce

W sezonie 2004/2005 Ammann zajął 27. lokatę w Turnieju Nordyckim. W pierwszym konkursie, 6 marca w Lahti uplasował się na 14. miejscu. Trzy dni później w Kuopio był 28. 11 marca w Lillehammer zajął 26. pozycję. W ostatnim konkursie, na skoczni Holmenkollbakken w Oslo nie wystartował. Łącznie w Turnieju zdobył 661,4 pkt.

Mistrzostwa świata – 44. i 27. miejsce

W trakcie mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym w 2005 w Oberstdorfie Simon Ammann nie zdobył żadnego medalu. W pierwszym z konkursów, 19 lutego na normalnej skoczni zajął 44. miejsce po skoku na 88,5 metra. Wyprzedził wówczas tylko sześciu skoczków. Byli to: Mateusz Rutkowski, Hyun Ki Kim, Stefano Chiapolino, Martin Mesík, Sebastian Colloredo i Maksim Anisimau. Dzień później na tej samej skoczni wraz z Andreasem Küttelem, Michaelem Möllingerem i Marco Steinauerem zajął ósme miejsce w konkursie drużynowym^[h]. Spośród reprezentantów Szwajcarii Ammann oddał najsłabsze skoki i zdobył najmniej punktów^[i]. 25 lutego w indywidualnym konkursie na dużej skoczni Simon Ammann uplasował się na 27. miejscu. Dzień później w konkursie drużynowym zajął siódme miejsce^[h]. Tym razem wśród Szwajcarów gorzej od Ammanna skakał Marco Steinauer.

2005/2006

Letnie Grand Prix – 18. miejsce

W 2005 starty w Letniej Grand Prix rozpoczął od 40. miejsca w konkursie na skoczni w Hinterzarten, gdzie oddał skok na 92,5 metra. W następnych zmaganiach na skoczni w Einsiedeln zajął 16. lokatę po skokach na 106,5 i 110 metra. W kolejnych zawodach, na skoczni w Courchevel uzyskał odległości równe 124,5 i 120 metrów, dzięki czemu uzyskał 11. pozycję. Następnie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem był dziewiąty po skokach na 124 i 129 metrów. W Bischofshofen na dużej skoczni został sklasyfikowany na 12. miejscu po skokach na 128,5 i 130,5 metra. W dwóch ostatnich konkursach na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie nie brał udziału. Łącznie w całym turnieju zgromadził 95 punktów, o 511 mniej od zwycięzcy Jakuba Jandy. Ammann zajął 18. miejsce w klasyfikacji generalnej.

Puchar Świata – 17. miejsce

Pierwszy konkurs Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 miał odbyć się 24 listopada w Ruce, jednak z powodu silnego wiatru zawody były kilkakrotnie przekładane. W efekcie 26 listopada odbyły się dwa konkursy. W pierwszym z nich Simon Ammann zajął 22. miejsce, a w drugim był jedenasty. 3 grudnia na skoczni w Lillehammer Ammann był 21. Dzień później na tej samej skoczni uplasował się na 25. pozycji. 10 grudnia na dużej skoczni w Harrachovie skoczek z Grabs zajął 16. lokatę. Dzień później był szósty. Tydzień później w zawodach na skoczni Gross-Titlis w Engelbergu Simon Ammann uplasował się na 14. miejscu. 28 stycznia na Wielkiej Krokwi w Zakopanem skoczek zajął 30. miejsce. Na następny dzień w konkursie na tej samej skoczni był 50. 4 lutego na skoczni w Willingen Ammann zajął 22. lokatę. 18 marca na Letalnicy w Planicy Simon Ammann zajął 14. lokatę. Dzień później w ostatnim konkursie sezonu był 15. W końcowej klasyfikacji Pucharu Świata w sezonie 2005/2006 Simon Ammann zajął 17. miejsce, zdobywając łącznie 305 punktów.

Turniej Czterech Skoczni – 13. miejsce

W Turnieju Czterech Skoczni w sezonie 2005/2006 Simon Ammann zajął 13. miejsce. W pierwszym z konkursów, 29 grudnia na Schattenbergschanze Ammann zajął ósme miejsce. 1 stycznia 2005 na skoczni w Garmisch-Partenkirchen ponownie był ósmy. Dwa dni później na Bergisel zajął 23. pozycję. Podczas ostatniego z konkursów, na skoczni w Bischofshofen był dwudziesty. W całym Turnieju zdobył łącznie 964,3 punktów, o 117,2 mniej od zwycięzców – Janne Ahonena i Jakuba Jandy.

Turniej Nordycki – 21. miejsce

W sezonie 2005/2006 Simon Ammann uplasował się na 21. pozycji w Turnieju Skandynawskim. 5 marca na skoczni Salpausselkä w Lahti był dziewiąty. Dwa dni później w Kuopio zajął dwudzieste miejsce. 10 marca na skoczni Lysgårdsbakken w Lillehammer Simon Ammann był 15. Dwa dni później na Holmenkollbakken w stolicy Norwegii zajął 32. pozycję, tym samym nie kwalifikując się do serii finałowej i nie zdobywając punktów Pucharu Świata. W całym Turnieju Simon Ammann zdobył 872 punkty i stracił do zwycięzcy, Thomasa Morgensterna 222,4 punktu.

Mistrzostwa świata w lotach – 23. miejsce

14 stycznia 2006 Simon Ammann po raz drugi w karierze wystartował w mistrzostwach świata w lotach narciarskich. Na skoczni Kulm w Tauplitz zajął 23. miejsce. Oddał skoki na odległości równe: 189, 185, 146 i 169 metrów, co dało mu łącznie 623,8 punktu.

2006/2007

Letnie Grand Prix – 4. miejsce

W pierwszym konkursie LGP 2006 na skoczni w Hinterzarten Simon Ammann oddał skoki na 103,5 i 101,5 metra, dzięki czemu uplasował się na czwartym miejscu. W następnych zmaganiach na skoczni Trampolino Dal Ben w Predazzo skoczył 120 i 130,5 metra i zajął piątą lokatę. W zawodach w Einsiedeln po skokach na odległość 106 i 108 metrów po raz pierwszy w tym cyklu Grand Prix stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Andreasem Koflerem i Gregorem Schlierenzauerem. W Courchevel był 12. W konkursie tym uzyskał odległości 113,5 i 125 metra. Na Wielkiej Krokwi w Zakopanem zanotował 12. miejsce po skokach na 123 i 125 metrów. Na obiekcie w Kranju po raz pierwszy w karierze wygrał zawody cyklu Letniej Grand Prix. Skoczył 106,5 i 105 metra, co dało 254,7 punktów. W konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie zajął 14. pozycję po skokach na 125 i 115 metrów. Następnego dnia na tej samej skoczni uplasował się na piątej pozycji, uzyskując 128,5 i 112,5 metra. W Klingenthal uplasował się na dziewiątym miejscu po skokach na 127,5 i 132,5 metra. W ostatnich zawodach w Oberhofie był 24. W klasyfikacji generalnej turnieju zajął czwarte miejsce. Łącznie zebrał 393 punktów, o 152 mniej niż zwycięzca imprezy – Adam Małysz.

Puchar Świata – 3. miejsce

Sezon 2006/2007 Simon Ammann rozpoczął od drugiej pozycji na skoczni w Ruce 24 listopada. Przegrał wówczas tylko z Arttu Lappim. 2 grudnia w Lillehammer Ammann po raz drugi w karierze zwyciężył. Dzięki temu pierwszy raz w życiu objął prowadzenie w klasyfikacji Pucharu Świata. Następnego dnia na tej samej skoczni był czwarty, przegrywając z Gregorem Schlierenzauerem, Andersem Jacobsenem i Adamem Małyszem. Podobnie 16 grudnia w Engelbergu. Dzień później na tej samej skoczni skoczek z Grabs został sklasyfikowany na drugiej pozycji, za Jacobsenem. 13 stycznia zajął 11. miejsce na mamuciej skoczni w Vikersund. 20 stycznia podczas konkursu na Wielkiej Krokwi w Zakopanem Simon Ammann zajął 45. miejsce. Był to jedyny konkurs w sezonie, w którym nie zdobył punktów Pucharu Świata. Tydzień później na skoczni Oberstdorfie Ammann był siedemnasty. Następnego dnia na tej samej skoczni zajął 13. miejsce. 3 i 4 lutego w Titisee-Neustadt Simon Ammann dwukrotnie był szósty. 7 lutego na skoczni w Klingenthal zajął drugą lokatę, przegrywając jedynie ze Schlierenzauerem. Trzy dni później na skoczni w Willingen uplasował się na 11. miejscu. W trakcie Turnieju Nordyckiego zajmował miejsca w czołowej dziesiątce zawodów. Jeden spośród konkursów wygrał. Podczas pierwszego konkursu ostatniego weekendu w sezonie na Letalnicy w Planicy, 23 marca, Ammann zajął drugie miejsce, przegrywając jedynie z Adamem Małyszem. Dzień później był ósmy. W ostatnim konkursie sezonu został sklasyfikowany na drugim miejscu za Małyszem. Łącznie w sezonie Simon Ammann zdobył 1167 punktów do klasyfikacji Pucharu Świata. Dało to trzecie miejsce w końcowej klasyfikacji, tuż za Adamem Małyszem i Andersem Jacobsenem.

