Single Integrated Operational Plan

Single Integrated Operational Plan (SIOP) – zintegrowany plan operacyjny określający sposób wykorzystania amerykańskiego potencjału nuklearnego na wypadek wojny w latach 1960–2003.

Obiektami ataku jądrowego przy użyciu środków strategicznych miały być cele o znaczeniu militarnym, gospodarczym lub politycznym rozlokowane na terytorium ZSRR, ChRL oraz państw członkowskich Układu Warszawskiego. Wyboru celów dokonywała specjalna wojskowa grupa planowania spośród obiektów umieszczonych w tajnej bazie danych aktualizowanej na bieżąco na podstawie danych z rozpoznania satelitarnego, lotniczego oraz informacji wywiadu agenturalnego. Do najważniejszych celów należały: bazy wojskowe, w których rozlokowano broń masowego rażenia, rafinerie, elektrownie, główne węzły komunikacyjne i przeprawy mostowe, duże ośrodki administracyjne i gospodarcze.

Plany SIOP wprowadzono w miejsce opracowywanych wcześniej planów wojny jądrowej z ZSRR, jak plany „Pincher” (1946), „Broiler” (1947), „Grabber” (1948), „Fleetwood” (1949) i Dropshot (1949). Wszystkie te plany zakładały wykonanie uderzeń jądrowych na duże miasta i ośrodki przemysłowe przeciwnika z wykorzystaniem lotnictwa strategicznego.

Wersje planu SIOP

Stacyjka do odpalenia broni jądrowej Minuteman ICBM
Uruchomienie Minuteman 3

SIOP-62 – pierwsza wersja planu wynikająca z doktryny zmasowanego odwetu, zaakceptowana przez prezydenta Dwighta Eisenhowera. Uwzględniał możliwość uderzenia wyprzedzającego na ZSRR i państwa Układu Warszawskiego przy użyciu 3200 głowic jądrowych, skierowanych na 1060 celów. W wariancie odwetowym zakładano atak na 725 obiektów przy użyciu 1706 ładunków jądrowych. Ich celem było zniszczenie wyrzutni i składnic rakiet, baz lotniczych dla bombowców nosicieli broni jądrowej, centrów dowodzenia oraz ważnych ośrodków przemysłowych i miejskich. W planie tym skoordynowano użycie bombowców B-52 oraz rakiet balistycznych Atlas i Polaris.

SIOP-63 – plan z 1962 r. łączył w sobie założenia doktryny zmasowanego odwetu z elementami doktryny elastycznego reagowania. Zakładano w nim różne opcje wykonania uderzenia nuklearnego. Jedna z nich przewidywała atak tylko na silosy z rakietami, bazy atomowych okrętów podwodnych i lotniska, na których stacjonowały samoloty z bombami atomowymi. Plan ten z niewielkimi zmianami przetrwał do końca lat 60.

SIOP-4 – kolejny plan przyjęty w 1969 r. Jego zasadniczym celem było zniszczenie nuklearnego potencjału ZSRR (cele grupy Alpha) prowadzące do przerwania wojny przez Układ Warszawski. Kolejnym była likwidacja sił konwencjonalnych (cele grupy Bravo), a następnie przemysłu i ośrodków miejskich, służących podtrzymaniu działań wojennych (cele grupy Charlie). Przewidywał pięć wariantów ataku jądrowego, w tym trzech w formie uderzeń wyprzedzających ewentualny atak wojsk Układu Warszawskiego oraz dwóch odwetowych. Pierwszy zakładał uderzenie wyprzedzające przy użyciu 3200 ładunków nuklearnych przeznaczonych do zniszczenia 1700 obiektów grupy Alpha. Drugi atak wyprzedzający z wykorzystaniem 3500 ładunków jądrowych do zniszczenia 2200 celów grupy Alpha i Bravo. W trzeciej przewidywano zaatakowanie celów z użyciem 4200 ładunków do zniszczenia 6500 obiektów grupy Alpha, Bravo i Charlie, z których część znajdowała się w tych samych miejscach. Uderzenia odwetowe w pierwszym wariancie przewidywały atak na 6400 celów grupy Alpha, Bravo i Charlie przy wykorzystaniu 4000 ładunków jądrowych, natomiast w drugim wariancie atak na 2100 celów grupy Alpha i Bravo przy wykorzystaniu 3200 ładunków. W ramach planu SIOP, oprócz amerykańskich ładunków jądrowych, wykorzystane miały być również rakiety brytyjskie rozmieszczone na okrętach podwodnych.

Kolejne wersje planów pod nazwą: SIOP-5, 6 i 7 przyjęte w latach 1974, 1982 i 1988 uwzględniały wykorzystanie nowych środków przenoszenia ładunków jądrowych oraz bardziej elastyczne wykonanie uderzeń w zależności od zaistniałej sytuacji strategicznej. Już w planie SIOP-5 przewidywano możliwość zmiany celów dla poszczególnych środków przenoszenia broni jądrowej oraz skoordynowanie uderzeń jądrowych z atakami przy użyciu broni konwencjonalnej.

W 2003 r. plan SIOP został zastąpiony planem OPLAN 8044. Jedna z jego wersji, plan CONPLAN 8022, zakłada użycie broni jądrowej, nawet w formie prewencyjnej, do zniszczenia celów o dużej „pilności operacyjnej”, tj. takich które mogą stanowić zagrożenie dla pokoju na świecie.

Zobacz też

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Minuteman launch key.jpg
Deputy silo commander's launch key for historic Minuteman ICBM silo
Minuteman3launch.jpg
An LGM-30 Minuteman III missile soars in the air after a test launch from Vandenberg Air Force Base. The Minuteman is a strategic weapon system using a ballistic missile of intercontinental range.