Simon Sechter
| ||
 Simon Sechter, litografia Josefa Kriehubera (1840) | ||
| Data i miejsce urodzenia | 11 października 1788 Frymburk | |
|---|---|---|
| Pochodzenie | austriackie | |
| Data i miejsce śmierci | 10 września 1867 Wiedeń | |
| Gatunki | muzyka poważna | |
| Zawód | kompozytor, pedagog, teoretyk | |
Simon Sechter (ur. 11 października 1788 we Frymburku, zm. 10 września 1867 w Wiedniu[1][2]) – austriacki kompozytor, teoretyk muzyki i pedagog.
Życiorys
Początkowo kształcił się w rodzinnym Frymburku u Johanna Nepomuka Maxandta, miejscowego nauczyciela i dyrygenta chóru[1]. Pierwsze próby kompozytorskie podjął w wieku 13 lat[1]. W 1804 roku wyjechał do Wiednia, gdzie uczył się u Leopolda Koželuha[2]. Od 1808 roku pracował jako nauczyciel harmonii i kontrapunktu[1]. W latach 1810−1825 uczył muzyki w wiedeńskim instytucie dla niewidomych[2]. W 1824 roku został drugim organistą kapeli dworskiej, a w 1825 roku jako następca Jana Václava Voříška jej głównym organistą[1][2]. Od 1851 do 1863 roku był profesorem kontrapunktu w konserwatorium wiedeńskim[2]. W 1863 roku przeszedł na emeryturę, dalej pozostając aktywnym jako pedagog[1].
Twórczość
Był ceniony jako pedagog[1][2], pozytywnie na jego temat wypowiadał się Ludwig van Beethoven[1]. Do jego uczniów należeli Selmar Bagge, Anton Bruckner, Theodor Döhler, Franz Grillparzer, Eduard Marxsen, Gustav Nottebohm, Sigismund Thalberg i Henri Vieuxtemps[3]. 4 listopada 1828 roku, tuż przed swoją śmiercią, uczestnikiem jednej z jego lekcji był Franz Schubert[1][2]. Był płodnym kompozytorem, pozostawił po sobie ponad 8000 utworów, w tym przeszło 6000 fug (rzekomo codziennie komponował jedną)[1]. Napisał m.in. opery Ezzeline, die englückliche Gegangene aus Deli-Katesse (1843, niewystawiona), Ali Hitsch-Hatsch (1843, wyst. Wiedeń 1844) i Melusine (1851, niewystawiona), oratoria Die Offenbarung Johannes (1838−1845) i Sodoms Untergang (1840), 35 mszy, 2 Requiem, liczne utwory chóralne, orkiestrowe i kameralne[2].
Był autorem pracy teoretycznej Die Grundsätze der musikalischen Komposition (3 tomy, 1853−1854)[3]. Nawiązując do rozważań Jeana-Philippe’a Rameau, Johanna Philippa Kirnbergera i Johanna Abrahama Petera Schulza zapożyczył koncepcję basu fundamentalnego, w której akordy oparte na stopniach skali diatonicznej podlegały progresji i chromatycznym przekształceniom[1]. W oparciu o teorie Kirnbergera wyróżnił 3 fundamentalne rodzaje akordów: podstawowe, przewroty i zamienne, modelem progresji harmonicznej uczynił natomiast kadencję autentyczną, opartą na opadających kwintach[1]. W XX wieku rozważania teoretyczne Sechtera stały się inspiracją m.in. dla Arnolda Schönberga i Heinricha Schenkera[1][3].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 209−210. ISBN 978-83-224-0865-0.
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3266. ISBN 0-02-865530-3.
- ↑ a b c John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 552. ISBN 978-0-8108-7230-1.
Media użyte na tej stronie