Skalnica gronkowa

Skalnica gronkowa
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

Saxifraganae

Rząd

skalnicowce

Rodzina

skalnicowate

Rodzaj

skalnica

Gatunek

skalnica gronkowa

Nazwa systematyczna
Saxifraga paniculata Mill.
Gard. dict. ed. 8: Saxifraga no. 3. 1768[3]

Skalnica gronkowa (Saxifraga paniculata) – gatunek rośliny należący do rodziny skalnicowatych. Występuje w Azji i Europie. W Polsce podlega ochronie. Popularna roślina ozdobna, dostępna w szeregu odmian uprawnych.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Azji (Iran, Turcja, Kaukaz) i we wschodniej, środkowej i południowej Europie[4]. W Polsce występuje w Tatrach, w Pieninach, na Babiej Górze i na Podhalu, gdzie schodzi z gór wzdłuż dolin rzek. W Tatrach jest pospolita, w Bieszczadach rzadko spotykana. Poza tym obszarem występuje rzadko, na pojedynczych stanowiskach na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej[5].

Morfologia

Pokrój
Typowa roślina poduszkowa, tworząca silnie zbite, niziutkie darnie.
Łodyga
Wzniesione, słabo ulistnione i nierozgałęzione łodyżki kwiatostanowe osiągają wysokość do 40 cm.
Liście
Grube, sinawozielonej barwy, długości 1-5 cm, owalne i wydłużone, o drobno piłkowanych brzegach i orzęsionej nasadzie. Szczyt liści tępy, lub zaostrzony. Liście przy ziemi tworzą zbitą różyczkę liściową składającą się z liści i krótkich, płonnych łodyżek. Na górnej stronie liści występują charakterystyczne, małe dołeczki, tzw. wypotniki, przez które roślina wydala nadmiar przyswojonego z podłoża węglanu wapnia. Wytrącający się z wody węglan wapnia osadza się w postaci drobnych płytek. Największe skupienie tych płytek znajduje się wokół brzegów liści, nadając im białą barwę. Liście na łodydze kwiatostanowej są mniejsze od liści przyziemnej różyczki i bardziej wydłużone. Ustawione są naprzemianlegle, rzadko.
Kwiaty
Kwiaty zebrane w wiechę lub podbaldach na szczycie łodyżki kwiatostanowej. Wyrastają na długich szypułkach. Ich nagi kielich składa się z 5 jajowatych działek zielonej barwy, korona z 5 białych płatków 2-3 krotnie większych od działek kielicha, nakrapianych drobniutko czerwonymi plamkami. Wewnątrz okwiatu 10 pręcików i jeden słupek z dwoma szyjkami.
Owoc
Mieszki zawierające bardzo lekkie nasiona, wysypujące się przy drobnych nawet drganiach lub podczas wiatru.

Biologia i ekologia

Bylina, chamefit. Kwitnie od czerwca do lipca. Zapylana jest przez muchy. Rozmnaża się nie tylko przez nasiona, ale również wegetatywnie – na krótkich rozłogach wytwarzane są różyczki liściowe, które mogą być roznoszone przez zwierzęta, wodę i wiatr.

Preferuje siedliska o podłożu wapiennym, ale rośnie też na granicie. Jest gatunkiem arktyczno-alpejskim. Występuje głównie na skałkach, piargach, niskich murawach, w kosówce. Jest wytrzymała na suszę – w grubych liściach magazynuje wodę. W Tatrach występuje od regla dolnego aż po piętro turniowe. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Saxifrago-Festucetum versicoloris i związku zespołów (All.) Potentillion caulescentis[6].

Liczba chromosomów 2n= 28[7].

Zagrożenia i ochrona

Od 2014 roku roślina jest objęta w Polsce częściową ochroną gatunkową[8]. W latach 2001–2014 gatunek był objęty ochroną ścisłą[9]. Zagrożeniem jest naturalna sukcesja ekologiczna, w wyniku której skalnica gronkowa zostaje zagłuszona przez inne rośliny oraz wykopywanie jej okazów do sadzenia w ogródkach przydomowych. W Polsce dużo stanowisk jest chronionych na terenach górskich parków narodowych[5].

Zastosowanie

Jest uprawiana jako roślina ozdobna. Szczególnie nadaje się do alpinarium, gdzie może być uprawiana nie tylko w gruncie, ale również w szczelinach skał, na murkach. Wymaga przepuszczalnej gleby o odczynie zasadowym (z dodatkiem wapieni) oraz słonecznego stanowiska. W uprawie oprócz formy typowej występują kultywary różniące się wielkością i barwą kwiatów, np. `Rosea` ma jaskrawe, bladoróżowe kwiaty, `Minima` to forma karłowa o bardzo małym wzroście. Rozmnaża się ją z nasion lub przez podział darni (jesienią)[10].

Przypisy

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-02] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN) (ang.). [dostęp 2010-01-10].
  4. Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Kunze T., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A. (red.): Saxifraga paniculata (ang.). W: Species 2000 & ITIS Catalogue of Life [on-line]. Species 2000: Naturalis, Leiden, the Netherlands, 29 października 2014. [dostęp 2014-11-08].
  5. a b Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006, s. 104. ISBN 978-83-7073-444-2.
  6. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  7. Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  8. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. z 2014 r. poz. 1409).
  9. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 11 września 2001 r. w sprawie listy gatunków roślin rodzimych dziko występujących objętych ochroną gatunkową ścisłą częściową oraz zakazów właściwych dla tych gatunków i odstępstw od tych zakazów (Dz.U. z 2001 r. nr 106, poz. 1167).
  10. Geoffrey Burnie i inni, Botanica : ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.

Bibliografia

  • Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2003. ISBN 83-7073-385-9.
  • Zofia Radwańska-Paryska: Rośliny tatrzańskie (Atlasy botaniczne). Irena Zaborowska (ilustr.). Warszawa: WSiP, 1988. ISBN 83-09-00256-4.
  • Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.
  • Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.

Media użyte na tej stronie

Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Saxifraga paniculata a6.jpg
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Saxifraga paniculata - folium (pl. skalnica gronkowa)
Saxifraga paniculata a3.jpg
Autor: Opioła Jerzy, Licencja: CC BY 2.5
Saxifraga paniculata (pl. skalnica gronkowa), habitat: Tatra Mountains, Hala Upłaz, Skała Piec
Saxifraga paniculata a5.jpg
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Saxifraga paniculata (pl. skalnica gronkowa), habitat: Tatra Mountains, przełęcz Liliowe
Saxifraga paniculata MOB Zabrze.jpg
Autor: Tomasz "Nemo5576" Górny, Licencja: CC BY-SA 4.0
Skalnica gronkowa (Saxifraga paniculata), zdjęcie wykonane 25.06.2006 w Miejskim Ogrodzie Botanicznym w Zabrzu