Sin After Sin

Huki, huki, huki i łomoty, łomoty, łomoty stemplujących tłoczarek miały oczywiste, dogłębne, psychologiczne oddziaływanie na mnie, czego nie byłem świadomy.

Podświadomie, to łomotało w ciebie. Naprawdę nie mieliśmy wyboru jak tylko grać heavy metal.

Birmingham było zdecydowanie bardzo przemysłowym miejscem i nie było najprzyjemniejszym miejscem do dorastania. Osobiście, pochodzę z naprawdę złego pod względem sytuacji domu, więc zgaduję, że stajesz się trochę buntowniczy...albo zostajesz gitarzystą heavymetalowym albo kończysz w więzieniu!

To jest ciężkie życie, które w czasach młodości daje ci determinację, by stamtąd uciec. A my jesteśmy zdeterminowani z charakteru.

Nigdy nie chciałem żyć w jednym miejscu i codziennie pracować w fabryce stali do końca mojego życia. Muzyka była ucieczką.

Myślę, że coś jest w kanałach, naprawdę. Mamy ogromny system kanałów. Codziennie artykuły przemysłowe wytworzone w Black Country były sprowadzane do Birmingham i, używając kanałów, dostarczane do Liverpoolu lub na południe do Londynu. Pływaliśmy w tych kanałach cały czas – one były dla nas jak plaże czy nadmorskie kurorty. A teraz świecą one jasną fluoryzującą zielenią.

Birmingham zawsze było bardzo przemysłowe – odlewnia za odlewnią za odlewnią. Jest to bardzo niezdrowe miejsce, i wszyscy potrafili pamiętać swoich dziadków, jak i zarazem łapać te straszne choroby. Myślę, że otoczenie stworzyło jakiś gniew, którego pozbywasz się poprzez broń lub gitarę.

To była naprawdę ochota, by wydostać się z tego otoczenia, które dało mi determinację, aby robić coś innego w życiu. Tak się złożyło, że wybrałem muzykę. Do pewnego momentu życia, nie byłem muzycznym fanatykiem. Niektóre dzieciaki zaczynają teraz grać na gitarze w wieku czterech czy pięciu lat, ale ja zacząłem, dopiero gdy miałem osiemnaście czy dziewiętnaście lat. Pięć lat pracowałem w fabryce i nie chciałem tego. Naprawdę, taka była po prostu kolej rzeczy – próbować coś zrobić ze swoim życiem. Po prostu zobaczyłem muzykę jako opcję. Moja matka była pianistką, a brat grał na gitarze, więc tak to wyszło.

Mogliśmy odziedziczyć coś lub wcale nie oglądać się na te ilości fabryk, które w ogóle nie miały nic wspólnego z muzyką. Ale my spróbowaliśmy i jeśli to działa – dobrze; jeśli nie, wtedy przynajmniej mogę sobie powiedzieć, że próbowałem. Ale jestem przekonany, że zrobiliśmy to! Dlaczego wierzę, że zrobiliśmy to? To proste do wytłumaczenia. Póki istnieją takie miasta jak Birmingham, miasta bez miejsca na idyllę, dopóki dzieci tych miast muszą dorastać pośród tych wielkich budynków i brudnych dróg, bez żadnego miejsca na prawidłowy rozwój, te miasta będą dawać narodziny frustracji, którą rock – lub, w przeszłości, rock & roll – kieruje na zewnątrz i pozwala im się rozładować. Dorośliśmy w Birmingham i nasze dzieciństwo nie różniło się w ogóle, było takie same jak każde inne dzieciństwo w każdym innym przemysłowym mieście z ogromną liczbą mieszkańców. A muzyka, którą dziś tworzymy jest niczym innym jak ukazywaniem tych uczuć i frustracji. Coś takiego jest w każdej formie własnej, osobistej demonstracji; czy jesteś malarzem, muzykiem, czy pisarzem, twoja przeszłość wręcz emanuje. To oczywiste, że twój wizerunek bierze się z twojej rodziny, twoich przyjaciół, twojego otoczenia, daje skupienie na twoją pracę. To jest ukazanie tego kim jesteś; agresywny, łagodny, uczuciowy, czy jakikolwiek inny.

