Sinistra Italiana

Sinistra Italiana
Państwo

 Włochy

Data założenia

19 lutego 2017

Ideologia polityczna

socjalizm demokratyczny

Strona internetowa

Włoska Lewica (wł. Sinistra Italiana, SI) – włoska partia polityczna o profilu socjalistycznym, działająca od 2017.

Historia

7 listopada 2015 w siedzibie Teatro Quirino w Rzymie powołano ruch polityczny pod nazwą Sinistra Italiana. W inicjatywie wzięła udział partia Lewica, Ekologia, Wolność (SEL), a także byli działacze Partii Demokratycznej (m.in. Stefano Fassina i Corradino Mineo) oraz Ruchu Pięciu Gwiazd[1]. Dotychczasowa frakcja SEL w Izbie Deputowanych, do której dołączyło kilku deputowanych niezależnych, przyjęła nazwę „Sinistra Italiana – Sinistra Ecologia Libertà”[2]. Łącznie w nową inicjatywę zaangażowało się około 40 parlamentarzystów[1].

Ugrupowanie ustawiło się w opozycji do rządu Mattea Renziego i odrzuciło współpracę z jego Partią Demokratyczną (z którą SEL współtworzyła w 2013 blok wyborczy). Wzywało do głosowania na „nie” w referendum konstytucyjnym z grudnia 2016[3]. W ramach przygotowań do utworzenia jednolitej partii 17 grudnia 2016 SEL podjęła decyzję o rozwiązaniu[4].

Kongres założycielski SI odbył się w lutym 2017, na jej sekretarza (lidera) wybrano Nicolę Fratoianniego[5]. Kilkunastu deputowanych wywodzących się z SEL przeszło jednak wkrótce z frakcji SI do nowego ruchu politycznego Artykuł 1 – Ruch Demokratyczny i Postępowy[6].

W wyborach w 2018 ugrupowanie współtworzyło lewicową koalicję Wolni i Równi, która otrzymała około 3% głosów i wprowadziła niespełna 20 swoich przedstawicieli do obu izb parlamentu[7]. W 2019, po porażce współtworzonej przez partię koalicji w eurowyborach, Nicola Fratoianni zrezygnował z funkcji sekretarza[8]. Stanowisko to pozostawało przez ponad półtora roku nieobsadzone, Nicola Fratoianni powrócił na nie w 2021[9]. W wyborach w 2022 SI startowała w ramach porozumienia formacji zielonych i lewicowych AVS, która dołączyła do koalicji centrolewicy. Lista ta dostała 3,6% głosów do Izby Deputowanych (12 mandatów) i 3,5% do Senatu (4 mandaty)[10][11].

Przypisy

  1. ↑ a b Nasce sinistra italiana, gruppo con 31 deputati. Fassina: alternativi a liberismo da Happy days di Renzi. quotidianodipuglia.it, 8 listopada 2015. [dostęp 2017-02-22]. (wł.).
  2. ↑ XVII LEGISLATURA: Resoconto sommario dell'Assemblea. camera.it, 9 listopada 2015. [dostęp 2017-02-22]. (wł.).
  3. ↑ Referendum, Sinistra Italiana spiega le ragioni del NO: questa riforma stravolge la Carta. sinistraecologialiberta.it, 4 sierpnia 2016. [dostęp 2017-02-22]. (wł.).
  4. ↑ Vendola traghetta Sel nella „Sinistra italiana”. rainews.it, 17 grudnia 2016. [dostęp 2017-02-22]. (wł.).
  5. ↑ Sinistra Italiana elegge Fratoianni: „Siamo la sinistra che fa il suo mestiere”. lastampa.it, 19 lutego 2017. [dostęp 2017-02-22]. (wł.).
  6. ↑ Mdp, ecco i 37 deputati e i 14 senatori Speranza: «Seduti a sinistra del Pd». corriere.it, 28 lutego 2017. [dostęp 2017-03-07]. (wł.).
  7. ↑ Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
  8. ↑ Europee, Nicola Fratoianni si dimette da segretario di Sinistra Italiana. repubblica.it, 1 czerwca 2019. [dostęp 2019-09-04]. (wł.).
  9. ↑ Sinistra italiana va avanti, verso la nuova cosa rosso-verde. ilmanifesto.it, 1 lutego 2021. [dostęp 2021-02-12]. (wł.).
  10. ↑ Elezioni: centrodestra al 43,8 per cento alla Camera, 44 per cento al Senato. agenzianova.com, 26 września 2022. [dostęp 2022-10-01]. (wł.).
  11. ↑ Tutti gli eletti in Parlamento, partito per partito. pagellapolitica.it, 29 września 2022. [dostęp 2022-10-01]. (wł.).
Partie polityczne Włoch
Partie reprezentowane
w parlamencie krajowym lub europejskim

Flaga Włoch

Media użyte na tej stronie