Sjeng Schalken

Sjeng Schalken

(c) Alexisrael, CC-BY-SA-3.0
Państwo	Holandia
Data i miejsce urodzenia	8 września 1976 Weert
Wzrost	193 cm
Gra	praworęczna, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1994
Zakończenie kariery	29 marca 2007
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	9
Najwyżej w rankingu	11 (21 kwietnia 2003)
Australian Open	4R (2004)
Roland Garros	3R (1999, 2002, 2003)
Wimbledon	QF (2002–2004)
US Open	SF (2002)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	6
Najwyżej w rankingu	21 (20 maja 2002)
Australian Open	3R (2002)
Roland Garros	2R (1996, 2001)
Wimbledon	QF (2001)
US Open	SF (2001)

Sjeng Schalken (ur. 8 września 1976 w Weert) – holenderski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Wysoki (193 cm), praworęczny Holender, z bekhendem granym jedną ręką, dysponował mocnym serwisem ułatwiającym zdobywanie punktów na szybkich podłożach (chociaż nie grał za często wolejem). Regularne uderzenia z głębi kortu dawały z kolei podstawę do skutecznej walki na nawierzchni ziemnej.

Schalken w gronie juniorów sezon 1994 zakończył na 9. miejscu w rankingu młodzieżowym, z tytułem mistrzowskim na US Open 1994 i półfinałem Wimbledonu 1994. W tymże roku debiutował w gronie tenisistów profesjonalnych i odniósł pierwsze zwycięstwo w turnieju ATP Challenger Tour.

W 1995 wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour w Walencji, po finałowym zwycięstwie nad Gilbertem Schallerem. Dało mu to awans do czołowej pięćdziesiątki rankingu światowego. Zarówno w 1995, jak i w kolejnym sezonie, jako niespełna 20–latek, był najmłodszym zwycięzcą turnieju w głównym cyklu (w 1996 wygrał w Dżakarcie).

W 1997 wygrał turniej w Bostonie, pokonując po drodze m.in. Àlexa Corretję i Marcelo Ríosa. W sezonie 1998 osiągnął dwa półfinały i pięć ćwierćfinałów w cyklu ATP World Tour, turniej wygrał natomiast na początku sezonu 1999 – w Auckland nie stracił seta, a w finale okazał się lepszy od Tommy'ego Haasa. W 2000, głównie dzięki zwycięstwu w Tokio i finałowi w Szanghaju, po raz pierwszy w karierze został pierwszym zawodnikiem w Holandii, przerywając ośmioletni okres dominacji Richarda Krajicka. Zapisał się w t.r. także w historii Wimbledonu – w 3 rundzie uległ Markowi Philippoussisowi po meczu trwającym 5 godzin i 5 minut^[1]. Ostatni, piąty set Philippoussis wygrał 20:18.

W 2001 Schalken był w finale turnieju w Waszyngtonie (w półfinale pokonał Andre Agassiego, w finale przegrał z Andym Roddickiem), na koniec sezonu wygrał natomiast halową imprezę w Sztokholmie (w drodze do finału nie stracił seta, w samym finale pokonał Jarkko Nieminena w pięciu setach).

Latem sezonu 2002 Schalken awansował do półfinału londyńskiego turnieju Queen’s Club (przegrał z Lleytonem Hewittem), wygrał turniej w ’s-Hertogenbosch (pierwszy wygrany turniej przed własną publicznością, w ćwierćfinale pokonał Rogera Federera, w finale Arnauda Clémenta), osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał na Wimbledonie. Poprzednio, startując od Wimbledonu 1995 we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, nigdy nie doszedł dalej niż do 3 rundy. W Wimbledonie 2002 pokonał m.in. kończącego karierę Michaela Changa, a w ćwierćfinale był bliski pokonania Hewitta (który ostatecznie został triumfatorem turnieju). Schalken przegrał dwa pierwsze sety ćwierćfinału z Hewittem, Australijczyk miał już także przewagę przełamania w trzeciej partii, a jednak mecz wygrał dopiero 7:5 w piątym secie^[2]. Podczas US Open 2002 tenisista holenderski osiągnął półfinał (jako pierwszy Holender od czasu Toma Okkera w 1971)^[3]. Pokonał m.in. Marka Philippoussisa, Gustavo Kuertena i w ćwierćfinale Fernando Gonzáleza (w pięciu setach, z których trzy, w tym decydujący, kończyły się tie-breakami). W meczu półfinałowym uległ zmierzającemu po swoje czternaste wielkoszlemowe zwycięstwo Pete'owi Samprasowi. Po turnieju US Open Holender awansował po raz pierwszy w karierze do czołowej dwudziestki rankingu i utrzymał tę pozycję do końca sezonu, dochodząc jeszcze do finału turnieju w Moskwie.

W sezonie 2003 po raz pierwszy w karierze Schalken wygrał w jednym roku dwa turnieje (w ’s-Hertogenbosch ponownie pokonał w finale Clémenta, w Costa Do Sauipe Schüttlera), był także w dwóch ćwierćfinałach wielkoszlemowych (na Wimbledonie 2003 pokonał m.in. Schüttlera (wówczas nr 5. ATP), przegrał z Federerem, w US Open 2002 ponownie pokonał Schüttlera, a uległ Roddickowi). W kwietniu 2003 osiągnął najwyższą pozycję w rankingu – nr 11.