Turniej Czterech Skoczni – 3. miejsce

W sezonie 2006/2007 Simon Ammann stanął na najniższym stopniu podium Turnieju Czterech Skoczni, przegrywając z Andersem Jacobsenem i Gregorem Schlierenzauerem. 30 grudnia 2006 podczas pierwszego z turniejowych konkursów na Schattenbergschanze w Oberstdorfie Ammann zajął piąte miejsce z notą 276,9 punktów (135 m i 133 m). Przegrał wówczas tylko z Gregorem Schlierenzauerem, Andreasem Küttelem, Adamem Małyszem i Andersem Jacobsenem. 1 stycznia 2007 podczas konkursu na skoczni w Garmisch-Partenkirchen Ammann zajął 15. miejsce z notą 118 punktów (117,5 m, druga seria skoków została odwołana). 4 stycznia 2007 na Bergisel w Innsbrucku został sklasyfikowany na trzeciej pozycji z notą 261,5 punktów (125,5 m i 132 m). 6 stycznia w ostatnim spośród czterech konkursów Turnieju Czterech Skoczni w Bischofshofen był trzeci, przegrywając ze Schlierenzauerem i Jacobsenem. Ammann uzyskał wówczas 275,5 punktów po skokach na 135 i 137,5 metra. W łącznej klasyfikacji zdobył 931,9 punktów, o 30 mniej od zwycięzcy – Andersa Jacobsena.

Turniej Nordycki – 3. miejsce

W sezonie 2006/2007 Simon Ammann zajął trzecie miejsce w Turnieju Nordyckim. Tym samym drugi raz w karierze stanął na podium tej imprezy^[j]. 11 marca podczas konkursu w Lahti zajął 17. miejsce. Dwa dni później na Puijo w Kuopio był siódmy. 17 marca na Holmenkollbakken w Oslo został sklasyfikowany na piątej pozycji, przegrywając z Adamem Małyszem, Andreasem Küttelem, Andersem Bardalem i Andreasem Koflerem. W drugim konkursie na tej samej skoczni Simon Ammann zwyciężył, czyniąc to trzeci raz w sportowej karierze. W klasyfikacji generalnej Turnieju Nordyckiego Ammann zgromadził 797,1 punktów, o 25,3 mniej od zwycięzcy, Adama Małysza.

Mistrzostwa świata – 1. i 2. miejsce

Na mistrzostwach świata w 2007 w narciarstwie klasycznym w Sapporo Simon Ammann zdobył dwa medale. W pierwszym z konkursów, 24 lutego na skoczni K-120 zdobył złoty medal. Oddał skoki na 125 i 134,5 metra, dzięki czemu wyprzedził o 0,2 punktu drugiego zawodnika, którym był Harri Olli. 3 marca na skoczni K-90 Ammann zdobył srebrny medal, przegrywając z Adamem Małyszem o 21,5 punktu. Szwajcar uzyskał 96,5 oraz 96 metrów.

2007/2008

Letnie Grand Prix – 8. miejsce

Simon Ammann wystąpił we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Narodów, zajmując kolejno – siódme, ósme, czternaste oraz czwarte miejsce, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej turnieju. W kolejnych konkursach na Wielkiej Krokwi w Zakopanem uplasował się tuż za podium, był czwarty i piąty. Opuścił konkursy w Hakubie oraz w Oberhofie. Wystąpił w finałowym konkursie w Klingenthal, gdzie zajął szóste miejsce.

Puchar Świata – 9. miejsce

W pierwszym indywidualnym konkursie Pucharu Świata 2007/2008, 1 grudnia na skoczni Rukatunturi w Ruce Simon Ammann zajął ósme miejsce. Takie samo miejsce zajął tydzień później na skoczni w Trondheim. 13 grudnia na średniej skoczni w Villach Szwajcar zajął piętnaste miejsce, a dzień później w konkursie na tej samej skoczni był szósty. Słabo poszło mu podczas konkursów w Szwajcarii. W Engelbergu zajął 12. i 24. miejsce. Po przyzwoitym wykonaniu Ammanna Turnieju Czterech Skoczni, zajął 10. miejsce w jednoseryjnym i dość loteryjnym konkursie na skoczni w Predazzo. Dzień później drugi konkurs odbył się już bez problemów, ale Simon wypadł gorzej, zajmując 26. miejsce. Następnie zajął 14. lokatę w pierwszym w sezonie konkursie na skoczni mamuciej – w Harrachovie. Kolejnym przystankiem sezonu 2007/2008 było Zakopane i tam Simon spisał się bardzo dobrze. Po ósmym miejscu pierwszego dnia, nazajutrz stanął na trzecim stopniu podium, przegrywając jedynie z Andersem Bardalem i Thomasem Morgensternem. Było to jego drugie (i jak się później okazało ostatnie) podium w sezonie. Następnego weekendu na skoczni w Sapporo Szwajcar spisał się gorzej – mimo nieobecności kilku czołowych skoczków zajął miejsca 11. i 10. Po powrocie do Europy zajął 12. i 4. miejsce w Libercu oraz 11. lokatę w Willingen. Po zakończeniu Turnieju Nordyckiego skoczkowie udali się na finał Pucharu Świata do Planicy. Pierwszego dnia Ammann zajął tam miejsce trzynaste, natomiast sezon zakończył dziewiątą lokatą. Na tej samej pozycji uplasował się także w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w sezonie 2007/2008.

Turniej Czterech Skoczni – 15. miejsce

Dość pechowo skończył się dla Ammanna start w 56. Turnieju Czterech Skoczni. Szwajcar przygotował nań dość wysoką formę, czego potwierdzeniem była 5. lokata w Oberstdorfie, 9. miejsce w Garmisch-Partenkirchen oraz 3. pozycja w Bischofshofen (w konkursie przeniesionym z Innsbrucku). Po tych trzech konkursach Simon plasował się w czołówce i miał jeszcze szanse na podium, a nawet zwycięstwo w całym turnieju. Niestety podczas drugiego konkursu w Bischofshofen, tak jak wielu zawodników z czołówki trafił na fatalne warunki wietrzne i nie zdołał zakwalifikować się do drugiej serii (jego los podzielili także Gregor Schlierenzauer, Tom Hilde oraz Wolfgang Loitzl, wszyscy klasyfikowani wówczas w czołowej dziesiątce turnieju). Ostatecznie Simon zajął w zawodach 35. pozycję, a cały Turniej ukończył na miejscu 15.

Turniej Nordycki – 20. miejsce

Start w tym turnieju rozpoczął Simon obiecująco, bo od piątego miejsca w pierwszym konkursie w Kuopio (przeniesionym z Lahti). Następnego dnia na tej samej skoczni był 13. Marzenia o wysokiej lokacie w turnieju prysły w Lillehammer, gdzie Ammann był dopiero 33. i nie zakwalifikował się do drugiej serii. Na zakończenie imprezy w Oslo był 13. i cały turniej ukończył na 20. pozycji.

Mistrzostwa świata w lotach – 8. miejsce

Pierwszy skok oddał na odległość 208,5 m, pozwoliło mu to zająć wysoką 4. pozycję po pierwszej serii. Zdecydowanie słabszy był drugi skok, odległość 195,5 m spowodowała spadek Simona na 10. pozycję po pierwszym dniu mistrzostw. Drugi dzień, podobnie jak pierwszy rozpoczął od dobrego skoku na 205,5 m. W drugim było trochę gorzej, ale 199,5 m wystarczyło na zajęcie 8. miejsce w mistrzostwach świata w lotach.

2008/2009

Letnie Grand Prix – 2. miejsce

Szwajcar brał udział we wszystkich konkursach cyklu i we wszystkich zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W Hinterzarten i Einsiedeln był siódmy, w Courchevel trzeci i w Pragelato piąty. W konkursach w Zakopanem zajął czwarte i trzecie miejsce. W Hakubie był zdecydowanie najlepszy wygrywając oba konkursy. W Klingenthal był drugi, a w Libercu czwarty.

Puchar Świata – 2. miejsce

W Ruce (podczas pierwszego indywidualnego konkursu skoków narciarskich) Ammann zajął 1. miejsce tuż przed Wolfgangiem Loitzlem. W pierwszej serii oddał skok na odległość 131 m, a w drugiej 5 metrów krótszy – 126 m.

Następnie w Trondheim zajął 5. miejsce, a na pierwszym miejscu uplasował się Austriak Gregor Schlierenzauer, który objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Następnego dnia podczas drugiego konkursu w Trondheim Ammann zwyciężył odbierając Austriakowi przodownictwo w Pucharze Świata.

Następnie 13 grudnia 2008 w zawodach we włoskim Pragelato zwyciężył po skokach na odległość 139,5 i 144 m z przewagą 1,7 pkt. nad drugim Gregorem Schlierenzauerem. Dzień później Szwajcar stanął na drugim stopniu podium. Przegrał z Japończykiem Fumihisą Yumoto.

Podczas treningu na skoczni w Engelbergu osiągnął 140,5 metra, czyli pół metra bliżej od rekordu skoczni. W sobotnim konkursie podczas 1. serii Ammann skoczył 138,5 metra i objął prowadzenie. W drugiej serii skoczył pół metra bliżej od prowadzącego wówczas w zawodach Wolfganga Loitzla (Ammann osiągnął 137 metrów), ale dzięki przewadze punktowej z pierwszej kolejki, zajął pierwsze miejsce, co było jednocześnie jego pierwszym zwycięstwem w Engelbergu i 4. zwycięstwem w aktualnym sezonie Pucharu Świata.

Następnego dnia podczas 1. serii Ammann uzyskał 131,5 metra i zajął 3. miejsce. W drugiej serii skoczył znacznie dalej – 136 m. Zajął trzecią lokatę za Schlierenzauerem i Loitzlem, którzy skakali bliżej, jednak otrzymali lepsze noty sędziowskie.

