Skała płonna

Hałda Pochwacie w Jastrzębiu Zdroju, fot. 2008. Składowisko skały płonnej pozostałej po wydobyciu węgla kamiennego.

Skała płonna^[1], skała płona^[2] – skała uważana za nieużyteczną (w odniesieniu do eksploatowanej kopaliny). Jest ona urabiana w trakcie eksploatacji złoża wraz z kopaliną użyteczną np. w celu udostępnienia właściwego złoża, ze względów technologicznych, ze względu na uwarunkowania złoża (niewielką miąższość). W przypadku złóż pokładowych jest to skała otaczająca, przerosty lub nadkład, który w trakcie eksploatacji dostaje się do urobku. W przypadku złóż metali, kiedy mineralizacja kruszcowa występuje w obrębie skał goszczących, za skałę płonną uznaje się skałę, w obrębie której koncentracja rozproszonego pierwiastka lub pierwiastków (w przypadku złóż polimetalicznych) spada poniżej arbitralnie wyznaczonej zawartości brzegowej. Urobioną w trakcie eksploatacji złoża i wydobytą skałę płonną składuje się zwykle na hałdach.

Bibliografia

• Glapa W., Korzeniowski J.I. – Mały leksykon górnictwa odkrywkowego, Wrocław 2005
• Lipiński A., Mikosz R. – Ustawa Prawo geologiczne i górnicze. Komentarz, Warszawa 2003
• Schwarz H. – Prawo geologiczne i górnicze. Komentarz. Tom I (art. 1-103), Wrocław 2012

Przypisy