Język sindhi
| Obszar | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | ok. 30 mln[1] | ||||||
| Pismo/alfabet | |||||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||||
| Status oficjalny | |||||||
| język urzędowy | Indie (Gujarat i Radżastan) | ||||||
| Ethnologue | 2 prowincjonalny↗ | ||||||
| Kody języka | |||||||
| Kod ISO 639-1↗ | sd | ||||||
| Kod ISO 639-2↗ | snd | ||||||
| Kod ISO 639-3↗ | snd | ||||||
| IETF | sd | ||||||
| Glottolog | sind1272 | ||||||
| Ethnologue | snd | ||||||
| GOST 7.75–97 | снд 600 | ||||||
| WALS | sdh | ||||||
| W Wikipedii | |||||||
| |||||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||||
Język sindhi – język z grupy indyjskiej języków indoeuropejskich, którym posługuje się około 30 mln ludzi, głównie w pakistańskiej prowincji Sindh.
W XIV–XVIII w. był rozwiniętym językiem literackim, stosowanym zwłaszcza w poezji sufickiej. Sindhi wykazuje wpływ substratu drawidyjskiego, jego cechą szczególną jest bogaty system fonologiczny (46 fonemów spółgłoskowych), obecność spółgłosek iniektywnych oraz 16 samogłosek. Zarówno w Pakistanie, jak i w Indiach ma status języka urzędowego na poziomie regionalnym.