Po Turnieju Czterech Skoczni Ammann był liderem PŚ, mając 137 punktów przewagi nad Gregorem Schlierenzauerem. Szwajcar świetnie radził sobie na mamucie w Tauplitz, zajmując drugie i trzecie miejsce. Przegrał, jednak w obu konkursach ze Schlierenzauerem co spowodowało, że przewaga zmalała. Kolejne konkursy na skoczni w Zakopanem. W pierwszym dniu zmagań zajął on piąte miejsce, przesuwając się z 10. pozycji po pierwszej serii. W drugim dniu udało się stanąć na najniższym stopniu podium. Podczas próby przedolimpijskiej w Whistler nie udało się stanąć na podium. W pierwszym konkursie, mimo 2. miejsca po pierwszej serii, był ostatecznie czwarty. Tego dnia stracił prowadzenie w klasyfikacji generalnej na rzecz Gregora Schlierenzauera. W kolejnym konkursie na tej samej skoczni zajął szóste miejsce, notując awans aż o 10 pozycji w stosunku do pierwszej serii. W japońskim Sapporo Ammann był siódmy. Na podium powrócił podczas konkursu w Willingen, gdzie zajął drugie miejsce. Kolejny konkurs w Klingenthal był już gorszy dla niego, bo zajął 6. miejsce. Podczas ostatniego konkursu przed mistrzostwami świata zajął 4. miejsce w konkursie na mamucie w Oberstdorfie, pierwszy raz od dawna pokonując Gregora Schlierenzauera, który był ósmy.

Po Turnieju Nordyckim sprawa kryształowej kuli była już rozstrzygnięta. Pierwszy jednoseryjny konkurs w Planicy Ammann ukończył na szóstej pozycji. W drugim udało mu się stanąć na najniższym stopniu podium. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata w lotach uplasował się na 3. miejscu. Podczas ostatniego konkursu Szwajcar skoczył 233 metry, lecz skoku nie ustał.

Simon Ammann w sezonie 2008/09 wygrał pięć konkursów i siedemnastokrotnie stawał na podium, co jest trzecim wynikiem w historii, jeśli chodzi o liczbę miejsc na podium w jednym sezonie. Do zwycięzcy klasyfikacji Pucharu Świata stracił 307 pkt.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

Simon Ammann bardzo dobrze rozpoczął turniej, wygrywając konkurs w Oberstdorfie. Jednak przewaga nad drugim zawodnikiem, Wolfgangiem Loitzlem była niewielka, bo wynosiła zaledwie 1,2 pkt. W kolejnym konkursie w Garmisch-Partenkirchen Szwajcar skakał najdalej, ale słabe noty za styl sprawiły, że przegrał z Loitzlem i stracił prowadzenie w turnieju. Po półmetku walka była zacięta, bo dwóch rywali dzieliło tylko 0,5 pkt. Konkurs w Innsbrucku był w wykonaniu Szwajcara słabszy. Zajął 8. miejsce, co przy zwycięstwie i bardzo równej formie Wolfganga Loitzla praktycznie przekreśliło szanse na wygranie całego turnieju. Bez niespodzianek odbył się konkurs w Bischofshofen, wygrał Loitzl, a Ammann znów stanął na podium, zajmując 2. miejsce. Takie samo miejsce wywalczył w całym Turnieju Czterech Skoczni, tracąc ostatecznie do zwycięzcy 32,6 pkt.

Turniej Nordycki – 3. miejsce

Simon Ammann w pierwszym konkursie turnieju na skoczni K-90 uległ tylko Gregorowi Schlierenzauerowi, przegrywając z nim o 6 pkt. Drugie miejsce na skoczni K-120 w Kuopio pozwoliło objąć mu prowadzenie w ogólnej klasyfikacji. Przegrał tam tylko 38-letnim wówczas Takanobu Okabe. Simon słabiej spisał się w konkursie na skoczni w Lillehammer, zajmując 14. miejsce i tracąc pierwsze miejsce w Turnieju Nordyckim. Na mamuciej skoczni w Vikersund zajął 2. miejsce, przegrywając znów ze Schlierenzauerem. Ostatecznie po raz trzeci w karierze stanął na podium Turnieju Nordyckiego, dokładnie na jego trzecim stopniu. Do zwycięzcy stracił 19,9 pkt.

2009/2010

Letnie Grand Prix – 1. miejsce

Ammann wygrał trzy pierwsze konkursy (Hinterzarten, Pragelato, Courchevel) zdobywając dużą przewagę nad pozostałymi w klasyfikacji generalnej. W rodzinnym Einsiedeln zajął jednak dopiero ósme miejsce. W Zakopanem dwukrotnie nie zmieścił się na podium – był piąty i szósty. W obu konkursach w Hakubie zajął miejsca na najniższym stopniu podium. W ostatnim konkursie w Klingenthal nie wystąpił. Nie przeszkodziło mu to jednak w zwycięstwie w klasyfikacji generalnej LGP.

Igrzyska olimpijskie – 1. i 1. miejsce

Już na treningach przed konkursem na skoczni K – 95, Simon Ammann osiągał regularnie dalekie odległości. 13 lutego w pierwszej serii konkursu indywidualnego na skoczni normalnej osiągnął 105 metrów. Po tym skoku objął prowadzenie, z przewagą 2,5 pkt nad Michaelem Uhrmannem. W drugiej serii Szwajcar ustanowił nowy rekord skoczni, osiągając 108 m. Złoto olimpijskie zdobył z przewagą siedmiu punktów nad Adamem Małyszem. Tydzień później odbył się konkurs na skoczni o punkcie K – 125. Podobnie jak przed konkursem na skoczni mniejszej Ammann już na treningach skakał daleko. W pierwszej serii konkursu uzyskał 144 m i pomimo niskich not za styl prowadził z przewagą 6,6 pkt nad Adamem Małyszem. W drugiej serii Ammann znów skoczył najdalej, uzyskał 138 m i drugiego Małysza wyprzedził o 14,2 pkt. Po tych igrzyskach Ammann przeszedł do historii jako jedyny zawodnik, który wywalczył indywidualnie cztery złote medale na imprezie tak wysokiej rangi. W konkursie drużynowym nie wystartował.

Simon Ammann ze złotym medalem igrzysk olimpijskich w Vancouver.

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich – 1. miejsce

Simon Ammann przed mistrzostwami nie wygrał jeszcze żadnego konkursu PŚ na skoczni mamuciej, mimo to był zaliczany do głównych faworytów tej imprezy. Na oficjalnych treningach zajął 2. i 1. miejsce, a w kwalifikacjach ustanowił swój nowy rekord życiowy – 225,5 m. Walkę o medale Simon rozpoczął od skoku na odległość 215,5 metra, Dało mu to drugie miejsce, 0,5 punktu za Adamem Małyszem. Szwajcar dalej skoczył w drugiej serii – 216,5 m i na półmetku mistrzostw prowadził z przewagą 2,8 pkt nad Małyszem. W drugim dniu zawodów wiatr zmienił kierunek, umożliwiając dłuższe loty. Ammann szanse na poprawienie życiowego rekordu wykorzystał, w trzeciej serii skoczył 227 metrów. Słabszy skok Adama Małysza (211 m) sprawił, że Szwajcar przed ostatnią serią miał bezpieczną przewagę. Mimo tego i mimo niższej belki od dużej części rywali, uzyskał najlepszy wynik mistrzostw – 236,5 m, co było skokiem tylko 2,5 m gorszym od ówczesnego rekordu świata. Simon Ammann wygrał z przewagą 25,5 pkt nad Gregorem Schlierenzauerem, brąz zdobył Anders Jacosben. W konkursie drużynowym Ammann nie wystartował.

Puchar Świata – 1. miejsce

Simon Ammann podczas konkursu PŚ w Oslo.

Przed pierwszym indywidualnym konkursem sezonu po świetnych skokach w konkursie drużynowym Simon Ammann był faworytem. W pierwszej serii konkursu w Ruce skoczył jednak 124 m i zajmował 25. miejsce. W drugiej serii uzyskał aż 140 m co pozwoliło zająć ostatecznie 12. miejsce. W kolejnym konkursie w norweskim Lillehammer po skokach na 121 i 131 m ponownie zajął 12. miejsce. W drugim konkursie na norweskiej skoczni Ammann ustanowił nowy rekord skoczni, osiągając 146 m. Jeszcze dalej skoczył Gregor Schlierenzauer, ale upadł. W drugiej serii 129,5 m wystarczyło do zwycięstwa. Kolejne konkursy to trzy konkursy w Engelbergu. Pierwszy z nich po skokach na 137,5 oraz 133 m Ammann wygrał z przewagą 2,2 pkt nad Gregorem Schlierenzauerem. W drugim konkursie także walczył o zwycięstwo z Austriakiem. W pierwszej serii skoczył 138 m i prowadził, w drugiej probie uzyskał 129 m, ale słabe noty sprawiły, że zajął drugie miejsce. W ostatnim konkursie na szwajcarskiej skoczni odbyła się tylko jedna seria. Tym razem Simon wyraźnie pokonał wszystkich rywali, wyrównując rekord Skoczni Janne Ahonena – 141 m.

