Sint Eustatius

Sint Eustatius

Flaga Herb
Dewiza: (łac.) Superba et Confidens (Dumna i Pewna)
Język urzędowy	niderlandzki, angielski
Stolica	Oranjestad
Status terytorium	gmina zamorska
Zależne od	Holandii
Głowa terytorium	król Wilhelm Aleksander
W jego imieniu	komisarz Mike Franco
Powierzchnia  • całkowita	21 km²
Liczba ludności (2016)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	3193[1] 152 osób/km²
Waluta	Dolar amerykański (USD)
Strefa czasowa	UTC -4
Domena internetowa	.an
Kod telefoniczny	+599

Sint Eustatius – należąca do Holandii wyspa leżąca na Karaibach. Wchodzi w skład Archipelagu Małych Antyli. Powierzchnia wyspy wynosi 21 km². Liczba ludności wynosi 2498 mieszkańców.

Na podstawie reformy konstytucyjnej Królestwa Niderlandów, 10 października 2010 Antyle Holenderskie przestały istnieć, a Sint Eustatius, do tej pory jedna z 5 jednostek tego terytorium, stała się holenderską „gminą zamorską”, która będzie mogła zostać włączona, jeśli sobie tego zażyczy, do Unii Europejskiej jako jej region peryferyjny.

Historia

Wyspa została odkryta przez Krzysztofa Kolumba w 1493 roku, a w 1636 roku skolonizowali ją Holendrzy. Od roku 1678 Sint Eustatius znalazła się pod bezpośrednim dowództwem Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. W czasach kolonialnych, ta niewielka wyspa dla Holandii odgrywała duże znaczenie w uprawie trzciny cukrowej. Wyspa przez pewien okres w XVIII w. znajdowała się pod panowaniem angielskim, a potem francuskim. Jednak od 1784 roku posiadłość ta ponownie znalazła się pod administracją Holandii.

Geografia

Sint Eustatius należy do antylskiego łuku wulkanicznego, a jej rzeźba ma górzysty charakter. Najwyższym wzniesieniem jest wulkan Mazinga o wysokości 602 m n.p.m. Wyspa leży w strefie klimatu równikowego, modelowanego przez pasaty. Wyspę porasta subtropikalna i tropikalna roślinność, z fragmentami lasów tropikalnych. W pobliżu Sint Eustatius rosną rafy koralowe. Wyspa należy do antylskiej krainy neotropikalnej.

Religia

Zgodnie z danymi statystycznymi za 2018 r.^[2]:

• metodyści – 28,6%,
• katolicy – 23,7%,
• adwentyści dnia siódmego – 17,8%,
• brak religii – 14,9%,
• zielonoświątkowcy – 7,2%,
• anglikanie – 2,6%,
• pozostałe religie – 5,2%.

Przypisy

Bibliografia

• Tuchman, Barbara W. The First Salute: A View of the American Revolution New York:Ballantine Books, 1988
• Encyklopedia Geograficzna Świata: Ameryka Północna. Wydawnictwo OPRES Kraków 1996 ISBN 83-85909-20-6.

Linki zewnętrzne

• Antyle Holenderskie, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2011-01-30] .