Mogę wyjaśnić bardzo czytelnie kim jesteśmy. Przede wszystkim, nie jesteśmy zespołem typu Kiss. Stawiamy na dobre widowisko, ale nasza muzyka ma pierwszeństwo. Gdy jesteśmy na scenie ukazujemy fizycznie kim jesteśmy. Dla takich grup jak Kiss muzyka jest sprawą drugorzędną, widowisko jest dla nich ważniejsze; nie chcę tego, to byłoby złe. Będąc na scenie, wszystko co robimy jest autentyczne; nic nie jest zaplanowane, z wyjątkiem muzyki. Fizyczne napięcie pochodzące ze stania tam i robienie czegoś, co ludzie chcą i czują jest tak ogromne, że sprawia, że wszystko inne znika... Stoisz tam na scenie i publika jest zagapiona w ciebie; nieważne czy to jest 50 czy 10 tysięcy ludzi, energia, napięcie, które oddziałuje na nas jest po prostu nieokiełznane.

Wszyscy byli za Judas Priest, gdy wyszło na jaw, że mogą być wolni od kontraktu z wytwórnią Gull. Paul dzielił swoje zdecydowanie ze mną, by zawrzeć umowę grupy z Columbią pod koniec lat 70.

To było absolutne błogosławieństwo od Pana!

To było uczucie w stylu „uszczypnij mnie”, wiesz: „Naprawdę to zrobiliśmy?”

CBS powiedziało: „Więc tak. Przenosicie się teraz do innej ligi. Chcemy by waszym producentem był ktoś poważany, ktoś, kto według nas zamierza zrobić dobrą robotę dla grupy.” I na podstawie tego mieliśmy przyjemność pracować z Rogerem, mam tylko świetne wspomnienia z przebywania z nim w studiu i jego głównego, głównego wkładu...

Zostałem jakby uświadomiony, że każdy pomysł, który przedstawię zostanie zignorowany. Mówiłem: „A może zrobić ten riff podwójnie?,” a oni zaczynali się zastanawiać i odpowiadali: „Ok, więc, um, zabierzmy się za następny...” Pod koniec popołudnia, zaczynałem powoli nie zwracać na nich uwagi i ostatecznie dotarło do mnie, że oni naprawdę nie chcą producenta.

Jakieś kilka tygodni później zadzwonili do mnie: „Mógłbyś przyjść i nam pomóc? Jesteśmy w studiu od paru tygodni i nie idzie nam za dobrze.” Zrozumiałem, że zwolnili perkusistę, więc nagraliśmy płytę w sześć dni z Simonem Phillipsem będącym wtedy perkusistą studyjnym. Dziwną stroną tego wszystkiego jest to, że album stał się raczej zadowalających rozmiarów hitem, ale nigdy mi nie zapłacili...

Judas Priest przebyło drogę z wieloma perkusistami. Simon przyszedł po naszym pierwotnym perkusiście, Alanie Moorze. Gdy nadszedł czas, by nagrać Sin After Sin, nadszedł również Simon Phillips, który dopiero co osiągnął wtedy 16 lat; on był tym cudownym dzieckiem-perkusistą (ang. wunderkind drummer) z Londynu...?

Sin After Sin jest albumem nagranym ponad 20 lat temu. Naprawdę trudno pamiętać jak te utwory w ogóle były nagrywane. Pamiętam jedynie, że grałem utwory zespołu w sposób, jaki uważałem za odpowiedni. Nagrywaliśmy je na żywo z Glennem, Ianem, i Robem. K.K. był w pomieszczeniu kontrolnym słuchając z Rogerem Gloverem...