Po Turnieju Czterech Skoczni Simon Ammann jako lider klasyfikacji generalnej Pucharu Świata walczył o swoje pierwsze zwycięstwo na mamuciej skoczni w Tauplitz. Znów przegrał z powodu gorszych not za styl, skoki na odległość 195 i 200 m dały mu 2. miejsce. W drugim konkursie na tej skoczni Simon zajął 5. miejsce po skokach na 195 i 196 m. Kolejny weekend ze skokami odbył się w Sapporo. Zabrakło tam wielu zawodników ze światowej czołówki, ale Szwajcar postanowił pojechać do Japonii. Była ta dobra decyzja, bo pozwoliła mu uzyskać dużą przewagę w klasyfikacji PŚ. W pierwszym konkursie zajął 5. miejsce, osiągając 128,5 i 127 m. Drugi konkurs wygrał już ze znaczącą przewagą. Jego odległości to 139,5 oraz 135 m. Drugiego zawodnika wyprzedził o 37,4 pkt. Początkowo Ammanna miało zabraknąć w konkursie na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, ale ostatecznie przyjechał. W pierwszym konkursie zajął drugie miejsce po skokach na 136 i 131 m. Następnego dnia znów zajął drugie miejsce, po raz kolejny przegrywając z powodu gorszych not za styl. W pierwszym skoku ustanowił swój czwarty rekord w sezonie, osiągając 140,5 m. Drugi skok także miał daleki – 134 m. Kolejny indywidualny konkurs odbył się na obiekcie K-185 w Oberstdorfie. Simon zarówno po pierwszej odległości na 203,5 m, jak i po drugiej na 210,5 m zajmował 4. miejsce. Następny konkurs także odbył się w Niemczech, a dokładnie w Klingenthal. Szwajcar dwa razy skoczył najdalej (133 i 134 m). Ammann kolejny konkurs odpuścił, co spowodowało, że jego przewaga w PŚ nad Schlierenzauerem zmalała o 100 pkt.

Cztery zwycięstwa w konkursach Turnieju Nordyckiego pozwoliły Ammannowi cieszyć się z pierwszej w karierze kryształowej kuli. Drugiego Gregora Schlierenzauera wyprzedził o 281 pkt. W całym sezonie wygrał 9 konkursów, a 16 razy stał na podium.

Turniej Czterech Skoczni – 5. miejsce

Simon Ammann turniej rozpoczął jako lider Pucharu Świata i miał szansę zostać pierwszym Szwajcarem, który wygrałby TCS. W pierwszym konkursie w Oberstdorfie zajął 5. miejsce po skokach na odległości 119,5 i 125 metrów, ale do zwycięzcy Andreasa Koflera stracił 29,2 pkt. Podczas noworocznego konkursu w Ga – Pa Simon w pierwszej serii skoczył 132 metry i zajmował piąte miejsce. W drugiej serii skoczył 143,5 metra i ustanowił nowy rekord skoczni. Słabe noty nie pozwoliły mu wygrać i zajął trzecie miejsce, odrabiając tylko 0,5 pkt do lidera turnieju. W Innsbrucku Ammann zajął drugie miejsce po skokach na 128,5 m i 117,5 metra. Przed ostatnim konkursem do lidera turnieju Koflera tracił 26 pkt. Bardzo dużo punktów odrobił podczas pierwszej serii w Bischofshofen, gdzie skoczył 136 metrów i został liderem konkursu. Jednak w drugiej serii skoczył 131,5 metra, stracił szanse na wygranie turnieju i spadł w konkursie na trzecie miejsce. Cały turniej zakończył na piątym miejscu ze stratą 18,9 pkt do zwycięzcy Andreasa Koflera.

Turniej Nordycki – 1. miejsce

Simon utrzymał swoją dobrą formę do Turnieju Nordyckiego, już w pierwszym konkursie na skoczni Salpausselkä w Lahti wygrał, oddając dwa najdłuższe skoki (128 i 131 metrów). Kolejny konkurs w Kuopio Ammann też wygrał, z przewagą 16,9 pkt. Pierwszy skok znów miał najdłuższy – 128,5 metra, ale w drugim już o 0,5 metra dalej skoczył Anders Jacobsen. Trzeci konkurs odbył się na skoczni Lysgårdsbakken w norweskim Lillehammer. Po raz pierwszy w tym turnieju Szwajcar nie prowadził po pierwszej serii, zajmował drugie miejsce, ze stratą 1,4 pkt do Adama Małysza. W drugiej serii, jednak Ammann skoczył najdalej – 133,5 metra i zwyciężył w kolejnym konkursie. Simon Ammann przed ostatnim konkursem stanął przed szansą powtórzenia osiągnięcia Mattiego Hautamäkiego, czyli wygrania wszystkich czterech konkursów Turnieju Nordyckiego. Szansę wykorzystał, skoczył 135,5 i 124,5 metra i zwyciężył na nowej skoczni w Oslo. Simon Ammann wygrał cały turniej z przewagą 44,6 pkt nad Adamem Małyszem.

2010/2011

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Ammann losuje odległość podczas Adam’s Bull’s Eye

(c) Tadeusz Mieczyński, CC BY-SA 3.0

Ammann na Wielkiej Krokwi podczas Adam’s Bull’s Eye

W kwietniu 2010 został powołany do jednoosobowej kadry narodowej Szwajcarii na sezon 2010/2011^[14]. Na początku sezonu zimowego zdobył srebrny medal w mistrzostwach Szwajcarii po skokach na 109 i 112 m. Wyprzedził go wówczas Andreas Küttel^[15].

Letnie Grand Prix – 19. miejsce

Simon Ammann wystartował w trzech z dziewięciu konkursów LGP 2010. W Hinterzarten uplasował się na szóstej pozycji, natomiast w Courchevel i Einsiedeln był ósmy. Zdobył łącznie 104 punkty, które dały mu 19. miejsce w klasyfikacji generalnej cyklu.

Puchar Świata – 2. miejsce

W otwierającym zawody konkursie drużynowym uplasował się ze swoją drużyną^[k] na 9. miejscu, skacząc zdecydowanie najlepiej ze szwajcarskich skoczków – 133.5 m (podczas gdy jego towarzysze skoczyli 123.5, 123.5 i 90 metrów). W pierwszych zawodach indywidualnych w Ruce po oddaniu skoków na odległości 142.5 m i 138 m znalazł się na najniższym stopniu podium. W Kuopio zajął to samo miejsce, przy próbach 128.5 m i 128 m i spadł na 5. miejsce w klasyfikacji generalnej. W pierwszym konkursie w Lillehammer po próbach 133.5 m i 130 m uzyskał 6. miejsce w konkursie. Następnego dnia uplasował się na trzeciej pozycji przy skokach 134 m i 137.5 m i awansował na 4. w klasyfikacji. W Engelbergu miał okazję wystąpić w trzech konkursach, w swoim kraju – Szwajcarii. Uzyskał jednak słabe wyniki – w pierwszym konkursie oddał skok na odległość 129 m, tracąc ponad 13 pkt do Thomasa Morgensterna i po pierwszej serii był szósty, nie mógł jednak poprawić tego wyniku w drugiej, gdyż została odwołana. W kolejnym zdobył zaledwie dziewiątą lokatę przy próbach 131 m i 134 m. W ostatnim skoczył jedynie 122.5 m i 128 m i zakończył konkurs na dwunastym miejscu. Po tych występach spadł ponownie na piąte miejsce w klasyfikacji.

Po Turnieju Czterech Skoczni awansował na 3. miejsce w klasyfikacji. W zawodach na mamucie w Harrachovie zdobył 6. miejsce, nie przekraczając bariery 200 m (jego skoki miały odległość 190 i 188 m). Następnego dnia w tym samym miejscu skoczył 215.5 m i 197.5 i stanął na podium, zdobywając drugie miejsce. Pierwszy skok w tym sezonie oddany na zawodach poza Europą wynosił 117 m. W drugiej serii konkursu w Sapporo dołożył 119 m i znalazł się na szóstym miejscu. W drugim konkursie zajął ósme miejsce przy skokach 116.5 m i 127 m.

W pierwszym w tym roku konkursie w Zakopanem skoczył 125.5 i 135.5 m, zajmując czwarte miejsce, tracąc jedynie 6,1 pkt do zwycięzcy Adama Małysza. W drugim z nich zanotował drugie zwycięstwo w sezonie przy próbach 135.5 m i 129 m. W kolejnym znalazł się tuż za podium ze skokami 120.5 m i 127.5 m. Po tym weekendzie awansował na drugą pozycję w klasyfikacji kosztem Andreasa Koflera.

W Willingen skoczył 143 m i 140.5 m i zdobył trzecie miejsce, podobnie w Klingenthal, gdzie oddał skoki 130.5 m i 138.5 m. W Oberstdorfie zaś znalazł się na 10. miejscu przy skokach 188.5 m i 205.5 m. 12 lutego w Vikersund znalazł się na najniższym stopniu podium, skacząc 214.5 m i 226.5 m. Dzień później zajął nieco niższą, czwartą pozycję przy skokach 209.5 m i 238.5 m. Jego drużyna zajęła 11. miejsce w klasyfikacji FIS Team Tour zdobywając 1040,7 punktów.

Zwyciężył w zawodach w Lahti, skacząc 128.5 m i 129.5 m. Pierwsze zawody w Planicy ukończył na szóstej pozycji, przy próbach 212 m i 213 m. W finałowych zawodach sezonu skoczył 183 m i zajął najsłabsze w tym sezonie, 16. miejsce.

W sumie w sezonie 2010/2011 Simon Ammann punktował we wszystkich dwudziestu sześciu konkursach Pucharu Świata. 24 razy zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, w tym 10 razy stawał na podium, z czego 3 razy na jego najwyższym stopniu. Łącznie zdobył 1364 punkty. W klasyfikacji lotów zdobył 311 punkty i 5. miejsce.

