Sjøforsvaret

Ten artykuł od 2016-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sjøforsvaret
Państwo	Norwegia
Siły zbrojne	Norweskie Siły Zbrojne
Nazwa skrócona	RNoN
Prefiks	KNM
Bandera
Proporzec
Najwyższe dowództwa
Cywilne	król Harald V

Fregata typu Fridtjof Nansen

Sjøforsvaret (Norweska Królewska Marynarka Wojenna) – Królewska Marynarka Wojenna Norwegii, składa się z trzech komponentów: Floty Norweskiej, Straży Wybrzeża, Artylerii Nadbrzeżnej. Obok jednostek pływających w skład sił morskich wchodzi też lotnictwo morskie wyposażone w samoloty i śmigłowce. Siły liczą około 4900 osób

Zasadniczym obszarem działania marynarki wojennej są wody Morza Północnego i Norweskiego. W związku charakterystycznymi cechami tego akwenu oraz koniecznością wypełniania zadań w ramach NATO, w siłach morskich można wydzielić dwie zasadnicze grupy jednostek nawodnych. Do realizacji zadań w ramach NATO i w oddalonych rejonach Norwegia posiada fregaty, natomiast do działań w rejonie przybrzeżnym, małe jednostki rakietowe – kutry. Uzupełnieniem sił nawodnych są klasyczne okręty podwodne. Zadania rozpoznania i ZOP realizowane są przez samoloty typu P-3C Orion, natomiast zadania SAR przez śmigłowce.

Główne zadania SM Norwegii to:

• rozpoznanie i kontrola wód wewnętrznych;
• wspieranie interesów państwa na otwartym morzu;
• realizacja czynności administracyjnych na wybrzeżu oraz SAR (Search & Rescue – Poszukiwanie i ratowanie rozbitków);
• obrona przed uderzeniem od strony morza;
• ochrona morskich linii komunikacyjnych;
• uczestnictwo w międzynarodowych zespołach okrętów w ramach NATO i ONZ.

Dla obrony wybrzeża, w rejonie wejść do najważniejszych fiordów, usytuowano 9 fortów wyposażonych w artylerię lufową i KPR. Uzupełnieniem uzbrojenia obrony wybrzeża są nadbrzeżne wyrzutnie torped oraz 6 sterowanych zagród minowych. Jednakże począwszy od roku 2000 większość tych instalacji przenoszona jest w stan stałej konserwacji. Proces ten zakończył się w 2004 Reorganizacja objęła również bazy i okręgi morskie. Zlikwidowano 3 okręgi (Narvik, Vestlandet i Sorlandet), zamknięto większość ośrodków szkoleniowych oraz bazy morskie w Hysnes, Ulnes, Marvika i Karljohansvern.

W rezultacie przeniesienia w stan stałej konserwacji systemu fortów utworzono Dowództwo Piechoty Morskiej (Coastal Ranger Command) z siedzibą w Trondenes (Harstad).

Oddziały lekkiej artylerii brzegowej to niewielkie grupy bojowe uzbrojone w przenośne zestawy rakietowe produkcji szwedzkiej typu HSDS z rakietami RBS-17. Realizują one zadania obrony fiordów stanowiących podejścia do najważniejszych portów. Ich atutem jest wysoka mobilność, w celu szybszego przemieszczania wykorzystuje się szybkie kutry desantowe typ 90N.

Zostało zaplanowane wprowadzenie nowych fregat i KTR. Norweska marynarka rozpoczęła też budowę i eksploatację jednostek na poduszce powietrznej – bocznościanów. Obecnie większość z nich to jednostki obrony przeciwminowej. W roku 1999 wprowadzono pierwszą jednostkę w wersji uderzeniowej. Dla ewentualnego wzmocnienia floty, duże okręty ochrony rybołówstwa typu Nordkapp mogą zostać dodatkowo dozbrojone w kierowane pociski rakietowe klasy woda-woda i spełniać rolę fregat eskortowych.

• 

  Bandera inspektora generalnego marynarki wojennej

• 

  Bandera admirała

• 

  Bandera wiceadmirała

• 

  Bandera kontradmirała

• 

  Bandera komodora

• 

  Bandera kapitana

• 

  Bandera dowódcy eskadry lub starszego oficera

Marynarki wojenne państw członkowskich NATO Albania Belgia Bułgaria Chorwacja Czarnogóra Dania Estonia Francja Grecja Hiszpania Holandia Kanada Litwa Łotwa Niemcy Norwegia Polska Portugalia Rumunia Słowenia Stany Zjednoczone Turcja Wielka Brytania Włochy