Po sezonie 2003 Schalken częściej zmagał się z kontuzjami. Doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu 2004 (trzeci z rzędu na tych kortach). W sezonie 2004 wypadł z czołowej pięćdziesiątki rankingu ATP, a w 2005 z setki rankingu. Kontynuował jednak starty w 2006, również w zawodach z serii ATP Challenger Tour.

Sjeng Schalken jako deblista wygrał sześć turniejów o randze ATP World Tour, był w dalszych trzech finałach. Najlepsze rezultaty osiągał w parze z rodakiem Paulem Haarhuisem – wygrali wspólnie pięć turniejów (z czego trzy w 2001) i byli w półfinale US Open 2001. Również w 2001 Schalken był w ćwierćfinale gry podwójnej na Wimbledonie, ale w parze z Juanem Balcellsem. W maju 2002 został sklasyfikowany na 21. miejscu w rankingu deblistów.

W latach 1996–2005 Schalken regularnie grał w reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował jako deblista (w parze z Janem Siemerinkiem) w meczu z Nową Zelandią, ale występował przede wszystkim w grze pojedynczej (w sporadycznych startach deblowych partnerował Haarhuisowi). Zdobył w meczach reprezentacji szereg ważnych punktów, głównie zapewniających Holandii utrzymanie w grupie światowej. Przyczynił się także do osiągnięcia półfinału Pucharu Davisa w 2001. W półfinale przegrał z Francuzem Nicolasem Escudé (6:8 w piątym secie), co przy końcowym zwycięstwie Francji 3:2 miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia^[4][5]. W 1 rundzie Pucharu Davisa 2005 Schalken zdobył dwa punkty singlowe przeciwko Szwajcarom, oba mecze wygrywając w pięciu setach. Bilans Schalkena w Pucharze Davisa wyniósł 21 zwycięstw i 13 porażek.

W latach 2001–2002 Schalken zasiadał w radzie zawodników ATP. Od listopada 2003 jest żonaty. Ogłosił zakończenie kariery 29 marca 2007.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (9–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	8 października 1995	Walencja	Ceglana	Gilbert Schaller	6:4, 6:2
Zwycięzca	2.	14 stycznia 1996	Dżakarta	Twarda	Junus al-Ajnawi	6:3, 6:2
Zwycięzca	3.	24 sierpnia 1997	Boston	Twarda	Marcelo Ríos	7:5, 6:3
Zwycięzca	4.	18 stycznia 1999	Auckland	Twarda	Tommy Haas	6:4, 6:4
Zwycięzca	5.	15 października 2000	Tokio	Twarda	Nicolás Lapentti	6:4, 3:6, 6:1
Finalista	1.	22 października 2000	Szanghaj	Twarda	Magnus Norman	4:6, 6:4, 3:6
Finalista	2.	19 sierpnia 2001	Waszyngton	Twarda	Andy Roddick	2:6, 3:6
Zwycięzca	6.	28 października 2001	Sztokholm	Twarda (hala)	Jarkko Nieminen	3:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3
Zwycięzca	7.	23 czerwca 2002	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Arnaud Clément	3:6, 6:3, 6:2
Finalista	3.	6 października 2002	Moskwa	Dywanowa (hala)	Paul-Henri Mathieu	6:4, 2:6, 0:6
Zwycięzca	8.	22 czerwca 2003	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Arnaud Clément	6:3, 6:4
Zwycięzca	9.	14 września 2003	Costa do Sauípe	Twarda	Rainer Schüttler	6:2, 6:4

Gra podwójna (6–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	30 lipca 1995	Amsterdam	Ceglana	Marcelo Ríos	Wayne Arthurs Neil Broad	4:6, 2:6
Finalista	1.	20 września 1998	Taszkent	Twarda	Kenneth Carlsen	Stefano Pescosolido Laurence Tieleman	5:7, 6:4, 5:7
Zwycięzca	2.	8 sierpnia 1999	Amsterdam	Ceglana	Paul Haarhuis	Devin Bowen Ejal Ran	6:3, 6:2
Zwycięzca	3.	22 października 2000	Szanghaj	Twarda	Paul Haarhuis	Petr Pála Pavel Vízner	6:2, 3:6, 6:4
Finalista	2.	11 marca 2001	Scottsdale	Twarda	Marcelo Ríos	Donald Johnson Jared Palmer	6:7(3), 2:6
Zwycięzca	4.	4 lutego 2001	Mediolan	Dywanowa (hala)	Paul Haarhuis	Johan Landsberg Tom Vanhoudt	7:6(5), 7:6(4)
Zwycięzca	5.	24 czerwca 2001	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Paul Haarhuis	Martin Damm Cyril Suk	6:4, 6:4
Zwycięzca	6.	22 lipca 2001	Amsterdam	Ceglana	Paul Haarhuis	Àlex Corretja Luis Lobo	6:4, 6:2
Finalista	3.	3 sierpnia 2003	Los Angeles	Twarda	Joshua Eagle	Jan-Michael Gambill Travis Parrott	4:6, 6:3, 5:7

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-12-25]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2014-12-25]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2014-12-25]  (ang.).