Skórnice

Skórnice

wieś
(c) syzu, CC BY 3.0 Ul. Stara Wieś w Skórnicach
Państwo	Polska
Województwo	świętokrzyskie
Powiat	konecki
Gmina	Fałków
Liczba ludności (2020)	366[1]
Strefa numeracyjna	44
Kod pocztowy	26-260[2]
Tablice rejestracyjne	TKN
SIMC	0539182[3]
Położenie na mapie gminy Fałków Skórnice
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Skórnice
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego Skórnice
Położenie na mapie powiatu koneckiego Skórnice
51°08′07″N 20°04′04″E/51,135278 20,067778

Skórnice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Fałków^[4][3].

Do roku 1954 miejscowość należała do Gminy Czermno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.

W 2011 roku miejscowość zamieszkiwały 383 osoby^[5].

Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Barbarka, dopływ Czarnej.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Świętej Trójcy w Fałkowie^[6].

Części wsi

Historia

Jedna z miejscowości Zagłębia Staropolskiego. Rozwój górnictwa i hutnictwa na terenie dzisiejszych Skórnic dokumentowany jest szczegółowo dopiero od XIX wieku. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słow.” odnotowuje m.in. zatrudnienie 50 robotników w 1870 roku przy tutejszym wielkim piecu, zaś w 1880 roku opisuje „wydanie” przez ten piec 2760 cetnarów surowca. Rudę żelaza pozyskiwano przede wszystkim z miejscowej kopalni odkrywkowej o nazwie „Nadzieja”. W miejscu dawnych odkrywek obecnie są stawy rybne. W końcu XIX wieku zakłady metalurgiczne w całym Zagłębiu Staropolskim przeżywały kryzys. Zamknięciu uległa tutejsza kopalnia, a wielki piec wygaszono w Skórnicach ostatecznie w 1901 roku. Na kryzys złożyło się wiele przyczyn. Nie bez znaczenia była utrata autonomii Królestwa Polskiego i niska zawartość żelaza w tutejszych rudach. Ale do najpoważniejszych zaliczyć trzeba rosnącą konkurencję ze strony wielkich hut Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie zaczęto stosować na skalę wielkoprzemysłową najnowocześniejsze wtedy technologie wytopu i obróbki żelaza – piece martenowskie.

W 1892 roku w tut. majątku ziemskim przyszedł na świat Henryk Czesław Cichowski – teolog. Od wiosny 1940 do jesieni 1942 r. mieszkał tu, wysiedlony z Łodzi – Leszek Kołakowski, zaś latach 1943–1945 – Wojciech Plewiński.

Zabytki

• Dwór pałacowy murowany z pierwszej połowy XIX w., przebudowany wraz z parkiem około 1851 roku przez Jakubowskich. Zachowany do dzisiaj układ przestrzenny zespołu dworsko-parkowego wzorowano na planie warszawskich Łazienek Królewskich: sztucznie utworzono wyspę z terenu wokół przebudowanego dworu, do którego dostęp z lądu stał się możliwy poprzez mostki przerzucone nad każdym z obu okalających tę wyspę kanałów, łączących staw przedni ze stawem tylnym. Od 1888 roku własność inż. Henryka Cichowskiego, przejęta na cele reformy rolnej 13 lutego 1945 od jego córki Zofii z Cichowskich Kotarskiej.

Zespół dworski: dwór, spichrz i park, został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.480/1-3 z 9.01.1950, z 30.05.1972 i z 17.06.1994)^[7].

Przypisy

Bibliografia

• Protokół przejęcia na cele reformy rolnej majątku Skórnice w gm. Czermno z dnia 13 II 1945, Archiwum Państwowe w Kielcach
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 10, s. 701, Warszawa 1889
• Adamczyk M. Mieszkańcy Ziemi Czermińskiej i Fałkowskiej od XVI do XX wieku, Wydawn. „Arslibris” Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy Końskie 2015, ISBN 978-83-936570-1-8

Linki zewnętrzne

• Marek Jerzy Minakowski – Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego – Serwis genealogiczny