Turniej Czterech Skoczni – 2. miejsce

59. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od skoku w Oberstdorfie – uzyskał 123 m, wygrywając z Ville Larinto z którym był zestawiony w parę – ten drugi skoczył jedynie 112,5 m. W drugiej serii Simon skoczył sporo dalej, na 134,5 m – zajął 4. lokatę w konkursie. Tracił 29,6 pkt do zwycięzcy Thomasa Morgensterna. Podczas kolejnego konkursu – w Garmisch-Partenkirchen znalazł się w parze z Julianem Musiolem i skoczył w jedynej, pierwszej serii 131 m i uzyskując 142,1 pkt, wygrywał zawody. Mimo zajęcia przez prowadzącego Morgensterna dalekiej 14. pozycji nadal tracił do niego 14,5 pkt w klasyfikacji turnieju. W Innsbrucku jego przeciwnikiem był Tom Hilde, który skoczył pół metra krócej od Ammana, którego próba była na odległość 128 m. W drugiej serii oddał skok 122 m i uplasował się na 4. miejscu. W Bischofshofen, gdzie w pierwszej serii skoczył 133 m został dobrany w parę z Morgensternem, który skoczył dalej, jednak Ammann awansował jako lucky loser. W drugiej serii oddał skok na 140 m i zajął 4. miejsce.

Turniej zakończył na drugim miejscu z dorobkiem punktowym 928,4, tracąc do zwycięzcy Morgensterna 30,4 pkt. Po turnieju awansował na 3. pozycję w klasyfikacji Pucharu Świata.

Mistrzostwa świata – 4. i 3. miejsce

Mistrzostwa Świata 2011 rozpoczął od konkursu indywidualnego K-95 Midtstubakken. Po pierwszej serii zajmował piąte miejsce z odległością 97,5 m. W drugiej skoczył 101,5 m i zdobył czwarte miejsce, przegrywając z Morgensternem, Koflerem i Małyszem. Następnie, w konkursie drużynowym na tej samej skoczni zdobył 10. miejsce^[l]. 3 marca zdobył brązowy medal na skoczni K-120 Holmenkollbakken, skacząc 129,5 m w pierwszej i 134,5 m w drugiej serii.

Po zakończeniu sezonu wziął jeszcze udział w Adam’s Bull’s Eye w Zakopanem – benefisie Adama Małysza i choć zawody skoków do celu zostały odwołane to oddał symboliczny skok na pożegnanie polskiego skoczka.

2011/2012

W sezonie 2011/2012 Simon Ammann ponownie był jedynym członkiem szwajcarskiej kadry narodowej^[16].

Letnie mistrzostwa Szwajcarii – 1. miejsce

W rozegranych w październiku 2011 letnich mistrzostwach Szwajcarii Ammann zdobył złoty medal po skokach na 115,5 i 122 metry. Drugiego w klasyfikacji Gregora Deschwandena wyprzedził o ponad 50 punktów^[17].

Puchar Świata – 11. miejsce

Sezon zimowy 2011/2012 w Pucharze Świata zaczął od dziewiątego i trzynastego miejsca w konkursach na skoczni w Lillehammer. W kolejnych zawodach, które rozegrano w drugim tygodniu grudnia 2011 na dużej skoczni w Harrachovie, Ammann był 26. i 10. w zawodach indywidualnych oraz dziewiąty w drużynowych. Kolejnymi zmaganiami w sezonie były konkursy w Engelbergu. Szwajcar zwyciężył w serii kwalifikacyjnej do pierwszego z konkursów, a w zawodach głównych uplasował się na dziewiątym miejscu. Na tym samym miejscu ukończył drugi z konkursów^[18].

Następnie, wystąpił w trzech pierwszych konkursach 60. Turnieju Czterech Skoczni. W pierwszych zawodach po TCS, 15 stycznia na Kulm, dwukrotnie uplasował się w czołowej dziesiątce – na 10. i 8. miejscu. Wystartował w obu konkursach indywidualnych na Wielkiej Krokwi w Zakopanem, zajmując 15. i 8. miejsce. Nie uczestniczył w konkursach w Sapporo. W pierwszych zawodach w Predazzo po raz pierwszy w sezonie zajął miejsce w pierwszej piątce. W drugich zmaganiach we Włoszech nie awansował do serii finałowej^[18].

10 lutego w Willingen wygrał kwalifikacje do rozgrywanego dwa dni później konkursu indywidualnego. W zawodach indywidualnych zajął 12. miejsce, a 11 lutego był dziewiąty w rywalizacji zespołowej. W następnym konkursie, przeprowadzonym na mamuciej skoczni w Oberstorfie, po raz pierwszy w sezonie stanął na podium, zajmując trzecie miejsce za Martinem Kochem i Daiki Itō^[19].

Do końca sezonu, we wszystkich startach w Pucharze Świata zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce. W Lahti był ósmy, w Trondheim trzeci, w Oslo piąty, a w Planicy dwukrotnie zajął drugie miejsce^[18]. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 11. miejscu z dorobkiem 731 punktów^[7].

Turniej Czterech Skoczni – 19. miejsce

Uczestniczył w trzech pierwszych konkursach 60. Turnieju Czterech Skoczni. Zajął 12. miejsce w Obserstdorfie, 10. miejsce w Garmisch-Partenkirchen i 16. w Innsbrucku, po czym wycofał się z rywalizacji ze względu na brak satysfakcji ze swoich występów^[20]. W klasyfikacji turnieju zajął 19. miejsce^[7].

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich – 14. miejsce

Pod koniec lutego 2012 wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, w których bronił tytułu mistrzowskiego sprzed dwóch lat. Po pierwszej serii i skoku na 203 metry uplasował się na siódmym miejscu. W drugiej serii skoczył jednak 23 metry bliżej i w efekcie spadł na 14. miejsce. Stracił 79,9 punktu do zwycięzcy zawodów – Roberta Kranjca^[21].

2012/2013

W marcu 2012 roku Szwajcarski Związek Narciarski powołał Ammanna do prowadzonej przez Martina Künzle kadry narodowej na sezon 2012/2013^[16].

Letni Puchar Kontynentalny – 62. miejsce

W sezonie 2012 wystąpił w dwóch konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego na dużej skoczni narciarskiej w Soczi. Zajął wówczas 10. i 14. miejsce^[22]. Dzięki temu został sklasyfikowany na 62. miejscu Letniego Pucharu Kontynentalnego z dorobkiem 44 punktów^[23].

Letnie Grand Prix – 6. miejsce

Wystąpił w siedmiu z dziewięciu konkursów Letniego Grand Prix 2012. W zawodach inauguracyjnych, 21 lipca w Wiśle, uplasował się na drugim miejscu, przegrywając z Maciejem Kotem^[24]. W drugim konkursie Grand Prix, na skoczni w Courchevel zajął dziesiąte miejsce. W zawodach indywidualnych w Hinterzarten był piętnasty, a w zmaganiach drużyn mieszanych zajął dziesiąte miejsce wraz z Sabriną Windmüller, Bigną Windmüller i Gregorem Deschwandenem^[25][22].

W pierwszym konkursie na Skoczni Olimpijskiej w Hakubie, po raz drugi w sezonie zajął drugie miejsce w zawodach LGP, tym razem przegrywając z Andreasem Wankiem^[26]. W drugim konkursie w Hakubie Ammann zajął piąte miejsce. Również na piątej pozycji zakończył pierwsze zawody w Ałmaty, a w drugim z konkursów w Kazachstanie był osiemnasty. W zawodach tych uzyskał odległość 140 metrów, co było najlepszym wynikiem konkursu. Swojej próby jednak nie ustał, za co obniżone mu zostały noty sędziowskie^[27]. W pozostałych dwóch konkursach Letniego Grand Prix nie wystartował^[22]. W generalnej klasyfikacji Letniego Grand Prix 2012 uplasował się na szóstym miejscu^[28].

Letnie mistrzostwa Szwajcarii – 1. miejsce

W październiku 2012 zdobył tytuł letniego mistrza Szwajcarii, zwyciężając konkurs na skoczni HS 117 w Einsiedeln. Ammann uzyskał 110 i 109,5 metra, dzięki czemu wygrał z przewagą blisko 30 punktów nad drugim Gregorem Deschwandenem^[1].

Puchar Świata – 14. miejsce

Sezon zimowy rozpoczął od ósmego miejsca w konkursie drużyn mieszanych w Lillehammer. Skład szwajcarskiego zespołu był taki sam, jak podczas zawodów w Hinterzarten w sezonie letnim^[29]. W zawodach indywidualnych w tym samym miejscu zajął trzynaste miejsce na skoczni normalnej i szóste miejsce na dużej. Kolejnymi zmaganiami były konkursy w Ruce. Wraz z Gregorem Deschwandenem, Pascalem Sommerem i Marco Grigolim, zajął dziewiąte miejsce w rywalizacji drużynowej mężczyzn^[30]. W rozegranych 1 grudnia zawodach indywidualnych Ammann stanął na najniższym stopniu podium, przegrywając z Severinem Freundem i Dmitrijem Wasiljewem^[31]. W próbie przedolimpijskiej na normalnej skoczni w Soczi Szwajcar uplasował się na 17. i 8. miejscu. W kolejnych dwóch startach, które miały miejsce w Engelbergu, Ammann zaliczył słabsze występy, punktując tylko w drugich zawodach (26. miejsce)^[22].

Na przełomie 2012 i 2013 roku uczestniczył w konkursach 61. Turniej Czterech Skoczni. Punkty zdobył tylko w pierwszym z konkursów (6. miejsce w Oberstdorfie), a w pozostałych nie zakwalifikował się do serii finałowej. W pierwszym konkursie po Turnieju Czterech Skoczni, 9 stycznia w Wiśle, zajął piąte miejsce. Trzy dni później w indywidualnym konkursie w Zakopanem był 26. 26 stycznia na mamuciej skoczni w Vikersund stanął na drugim stopniu podium zawodów Pucharu Świata, przegrywając o pół punktu z Gregorem Schlierenzauerem^[32]. Dzień później na tym samym obiekcie Szwajcar uplasował się na czwartej pozycji. W następnych zawodach, na mamuciej skoczni w Harrachovie, zajął szóste i jedenaste miejsce^[22].