Było tam pięknie, ale myślę, że zakonnice wpuściły nas tam tylko dlatego, ponieważ myślały, że jesteśmy jakby zespołem klerykalnym! Szczerze, pewnego razu siostra przełożona nawet poprosiła nas, abyśmy zagrali na przyjęciu w ogrodzie i musieliśmy uprzejmie odmówić. Powiedzieliśmy im, że według nas Elton John mógłby to zrobić!

Wspomnienia z tamtego okresu obejmują trujące ryby trzymane w akwarium w recepcji oraz zostanie powalonym w lokalnym pubie razem z Pythonem, menedżerem studia, przez napój sporządzony na podstawie jego własnej mikstury o nazwie „Wąż Gumowy” – nazwany tak, ponieważ po wypiciu jednego czułeś się jakby ktoś walnął cię pałką w głowę!

Miałem przyjemność z nagrywania Sin After Sin – wspaniała energia – i oni byli świetni podczas współpracy, jak i podczas spędzania wolnego czasu. Powodem dla którego odmówiłem, było to, że byłem w zespole Jacka Bruce’a i mieliśmy zaraz wyruszyć w trasę po Europie i Stanach, aby wypromować album [How's Tricks], który miał zostać wydany na początku 1977 roku.

Simon grał na płycie Sin After Sin, ale chciał kontynuować swoją karierę jazzową, więc szukaliśmy kogoś, kto potrafiłby odzwierciedlić wyczucie Simona, wiesz – techniczny typ perkusisty. Chcieliśmy dalej mieć ten styl i przystępność gdy odszedł, więc Les był w tym świetny...

Skorzystaliśmy z Lesa w zamian za Simona, ponieważ również grał na dwóch centralach, jak Simon. Był on jednym z nielicznych perkusistów, jakich mogliśmy znaleźć, którzy potrafili zagrać niektóre z rytmów, które Simon zagrał na Sin After Sin.

Mam parę samochodów: Austina-Healeya 3000, Austina Mini, Jensena-Healeya, Forda XR2, oraz Rolls-Royce'a.

Kiedy byłem dzieckiem zwykłem śpiewać w kościele i czułem się z tym dobrze. Śpiewanie jest po prostu jedną z tych wspaniałych potrzeb ludzi – robić to pod prysznicem, robić to słuchając muzyki, lub robiąc to profesjonalnie na życie. Gdy śpiewam, uwalniam emocje pochodzące wprost z mojej duszy. W dzieciństwie, gdy miałem 9 czy 10 lat, zrozumiałem, że jestem bardzo dobry w śpiewaniu i kiedy stałem się nastolatkiem dorastałem mając totalną obsesję na punkcie muzyki. Rock pojawił się w moim życiu, gdy miałem około 18 lat i zacząłem współpracować z różnymi lokalnymi zespołami. Wtedy zacząłem również po raz pierwszy eksperymentować z moim głosem. Wiesz, wtedy byli tacy fantastyczni wokaliści jak Robert Plant czy Ian Gillan, którzy pomogli mi zrozumieć, że chcę zrobić coś innego, coś niespotykanego. Kiedy posłuchasz Rocka Rolli usłyszysz, że ta niespotykana rzecz jest po prostu niewyrazista. Nauczyłem się lepiej wyrażać ją na Sad Wings of Destiny, a do szczytu doszedłem ostatecznie na Sin After Sin.

Moje techniki wokalne odkrywałem z czasem, naprawdę. Nie miałem naprawdę za dużo wspólnego z ludźmi, którzy tak świetnie brzmieli, by spojrzeć i powiedzieć, że chcę tak brzmieć czy też rywalizować z nimi. Zostałem błogosławiony niezwykłymi strunami głosowymi, które mogły dokonać niektórych dziwacznych rzeczy, i zawsze było celem szukanie nowych sposobów robienia rzeczy od utworu do utworu. To polegało na eksperymentowaniu bardziej niż na czymkolwiek innym.