Siniša Mihajlović

Siniša Mihajlović

Синиша Михајловић

Data i miejsce urodzenia	20 lutego 1969 Vukovar
Data i miejsce śmierci	16 grudnia 2022 Rzym
Wzrost	183 cm
Pozycja	obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub 1984–1986 NK Borovo
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1986–1988 NK Borovo 1988–1990 Vojvodina Nowy Sad 73 (19) 1990–1992 FK Crvena zvezda 38 (9) 1992–1994 AS Roma 54 (1) 1994–1998 UC Sampdoria 110 (12) 1998–2004 S.S. Lazio 126 (20) 2004–2006 Inter Mediolan 25 (5)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1991–2002  Jugosławia 62 (10) 2002–2003  Serbia i Czarnogóra 1 (0) W sumie: 63 (10)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2006–2008 Inter Mediolan (asystent) 2008–2009 Bologna FC 2009–2010 Calcio Catania 2010–2011 ACF Fiorentina 2012–2013 Serbia 2013–2015 Sampdoria 2015–2016 Milan 2016–2018 Torino 2018 Sporting CP 2019–2022 Bologna

Siniša Mihajlović (wym. [s̪ǐniʃa mixǎjɫɔʋit͡ɕ]^[1]; cyr. Синиша Михајловић, ur. 20 lutego 1969 w Vukovarze, zm. 16 grudnia 2022 w Rzymie^[2]) – serbski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy oraz trener piłkarski. Specjalista od wykonywania rzutów wolnych, z których zdobył zdecydowaną większość strzelonych przez siebie goli.

Kariera klubowa

Treningi piłkarskie rozpoczął w NK Borovo, niewielkim klubie z dzielnicy Borovo Naselje w swoim rodzinnym mieście. Niebywały talent i szybko czynione postępy spowodowały zainteresowanie jego osobą czołowych klubów byłej Jugosławii. Jako pierwsze zgłosiło się Dinamo Zagrzeb, dwukrotnie zapraszając go na testy, a następnie składając propozycję transferu. Mihajlović jednak tę ofertę odrzucił, bowiem Dinamo postawiło kilka warunków, których nie mógł on zaakceptować. W 1988 r. podjął natomiast decyzję o przenosinach do Vojvodiny Nowy Sad, budującej drużynę opartą na młodych talentach, z którą w sezonie 1988/89 niespodziewanie zdobył mistrzostwo kraju. Pod koniec 1990 r. został zawodnikiem słynnej Crvenej Zvezdy Belgrad, z którą w edycji 1990/91 wywalczył Puchar Europy Mistrzów Krajowych. W 1992 r. przeniósł się do Włoch, gdzie grał do zakończenia kariery zawodniczej w 2006 r. Na początku był graczem AS Roma, jednak w 1994 r. zmienił barwy na Sampdorię. W 1998 r. przeszedł do S.S. Lazio, z którym wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów (1999) i mistrzostwo Włoch (2000). Latem 2004 r. został zwolniony z rzymskiego klubu i dołączył na zasadzie wolnego transferu do kadry Interu Mediolan, trenowanego przez kolegę Mihajlovicia z boiska, Roberto Manciniego. Wraz z Interem Siniša zdobył w 2005 r. Puchar Włoch, ten sukces powtórzył rok później i zakończył piłkarską karierę. Mihajlović jest rekordzistą Serie A w liczbie zdobytych goli bezpośrednio z rzutów wolnych – w ciągu 14 lat zdobył 27 takich bramek.

Kariera w reprezentacji

W reprezentacji Serbii i Czarnogóry Mihajlović zagrał 63 razy i zdobył 10 bramek. 62 z tych występów zaliczył w barwach drużyny o nazwie Jugosławia, z którą wystąpił na Mistrzostwach Świata 1998 oraz Mistrzostwach Europy 2000.

Kariera trenerska

Po zakończeniu kariery nie opuścił Mediolanu i w latach 2006–2008 był asystentem Roberto Manciniego. Od 3 listopada 2008 do 14 kwietnia 2009 był szkoleniowcem Bologny. 8 grudnia 2009 został trenerem Catanii, a w czerwcu 2010 r. – Fiorentiny. 7 listopada 2011 zwolniono go z tej funkcji^[3]. 21 maja 2012 objął posadę selekcjonera piłkarskiej reprezentacji Serbii. W latach 2013–2015 był szkoleniowcem Sampdorii. W lipcu 2015 został trenerem A.C. Milan, a 12 kwietnia 2016 zwolniono go z tej funkcji^[4]. 25 maja 2016 został trenerem Torino FC^[5]. Pod koniec stycznia 2019 ponownie został trenerem Bologny.

Zmarł 16 grudnia 2022 w Rzymie z powodu białaczki^[6]. 20 grudnia 2022 po mszy świętej w Bazylice Matki Bożej Anielskiej i Męczenników, został pochowany na rzymskim cmentarzu Campo Verano^[7].

Przypisy