W konkursach FIS Team Tour 2013, bezpośrednio poprzedzających mistrzostwa świata w Val di Fiemme, Ammann zajął dziesiąte miejsce w rywalizacji drużynowej w Willingen i czwarte miejsce w rywalizacji indywidualnej w Klingenthal^[22].

W ostatnim periodzie sezonu 2012/2013 zajął siódme miejsce w Lahti, był 25. w Kuopio i 35. w Trondheim^[22]. Łącznie zdobył 553 punkty Pucharu Świata, które pozwoliły mu zająć 14. miejsce w klasyfikacji generalnej^[7].

Turniej Czterech Skoczni – 27. miejsce

Ammann uczestniczył we wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni 2012/2013. W pierwszym z nich – 30 grudnia w Oberstdorfie zajął szóste miejsce. W noworocznym konkursie w Garmisch-Partenkirchen nie awansował do drugiej serii, zajmując 42. miejsce. W trzecich zawodach turnieju, 4 stycznia w Innsbrucku był 25., a w czwartych zawodach, 6 stycznia w Bischofshofen – 40^[22]. W klasyfikacji końcowej turnieju uplasował się na 27. miejscu^[7].

Mistrzostwa świata – 16. i 7. miejsce

W najważniejszej imprezie sezonu 2012/2013 – mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym w Val di Fiemme Ammann zajął szesnaste miejsce w konkursie skoków na skoczni normalnej i siódme miejsce na skoczni dużej^[22]. Wraz z Killianem Peierem, Marco Grigolim i Gregorem Deschwandenem wystąpił także w konkursie drużynowym. Szwajcarski zespół zajął dziesiąte miejsce wśród dwunastu drużyn^[33].

2013/2014

W kwietniu 2013 roku został powołany do jednoosobowej szwajcarskiej kadry narodowej na sezon 2013/2014^[34].

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

1998 Nagano/Hakuba	–	35. miejsce (K-90), 39. miejsce (K-120)
2002 Salt Lake City/Park City	–	złoty medal (K-90), złoty medal (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	38. miejsce (K-95), 15. miejsce (K-125)
2010 Vancouver/Whistler	–	złoty medal (K-95), złoty medal (K-125)
2014 Soczi/Krasnaja Polana	–	17. miejsce (K-95), 23. miejsce (K-125)
2018 Pjongczang	–	11. miejsce (K-98), 13. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	25. miejsce (K-95), 25. miejsce (K-125)

Drużynowo

1998 Nagano/Hakuba	–	6. miejsce[m]
2002 Salt Lake City/Park City	–	7. miejsce[n]
2006 Turyn/Pragelato	–	7. miejsce[o]
2022 Pekin/Zhangjiakou	–	8. miejsce[p]

Starty S. Ammanna na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
35.	11 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-90	–	indywid.	75,0 m	–	83,5 pkt	151,0 pkt	Jani Soininen
39.	15 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	indywid.	106,0 m	–	89,3 pkt	183,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
6.	17 lutego	1998	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	druż.[m]	81,5 m	100,0 m	735,0 pkt (117,7 pkt)	198,0 pkt	Japonia
1.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	–	indywid.	98,0 m	98,5 m	269,0 pkt	–
1.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	indywid.	132,5 m	133,0 m	281,4 pkt	–
7.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	druż.[n]	128,5 m	130,0 m	818,3 pkt (269,8 pkt)	155,8 pkt	Niemcy
38.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	92,5 m	–	107,0 pkt	159,5 pkt	Lars Bystøl
15.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	120,5 m	124,5 m	218,0 pkt	58,9 pkt	Thomas Morgenstern
7.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[o]	122,5 m	122,0 m	886,9 pkt (216,1 pkt)	89,6 pkt	Austria
1.	13 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-95	HS-106	indywid.	105,0 m	108,0 m	276,5 pkt	–
1.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	144,0 m	138,0 m	283,6 pkt	–
17.	9 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	98,5 m	246,6 pkt	31,4 pkt	Kamil Stoch
23.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	Russkije Gorki	K-125	HS-140	indywid.	125,5 m	131,0 m	239,2 pkt	39,5 pkt	Kamil Stoch
11.	10 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-98	HS-109	indywid.	105,0 m	104,5 m	236,6 pkt	22,7 pkt	Andreas Wellinger
13.	17 lutego	2018	Pjongczang	Alpensia Jumping Park	K-125	HS-142	indywid.	133,5 m	130,5 m	256,6 pkt	29,1 pkt	Kamil Stoch
25.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	101,0 m	97,0 m	239,5 pkt	35,5 pkt	Ryōyū Kobayashi
25.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	131,5 m	132,5 m	251,4 pkt	44,7 pkt	Marius Lindvik
8.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.[p]	116,0 m	121,5 m	791,5 pkt (192,4 pkt)	151,2 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

1999 Ramsau	–	26. miejsce (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	17. miejsce (K-120), 10. miejsce (K-90)
2005 Oberstdorf	–	44. miejsce (K-90), 27. miejsce (K-120)
2007 Sapporo	–	złoty medal (K-120), srebrny medal (K-90)
2009 Liberec	–	brązowy medal (K-90), 8. miejsce (K-120)
2011 Oslo	–	4. miejsce (K-95), brązowy medal (K-120)
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	16. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-120)
2015 Falun	–	16. miejsce (K-90), 23. miejsce (K-120)
2017 Lahti	–	21. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-116)
2019 Seefeld/Innsbruck	–	15. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-99)
2021 Oberstdorf	–	20. miejsce (K-95), 26. miejsce (K-120)

Drużynowo

2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	9. miejsce[n]
2005 Oberstdorf	–	9. miejsce (K-90)[q], 7. miejsce (K-120)[q]
2007 Sapporo	–	7. miejsce[o]
2011 Oslo	–	10. miejsce (K-95)[r]
2013 Val di Fiemme/Predazzo	–	10. miejsce[s]
2015 Falun	–	10. miejsce (K-120)[t]
2017 Lahti	–	10. miejsce (K-116)[u]
2019 Seefeld/Innsbruck	–	7. miejsce (K-120)[v]
2021 Oberstdorf	–	7. miejsce (K-120)[w]

Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
26.	26 lutego	1999	Ramsau	Mattensprunganlage	K-90	–	indywid.	87,0 m	84,0 m	211,0 pkt	44,0 pkt	Kazuyoshi Funaki
17.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	indywid.	124,0 m	119,5 m	237,3 pkt	51,7 pkt	Adam Małysz
9.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	druż.[n]	116,5 m	126,5 m	763,1 pkt (234,9 pkt)	283,5 pkt	Finlandia
10.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	–	indywid.	93,0 m	102,5 m	241,0 pkt	38,0 pkt	Adam Małysz
44.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	88,5 m	–	105,0 pkt	151,0 pkt	Rok Benkovič
8.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[q]	83,0 m	82,0 m	846,0 pkt (194,0 pkt)	124,5 pkt	Austria
27.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	127,0 m	118,0 m	237,5 pkt	75,7 pkt	Janne Ahonen
7.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[q]	122,0 m	120,0 m	932,9 pkt (231,1 pkt)	204,4 pkt	Austria
1.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	134,5 m	266,1 pkt	–
7.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[o]	125,0 m	134,5 m	839,1 pkt (285,3 pkt)	161,1 pkt	Austria
2.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-100	indywid.	96,5 m	96,0 m	255,5 pkt	21,5 pkt	Adam Małysz
3.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	102,0 m	99,5 m	274,5 pkt	7,5 pkt	Wolfgang Loitzl
8.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	129,0 m	–	131,7 pkt	9,6 pkt	Andreas Küttel
4.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	101,5 m	247,6 pkt	21,6 pkt	Thomas Morgenstern
10.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[q]	101,0 m	–	418,2 pkt (124,6 pkt)	607,3 pkt	Austria
3.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	129,5 m	134,5 m	274,3 pkt	3,2 pkt	Gregor Schlierenzauer
16.	23 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	95,5 m	229,5 pkt	23,1 pkt	Anders Bardal
7.	28 lutego	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	indywid.	127,5 m	132,5 m	279,8 pkt	16,0 pkt	Kamil Stoch
10.	2 marca	2013	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	HS-134	druż.[q]	118,5 m	–	469,1 pkt (124,6 pkt)	666,8 pkt	Austria
16.	21 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-90	HS-100	indywid.	88,0 m	94,5 m	221,5 pkt	31,2 pkt	Rune Velta
23.	26 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	indywid.	125,0 m	114,0 m	199,5 pkt	69,2 pkt	Severin Freund
10.	28 lutego	2015	Falun	Lugnet	K-120	HS-134	druż.[t]	127,0 m	–	314,2 pkt (110,5 pkt)	558,4 pkt	Norwegia
21.	25 lutego	2017	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-100	indywid.	91,5 m	92,0 m	235,4 pkt	35,4 pkt	Stefan Kraft
14.	2 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	indywid.	122,5 m	125,5 m	252,8 pkt	26,5 pkt	Stefan Kraft
10.	4 marca	2017	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	druż.[u]	123,5 m	–	453,0 pkt (136,9 pkt)	651,2 pkt	Polska
15.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	122,5 m	126,0 m	230,6 pkt	48,8 pkt	Markus Eisenbichler
7.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.[v]	125,5 m	123,0 m	837,0 pkt (223,2 pkt)	150,5 pkt	Niemcy
12.	1 marca	2019	Seefeld	Toni-Seelos-Olympiaschanze	K-99	HS-109	indywid.	93,0 m	100,0 m	205,8 pkt	12,5 pkt	Dawid Kubacki
20.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	103,5 m	95,0 m	237,0 pkt	31,8 pkt	Piotr Żyła
26.	5 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	118,0 m	114,5 m	211,0 pkt	65,5 pkt	Stefan Kraft
7.	6 marca	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[w]	127,5 m	129,0 m	856,6 pkt (235,3 pkt)	190,0 pkt	Niemcy

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich

Indywidualnie

2002 Harrachov	–	5. miejsce
2004 Planica	–	14. miejsce
2006 Tauplitz	–	23. miejsce
2008 Oberstdorf	–	8. miejsce
2010 Planica	–	złoty medal
2012 Vikersund	–	14. miejsce
2014 Harrachov	–	16. miejsce
2016 Tauplitz	–	16. miejsce
2018 Oberstdorf	–	12. miejsce
2022 Vikersund	–	23. miejsce

Drużynowo

2006 Tauplitz	–	6. miejsce[o]
2008 Oberstdorf	–	9. miejsce[x]
2018 Oberstdorf	–	6. miejsce[y]

Starty S. Ammanna na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
5.	9–10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	–	indywid.	184,5 m	189,0 m	–[z]		360,7 pkt	36,3 pkt	Sven Hannawald
14.	20–21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	indywid.	180,0 m	211,0 m	191,5 m	192,5 m	744,0 pkt	88,1 pkt	Roar Ljøkelsøy
23.	13–14 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-203	indywid.	189,0 m	185,0 m	146,0 m	169,0 m	623,8 pkt	164,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
6.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-203	druż.[o]	187,5 m		163,0 m		1225,9 pkt (318,7 pkt)	272,0 pkt	Norwegia
8.	22–23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	208,5 m	195,5 m	205,5 m	199,5 m	782,8 pkt	52,6 pkt	Gregor Schlierenzauer
9.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[x]	188,0 m		–		602,9 pkt (176,1 pkt)	950,4 pkt	Austria
1.	19–20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	215,5 m	216,5 m	227,0 m	236,5 m	935,8 pkt	–
14.	24–25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	203,0 m	180,0 m	–[z]		328,8 pkt	79,9 pkt	Robert Kranjec
16.	14–15 marca	2014	Harrachov	Čerťák	K-185	HS-205	indywid.	172,5 m	179,5 m	–[z]		331,2 pkt	59,8 pkt	Severin Freund
16.	15–16 stycznia	2016	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-225	indywid.	208,5 m	204,5 m	209,5 m	–[z]	512,5 pkt	127,6 pkt	Peter Prevc
12.	19–20 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	indywid.	203,5 m	177,0 m	207,5 m	–[z]	559,2 pkt	92,7 pkt	Daniel-André Tande
6.	21 stycznia	2018	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-200	HS-235	druż.[y]	201,0 m		216,5 m		1350,6 pkt (405,8 pkt)	311,6 pkt	Norwegia
23.	11–12 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	indywid.	197,0 m	196,0 m	196,5 m	201,0 m	660,6 pkt	193,6 pkt	Marius Lindvik

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1998 Sankt Moritz	–	8. miejsce
1999 Saalfelden am Steinernen Meer	–	17. miejsce

Drużynowo

1998 Sankt Moritz	–	7. miejsce[aa]
1999 Saalfelden am Steinernen Meer	–	9. miejsce[ab]

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	17 marca	2002	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	128,5 m	117,0 m	260,4 pkt	* TN 2002
2.	2 grudnia	2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	128,5 m	138 m	265,9 pkt	–
3.	18 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	118,5 m	–[ac]	121,8 pkt	* TN 2007
4.	29 listopada	2008	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	131,0 m	126,5 m	260,5 pkt	–
5.	7 grudnia	2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	140,0 m	135,0 m	280,2 pkt	–
6.	13 grudnia	2008	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	139,5 m	144,0 m	260,5 pkt	–
7.	20 grudnia	2008	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	138,5 m	137,0 m	275,4 pkt	–
8.	29 grudnia	2008	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	136,5 m	134 m	286,4 pkt	* TCS 2008/2009
9.	6 grudnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	146,0 m	129,5 m	277,1 pkt	–
10.	18 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	137,5 m	133,0 m	270,4 pkt	–
11.	20 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	141,0 m	–[ac]	144,8 pkt	–
12.	17 stycznia	2010	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	139,5 m	135,0 m	293,1 pkt	–
13.	3 lutego	2010	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	133,0 m	134,0 m	263,9 pkt	* FTT 2010
14.	7 marca	2010	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,0 m	131,0 m	284,4 pkt	* TN 2010
15.	9 marca	2010	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	128,5 m	126,0 m	251,0 pkt	* TN 2010
16.	12 marca	2010	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	135,0 m	133,5 m	274,5 pkt	* TN 2010
17.	14 marca	2010	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	267,7 pkt	* TN 2010
18.	1 stycznia	2011	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	131,0 m	–[ac]	142,1 pkt	* TCS 2010/2011
19.	22 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	135,5 m	129,0 m	276,6 pkt	–
20.	13 marca	2011	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,5 m	129,5 m	286,8 pkt	–
21.	29 grudnia	2013	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	139,0 m	133,0 m	301,9 pkt	* TCS 2013/2014
22.	28 listopada	2014	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,5 m	142,0 m	284,1 pkt	–
23.	29 listopada	2014	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	135,5 m	144,0 m	272,2 pkt	* ex aequo z N. Kasai

Miejsca na podium

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	16 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	133,5 m	130,5 m	275,7 pkt	2.	6,0 pkt	Adam Małysz
2.	21 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,0 m	129,0 m	265,5 pkt	3.	7,3 pkt	Adam Małysz
3.	22 grudnia	2001	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	131,5 m	130,0 m	275,7 pkt	2.	6,4 pkt	Adam Małysz
4.	30 grudnia	2001	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-115	–	119,0 m	120,0 m	248,7 pkt	3.	11,5 pkt	Sven Hannawald
5.	17 marca	2002	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	128,5 m	117,0 m	260,4 pkt	1.	–
6.	28 lutego	2004	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	118,0 m	125,0 m	234,9 pkt	2.	1,0 pkt	Noriaki Kasai
7.	12 marca	2004	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	–	135,0 m	133,0 m	283,4 pkt	2.	8,4 pkt	Roar Ljøkelsøy
8.	14 marca	2004	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	–	130,0 m	–	137 pkt	2.	1,7 pkt	Roar Ljøkelsøy
9.	24 listopada	2006	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	136,5 m	–	145,7 pkt	2.	9,1 pkt	Arttu Lappi
10.	2 grudnia	2006	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	128,5 m	138,0 m	265,9 pkt	1.	–
11.	17 grudnia	2006	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	HS-137	130,0 m	138,0 m	266,4 pkt	2.	14,5 pkt	Anders Jacobsen
12.	4 stycznia	2007	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	125,5 m	132,0 m	261,5 pkt	3.	3,5 pkt	Anders Jacobsen
13.	7 stycznia	2007	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	135,0 m	137,5 m	275,5 pkt	3.	16,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
14.	7 lutego	2007	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	134,5 m	141,5 m	280,3 pkt	2.	9,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
15.	18 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	118,5 m	–	121,8 pkt	1.	–
16.	23 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	208,5 m	213,5 m	408,4 pkt	2.	15,1 pkt	Adam Małysz
17.	25 marca	2007	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	217,5 m	–	212 pkt	2.	3,0 pkt	Adam Małysz
18.	5 stycznia	2008	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	126,5 m	139,0 m	259,4 pkt	3.	23,1 pkt	Janne Ahonen
19.	27 stycznia	2008	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	136,5 m	–	144,2 pkt	3.	4,9 pkt	Anders Bardal
20.	29 listopada	2008	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	131,0 m	126,5 m	260,5 pkt	1.	–
21.	7 grudnia	2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	140,0 m	135,0 m	280,2 pkt	1.	–
22.	13 grudnia	2008	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	139,5 m	144,0 m	260,5 pkt	1.	–
23.	14 grudnia	2008	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	124,5 m	–	113,6 pkt	2.	1,2 pkt	Fumihisa Yumoto
24.	20 grudnia	2008	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	138,5 m	137,0 m	275,4 pkt	1.	–
25.	21 grudnia	2008	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	131,5 m	136,0 m	260 pkt	3.	4,1 pkt	Gregor Schlierenzauer
26.	29 grudnia	2008	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	136,5 m	134,0 m	286,4 pkt	1.	–
27.	1 stycznia	2009	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	140,0 m	134,5 m	274,6 pkt	2.	1,7 pkt	Wolfgang Loitzl
28.	6 stycznia	2009	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	137,5 m	140,5 m	284,4 pkt	2.	16,8 pkt	Wolfgang Loitzl
29.	10 stycznia	2009	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	207,5 m	195,5 m	390,1 pkt	2.	8,9 pkt	Gregor Schlierenzauer
30.	11 stycznia	2009	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	197,5 m	198,5 m	382,2 pkt	3.	11,4 pkt	Gregor Schlierenzauer
31.	17 stycznia	2009	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	127,5 m	134,0 m	271,2 pkt	3.	14,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
32.	8 lutego	2009	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	133,5 m	145,5 m	265,2 pkt	2.	2,0 pkt	Gregor Schlierenzauer
33.	8 marca	2009	Lahti	Salpausselkä	K-90	HS-97	90,5 m	94,5 m	236,0 pkt	2.	6,0 pkt	Gregor Schlierenzauer
34.	10 marca	2009	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	119,5 m	126,0 m	240,4 pkt	2.	1,3 pkt	Takanobu Okabe
35.	15 marca	2009	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	HS-207	191,0 m	202,5 m	379,7 pkt	2.	6,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
36.	22 marca	2009	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	210,0 m	208,0 m	409,6 pkt	3.	15,0 pkt	Harri Olli
37.	6 grudnia	2009	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	146,0 m	129,5 m	277,1 pkt	1.	–
38.	18 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	137,5 m	133,0 m	270,4 pkt	1.	–
39.	19 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	138,0 m	129,0 m	264,6 pkt	2.	1,0 pkt	Gregor Schlierenzauer
40.	20 grudnia	2009	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	141,0 m	–	144,8 pkt	1.	–
41.	1 stycznia	2010	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	132,0 m	143,5 m	272,4 pkt	3.	5,3 pkt	Gregor Schlierenzauer
42.	3 stycznia	2010	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	128,5 m	117,5 m	237,8 pkt	2.	13,3 pkt	Gregor Schlierenzauer
43.	6 stycznia	2010	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-140	136,5 m	131,5 m	261,5 pkt	3.	3,2 pkt	Thomas Morgenstern
44.	9 stycznia	2010	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	HS-200	195,0 m	200,0 m	382,0 pkt	2.	0,5 pkt	Robert Kranjec
45.	17 stycznia	2010	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	139,5 m	135,0 m	293,1 pkt	1.	–
46.	22 stycznia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	136,0 m	131,0 m	278,1 pkt	2.	11,7 pkt	Gregor Schlierenzauer
47.	23 stycznia	2010	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	140,5 m	134,0 m	288,1 pkt	2.	7,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
48.	3 lutego	2010	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-137	133,0 m	134,0 m	263,9 pkt	1.	–
49.	7 marca	2010	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,0 m	131,0 m	284,4 pkt	1.	–
50.	9 marca	2010	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	128,5 m	126,0 m	251,0 pkt	1.	–
51.	12 marca	2010	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	135,0 m	133,5 m	274,5 pkt	1.	–
52.	14 marca	2010	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	267,7 pkt	1.	–
53.	28 listopada	2010	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	142,5 m	138,0 m	310,1 pkt	3.	21,1 pkt	Andreas Kofler
54.	1 grudnia	2010	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	128,5 m	128,0 m	238,3 pkt	3.	2,6 pkt	Ville Larinto
55.	5 grudnia	2010	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	134,0 m	137,5 m	272,1 pkt	3.	10,9 pkt	Thomas Morgenstern
56.	1 stycznia	2011	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	131,0 m	–	142,1 pkt	1.	–
57.	9 stycznia	2011	Harrachov	Čertak	K-185	HS-205	215,5 m	197,5 m	404,4 pkt	2.	11,1 pkt	Thomas Morgenstern
58.	22 stycznia	2011	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	135,5 m	129,0 m	276,6 pkt	1.	–
59.	30 stycznia	2011	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-145	143,0 m	140,5 m	284,5 pkt	3.	4,6 pkt	Severin Freund
60.	2 lutego	2011	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	130,5 m	138,5 m	263,3 pkt	3.	1,3 pkt	Kamil Stoch
61.	12 lutego	2011	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	214,5 m	226,5 m	452,3 pkt	3.	46,6 pkt	Johan Remen Evensen i Gregor Schlierenzauer
62.	13 marca	2011	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	128,5 m	129,5 m	286,8 pkt	1.	–
63.	18 lutego	2012	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	204,5 m	213,5 m	429,2 pkt	3.	14,2 pkt	Martin Koch
64.	8 marca	2012	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	132,5 m	140,0 m	285,3 pkt	3.	9,8 pkt	Daiki Itō
65.	16 marca	2012	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	212,0 m	222,0 m	423,4 pkt	2.	10,9 pkt	Robert Kranjec
66.	18 marca	2012	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	212,0 m	–	225,6 pkt	2.	16,9 pkt	Martin Koch
67.	1 grudnia	2012	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	135,0 m	130,5 m	255,7 pkt	3	10,4 pkt	Severin Freund
68.	26 stycznia	2013	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	215,5 m	229,5 m	418,2 pkt	2.	0,5 pkt	Gregor Schlierenzauer
69.	14 grudnia	2013	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	144,0 m	138,0 m	277,6 pkt	3.	6,5 pkt	Thomas Morgenstern
70.	15 grudnia	2013	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	142,5 m	141,5 m	292,9 pkt	2.	7,8 pkt	Kamil Stoch
71.	29 grudnia	2013	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	139,0 m	133,0 m	301,9 pkt	1.	–
72.	1 stycznia	2014	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	133,5 m	139,0 m	278,5 pkt	3.	17,6 pkt	Thomas Diethart
73.	4 stycznia	2014	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	133,5 m	–	126,3 pkt	2.	1,2 pkt	Anssi Koivuranta
74.	28 listopada	2014	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,5 m	142,0 m	284,1 pkt	1.	–
75.	29 listopada	2014	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	135,5 m	144,0 m	272,2 pkt	1.	–
76.	21 grudnia	2014	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	134,0 m	136,5 m	284,4 pkt	2.	5,2 pkt	Roman Koudelka
77.	1 stycznia	2015	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-140	138,0 m	133,0 m	279,4 pkt	2.	6,6 pkt	Anders Jacobsen
78.	4 stycznia	2015	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	132,0 m	130,5 m	263,7 pkt	3.	14,8 pkt	Richard Freitag
79.	10 marca	2015	Kuopio	Puijo	K-92	HS-100	106,0 m	–	132,5 pkt	3.	6,8 pkt	Severin Freund
80.	13 stycznia	2018	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	218,0 m	227,5 m	399,9 pkt	3.	7,7 pkt	Andreas Stjernen

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan na 17 grudnia 2022

Sezon 1997/1998
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	15	q	50	-	-	-	-	-	-	25	-	-	-	-	-	-	-	-	38	43	22
Sezon 1998/1999
																													punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	47	q	-	-	-	33	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	37	50	-	-	-	0
Sezon 1999/2000
																										punkty
21	67	22	12	-	44	48	44	q	-	-	49	31	q	32	38	-	-	-	36	26	-	-	-	44	-	46
Sezon 2000/2001
																					punkty
q	q	41	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2001/2002
																						punkty
30	q	q	q	-	7	2	3	2	3	5	11	15	-	-	-	-	-	6	7	4	1	628
Sezon 2002/2003
																											punkty
37	40	25	27	21	29	35	45	27	6	27	47	-	30	39	10	28	36	-	-	-	-	5	43	11	12	20	202
Sezon 2003/2004
																							punkty
q	14	49	q	37	14	13	27	17	4	42	-	-	16	21	26	6	33	2	8	5	2	2	511
Sezon 2004/2005
																												punkty
28	41	11	8	15	14	25	13	22	q	44	31	7	32	24	11	34	25	28	-	-	-	14	28	26	q	24	25	243
Sezon 2005/2006
																						punkty
22	11	21	25	16	6	14	8	8	23	20	-	-	30	50	22	9	20	15	32	14	15	305
Sezon 2006/2007
																								punkty
2	1	4	4	2	5	18	3	3	11	45	17	13	6	6	2	11	17	7	5	1	2	8	2	1167
Sezon 2007/2008
																											punkty
8	8	11	15	6	12	24	5	9	3	35	26	10	14	8	3	11	10	12	4	11	5	13	33	13	13	9	728
Sezon 2008/2009
																											punkty
1	5	1	1	2	1	3	1	2	8	2	2	3	5	3	4	6	7	2	6	4	2	2	14	2	6	3	1776
Sezon 2009/2010
																							punkty
12	12	1	1	2	1	5	3	2	3	2	5	5	1	2	2	4	1	-	1	1	1	1	1649
Sezon 2010/2011
																										punkty
3	3	6	3	6	9	12	4	1	4	4	6	2	6	8	4	1	4	3	3	10	3	4	1	6	16	1364
Sezon 2011/2012
																										punkty
-	9	13	26	10	9	9	12	10	16	-	10	8	15	8	-	-	5	31	12	3	8	3	5	2	2	731
Sezon 2012/2013
																											punkty
13	6	3	17	8	41	26	6	42	25	40	5	26	-	-	2	4	11	6	4	-	7	25	35	-	-	-	553
Sezon 2013/2014
																												punkty
7	16	28	19	3	2	11	17	1	3	2	4	11	4	-	-	-	-	33	25	8	32	14	5	30	14	41	26	733
Sezon 2014/2015
																															punkty
7	1	1	35	5	-	-	9	2	34	2	3	10	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	25	3	23	15	42	-	-	646
Sezon 2015/2016
																													punkty
14	21	16	10	13	21	14	12	13	22	8	24	13	13	12	25	15	14	13	16	17	19	22	16	28	7	16	q	8	480
Sezon 2016/2017
																										punkty
25	23	21	28	38	35	24	37	43	46	q	-	-	32	-	-	-	11	14	26	31	17	16	16	19	21	147
Sezon 2017/2018
																						punkty
34	19	16	12	26	14	11	18	q	32	18	3	5	-	-	23	18	15	23	21	19	14	312
Sezon 2018/2019
																												punkty
46	37	q	-	-	45	29	14	21	17	16	15	9	46	-	-	30	q	21	12	15	23	12	12	15	8	6	13	313
Sezon 2019/2020
																											punkty
-	19	29	21	22	21	63	16	24	31	46	-	-	27	25	41	-	-	30	31	q	-	-	28	29	42	32	81
Sezon 2020/2021
																									punkty
q	46	45	35	32	39	q	32	q	43	49	-	-	-	-	12	9	20	39	26	21	39	q	40	-	77
Sezon 2021/2022
																												punkty
28	27	27	33	-	23	25	29	q	13	34	43	47	-	23	44	35	-	-	-	-	28	42	38	38	25	36	-	64
Sezon 2022/2023
																																punkty
-	-	-	-	-	-	q																										0
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował