Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1970

Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1970

1966 1974
Data	14–22 lutego 1970
Gospodarz	Wysokie Tatry
Dyscyplina	skoki narciarskie
Mężczyźni
konkurs indywidualny na skoczni K-70	Garij Napałkow
konkurs indywidualny na skoczni K-90	Garij Napałkow
Klasyfikacja medalowa
Zwycięzca	Związek Radziecki

Skoki narciarskie na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1970 – zawody w skokach narciarskich przeprowadzone pomiędzy 14 a 22 lutego 1970 na skoczniach w Szczyrbskim Jeziorze w ramach Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 1970 w Wysokich Tatrach.

Po raz trzeci rozegrano dwie indywidualne konkurencje w skokach narciarskich – na obiekcie dużym i normalnym. Dodatkowo w ostatnim dniu trwania mistrzostw rozegrano nieoficjalny konkurs drużynowy, który pełnił rolę konkurencji pokazowej.

Dwukrotnym mistrzem świata został reprezentant Związku Radzieckiego – Garij Napałkow. Po raz drugi w historii jeden zawodnik zwyciężył w konkursach skoków na obu skoczniach w trakcie trwania jednych mistrzostw świata. Srebrne medale zdobyli: Yukio Kasaya na skoczni normalnej i Jiří Raška na dużej, a brązowe – Lars Grini na skoczni normalnej i Stanisław Gąsienica-Daniel na dużej.

Konkursy w 1970 były osiemnastą edycją mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, a po raz trzeci (po 1925 i 1935 roku) zorganizowano je na terenie Czechosłowacji.

Przed mistrzostwami

Organizacja

Kompleks skoczni narciarskich MS 1970 w Szczyrbskim Jeziorze (zdjęcie z 1971)

Po raz trzeci w historii organizację mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym powierzono Czechosłowacji. Drugi raz, po 1935, zawody zorganizowano w Wysokich Tatrach^[1]. Skocznia narciarska, na której zawodnicy rywalizowali w 1935, tj. Jarolímek, w 1962 została zburzona^[2], a w jej miejsce w latach 1968–1969 w Szczyrbskim Jeziorze powstał nowy kompleks skoczni MS 1970, przygotowanych specjalnie z okazji mistrzostw świata^[3][4]. Zmodernizowane zostały także trasy biegowe oraz od nowa utworzona została cała okoliczna infrastruktura^[5]. Dodatkowo, w związku z organizacją mistrzostw, unowocześniona i zelektryfikowana została kolej zębata, zastępując dotychczas funkcjonującą kolej parową^[6]. Wszystkie te działania sprawiły, że Wysokie Tatry stały się wówczas najbardziej nowoczesnym ośrodkiem narciarskim w Europie Środkowej^[5].

Przewodniczącym komitetu organizacyjnego MŚ 1970 w Wysokich Tatrach był Jozef Lukáč, a wiceprzewodniczącym – Ladislav Harvan^[7]. Podczas konkursów w skokach narciarskich delegatem technicznym z ramienia Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS) był Anatolij Akientjew^[8].

Podczas zawodów na trybunach zasiadali zaproszeni członkowie delegacji partyjnych i rządowych, w tym prezydent Czechosłowacji – Ludvík Svoboda, premier – Lubomír Štrougal i przywódca Komunistycznej Partii Czechosłowacji – Gustáv Husák, a także prezydent Międzynarodowej Federacji Narciarskiej – Marc Hodler^[4].

Faworyci

Jiří Raška – mistrz i wicemistrz olimpijski z Grenoble (zdjęcie z 2008)

Podczas poprzedniej edycji mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym, która odbyła się w 1966 w Oslo, zawody na obu skoczniach (normalnej i dużej) wygrał Bjørn Wirkola. Była to pierwsza sytuacja w historii, w której w obu konkursach mistrzostw świata zwyciężył ten sam skoczek^[1]. W zorganizowanych dwa lata później zawodach olimpijskich w Grenoble zwyciężyli Jiří Raška na skoczni normalnej i Władimir Biełousow na skoczni dużej^[9].

Na przełomie 1969 i 1970 odbył się 18. Turniej Czterech Skoczni. Konkursy tradycyjnie rozegrano na skoczniach w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen, Innsbrucku i Bischofshofen. Zwycięstwa w poszczególnych konkursach odnieśli kolejno: Garij Napałkow^[10], Jiří Raška^[11], Bjørn Wirkola^[12] i ponownie Raška^[13]. Mimo braku zwycięstwa w którymkolwiek z konkursów, triumf w klasyfikacji łącznej odniósł Horst Queck, który o 2,8 punktu wyprzedził Wirkolę^[14].

Queck zwyciężył także w rozegranej w styczniu szóstej edycji Pucharu Przyjaźni, w którym uczestniczyli skoczkowie z Niemiec Wschodnich, Czechosłowacji i Polski. Reprezentant NRD wygrał wszystkie trzy konkursy – w Oberhofie^[15], Klingenthal^[16] i Brotterode^[17].

Tuż przed rozpoczęciem mistrzostw świata w Wysokich Tatrach, 1 lutego przeprowadzone zostały zawody w skokach narciarskich na mistrzostwach Europy juniorów w narciarstwie klasycznym w austriackim Gosau. W zawodach zwyciężył Bernd Eckstein, srebrny medal zdobył Odd Grette, a brązowy – Bernd Hoddow. Jeden ze skoczków startujących w mistrzostwach Europy juniorów – Gyula Molnár (szóste miejsce w konkursie) – wystąpił także w mistrzostwach w Wysokich Tatrach^[18][19][20].

Bezpośrednio przed zawodami w roli faworytów do zwycięstwa wymieniano nazwiska skoczków reprezentujących Związek Radziecki, w tym zwłaszcza Władimira Biełousowa i Garija Napałkowa, Niemcy Wschodnie, w tym zwłaszcza Horsta Quecka, a także reprezentantów Norwegii – Bjørna Wirkolę i Czechosłowacji – Jiříego Raškę^[21][22].

Zasady

W dniu zawodów skoczkowie oddawali po trzy skoki, z czego pierwszy miał charakter serii próbnej, a dwa kolejne zaliczane były do rywalizacji konkursowej^[22]. Każdy skok konkursowy oceniany był przez pięciu sędziów powołanych przez Międzynarodową Federacją Narciarską. Sędziowie wystawiali noty za styl lotu i lądowania – każdy z nich mógł przyznać skoczkowi maksymalnie 20 punktów^[23][24]. Do noty punktowej zawodnika wliczana była nota za odległość, która naliczana była względem punktu konstrukcyjnego skoczni, a także nota za styl, na które składały się trzy z pięciu not sędziowskich (poza dwiema notami skrajnymi)^[25].

Skocznie

Obiekty w Szczyrbskim Jeziorze, na których przeprowadzono konkursy mistrzostw świata, wybudowane specjalnie na tę imprezę^[3], nazwano MS 1970 właśnie z uwagi na organizację zawodów w Wysokich Tatrach. Punkt konstrukcyjny skoczni dużej umieszczony był na 90. metrze, a normalnej – na 70. metrze^[26].

Zdjęcie	Nazwa skoczni	Miejscowość	Punkt konstrukcyjny	Rekord skoczni[a]
	MS 1970 A	Szczyrbskie Jezioro	K-90[26]	95,0 m[2]	Josef Kraus	1969
	MS 1970 B		K-70[26]	brak danych

Medaliści

Konkurs indywidualny na skoczni K-70 (14.02.1970)

Medal	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl[23] A • B • C • D • E	Nota łączna	Strata
	Garij Napałkow	78,5 m 115,4 pkt	84,0 m 125,2 pkt	17,5 • 17,5 • 17,0 • 18,0 • 18,0 18,0 • 18,0 • 18,0 • 18,5 • 18,0	240,6 pkt	–
	Yukio Kasaya	84,5 m 122,0 pkt	79,0 m 115,7 pkt	17,0 • 16,0 • 16,5 • 17,5 • 16,5 17,5 • 17,5 • 17,5 • 17,5 • 17,0	237,7 pkt	2,9 pkt
	Lars Grini	81,0 m 118,4 pkt	81,5 m 116,2 pkt	17,5 • 17,5 • 18,0 • 17,0 • 17,0 17,0 • 14,5 • 16,0 • 17,5 • 16,0	234,6 pkt	6,0 pkt

Konkurs indywidualny na skoczni K-90 (21.02.1970)

Medal	Imię i nazwisko	Skok 1	Skok 2	Noty za styl[24] A • B • C • D • E	Nota łączna	Strata
	Garij Napałkow	91,0 m 98,3 pkt	109,5 m 127,7 pkt	16,0 • 16,5 • 16,5 • 16,5 • 16,5 16,5 • 18,5 • 18,0 • 17,5 • 17,5	226,0 pkt	–
	Jiří Raška	91,0 m 99,8 pkt	99,0 m 112,5 pkt	17,5 • 17,0 • 17,0 • 17,0 • 17,0 17,0 • 18,0 • 17,5 • 18,0 • 17,0	212,3 pkt	13,7 pkt
	Stanisław Gąsienica-Daniel	92,0 m 99,7 pkt	100,5 m 112,1 pkt	16,0 • 16,5 • 16,5 • 16,5 • 17,0 16,5 • 16,5 • 17,0 • 16,5 • 17,0	211,8 pkt	14,2 pkt

Klasyfikacja medalowa

Klasyfikacja medalowa
Lp.	Państwo	złoto	srebro	brąz	razem
1.	Związek Radziecki	2	–	–	2
2.	Czechosłowacja	–	1	–	1
2.	Japonia	–	1	–	1
4.	Polska	–	–	1	1

Przebieg zawodów

(c) Bundesarchiv, Bild 183-G0310-0023-001 / Thieme, Wolfgang / CC-BY-SA 3.0

Horst Queck – jeden z faworytów do medalu MŚ zajął 30. miejsce w konkursie na skoczni normalnej po upadku w pierwszej serii konkursowej

Podczas ceremonii otwarcia mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym w Wysokich Tatrach przysięgę w imieniu zawodników złożył reprezentant gospodarzy – Jiří Raška^[22]. Konkurs skoków na obiekcie normalnym był pierwszą konkurencją mistrzostw i rozpoczął się serią próbną 14 lutego 1970 o godz. 13:00, czyli godzinę po początku uroczystości otwarcia^[27][21].

Do konkursu zgłoszonych zostało 67 zawodników, spośród których ostatecznie skoki oddało 66^[b]. Dwunastu zawodnikom udało się w pierwszej serii konkursowej osiągnąć odległość przynajmniej 80-metrową. Pierwszym, który przekroczył 80 metrów, był Lars Grini (81 m). Najdłuższy rezultat osiągnął natomiast Yukio Kasaya, który skoczył 84,5 metra. W łącznej klasyfikacji przegrał jednak z Władimirem Biełousowem, który uzyskał co prawda odległość o trzy metry gorszą, jednak otrzymał wyższe noty sędziowskie za styl. Trzecią pozycję na półmetku zawodów, za Biełousowem i Kasayą, zajmował Karl-Erik Johansson, który skoczył 84 metry. W pierwszej serii swojego skoku nie ustał jeden z faworytów do zdobycia medalu – Horst Queck, który uzyskał 80,5 metra, jednak obniżone noty sędziowskie siedmio- i dziesięciopunktowe^[23] pozbawiły go szans na walkę o podium^[22].

W drugiej serii barierę 80 metrów osiągnęło lub przekroczyło sześciu skoczków. Najdalej lądował Garij Napałkow – na 84. metrze. Dzięki temu reprezentant ZSRR, który po pierwszej rundzie plasował się na 10. miejscu^[23], awansował na miejsce pierwsze, zdobywając tym samym złoty medal i tytuł mistrza świata. Kolejne pod względem długości skoki uzyskali: Josef Matouš (82,5 m), Lars Grini (81,5 m), Jo Inge Bjørnebye (81 m), Horst Queck (81 m) i Sepp Zehnder (80 m). Drugi po pierwszej serii Yukio Kasaya uzyskał w rundzie finałowej 79 metrów, co pozwoliło mu wyprzedzić Władimira Biełousowa, ale nie wystarczyło do pokonania Garija Napałkowa. W efekcie Japończyk zajął drugie miejsce i zdobył srebrny medal wraz z tytułem wicemistrza świata. Brązowy medal wywalczył natomiast siódmy po pierwszej serii Lars Grini^[22][19][23].

Drugi konkurs indywidualny rozegrano 21 lutego 1970 na dużej skoczni, której punkt konstrukcyjny zlokalizowany był na 90. metrze. W zawodach wystartowało 68 zawodników. W pierwszej serii granicę punktu konstrukcyjnego osiągnęło dziewiętnastu zawodników. Pierwszym, który tego dokonał, był startujący z drugim numerem startowym Jürgen Dommerich (91 m). Najdłuższe skoki serii, po 95 metrów, oddali Ernst Kröll z Austrii i Karl-Erik Johansson ze Szwecji. Za swoje próby uzyskali jednak niższe oceny sędziowskie niż Tadeusz Pawlusiak i Karel Kodejška. Pawlusiak osiągnął 94,5 metra i na półmetku rywalizacji prowadził w zawodach. Tuż za nim sklasyfikowany był Kodejška po skoku na 93 metry. Mistrz świata z mniejszego obiektu, Garij Napałkow, po pierwszej rundzie sklasyfikowany był na 13. miejscu po skoku na 91 metrów^[28][20][24].

Przed rozpoczęciem drugiej serii skoków jury zdecydowało się podwyższyć rozbieg, z którego startowali zawodnicy^[28]. Bezpośrednio przełożyło się to na osiągane przez skoczków odległości – 51 z nich uzyskało przynajmniej 90, a 13 przynajmniej 100 metrów. Najdłuższe próby oddali Garij Napałkow i Ingolf Mork – obaj uzyskali po 109,5 metra, przy czym Norweg nie ustał swojego skoku. Wynik Napałkowa stał się nowym rekordem skoczni MS 1970 A i pozwolił mu na awans z trzynastego na pierwsze miejsce. Kolejne pod względem długości skoki osiągnęli Heinz Schmidt (104 m) i Hans Schmid (102 m). Srebrny medal w zawodach zdobył Jiří Raška po skoku na 99 metrów, a brązowy – Stanisław Gąsienica-Daniel, który uzyskał 100,5 metra w serii finałowej^[20][24]. Prowadzący po pierwszej części zawodów Tadeusz Pawlusiak w serii finałowej osiągnął 100,5 metra i gdyby pewnie wylądował, wystarczyłoby to na zdobycie srebrnego medalu. Tuż po lądowaniu zaliczył jednak upadek po zakrawędziowaniu jednej z nart. Spowodowało to spadek Polaka na 34. miejsce w łącznej klasyfikacji^[29][28].

Konkursy w skokach narciarskich zgromadziły na trybunach ok. 140 000 kibiców^[2].

Biorąc pod uwagę wyłącznie starty w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym, tzn. bez uwzględniania wyników olimpijskich na zasadzie „podwójnego mistrzostwa”, Napałkow został pierwszym w historii mistrzem świata w skokach narciarskich, który startował w barwach ZSRR. Jednocześnie został drugim zawodnikiem, po Bjørnie Wirkoli, który wygrał oba konkursy w trakcie jednych mistrzostw świata. Medal zdobyty przez Jiříego Raškę był pierwszym od 1933 medalem mistrzostw świata dla skoczka z Czechosłowacji (po srebrze Rudolfa Burkerta zdobytym w Innsbrucku), a medal Stanisława Gąsienicy-Daniela – pierwszym od 1962 dla skoczka z Polski (po srebrze Antoniego Łaciaka zdobytym w Zakopanem)^[30][31].

Konkurencja pokazowa – konkurs drużynowy

W ostatnim dniu trwania mistrzostw świata w Wysokich Tatrach, 22 lutego 1970^[32] przeprowadzony został konkurs drużynowy, w którym wzięło udział 18 zespołów^[33]. Rywalizacja drużynowa nie została jednak wprowadzona do oficjalnego kalendarza mistrzostw, miała jedynie charakter konkurencji pokazowej^[34]. Konkurs wygrali reprezentanci Czechosłowacji, na drugim miejscu sklasyfikowano skoczków z NRD, na trzecim – z ZSRR, na czwartym – z Japonii, na piątym – z Polski, a na szóstym – z Norwegii^[32].

Wyniki

Konkurs indywidualny na skoczni K-70 (14.02.1970)

Konkurs indywidualny na skoczni K-90 (21.02.1970)

Składy reprezentacji

W konkursach skoków narciarskich wzięli udział zawodnicy z 18 spośród 25 krajów uczestniczących w mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym w Wysokich Tatrach^[35]. W poniższej tabeli przedstawiono składy wszystkich reprezentacji, które wystartowały w konkursach skoków w Szczyrbskim Jeziorze wraz z miejscami zajętymi przez poszczególnych skoczków. W przypadku, gdy zawodnik startował w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 1966 lub Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1968^[d], podane zostały osiągnięte przez niego pozycje w tych zawodach.

Zawodnik	Data urodzenia	Miejsca na MŚ 1966		Miejsca na ZIO 1968		Miejsca na MŚ 1970		Źródło
		skocznia normalna[36]	skocznia duża[37]	skocznia normalna[38]	skocznia duża[39]	skocznia normalna	skocznia duża
Austria[19][20] (4)
Reinhold Bachler	26 grudnia 1944	12	19	2	6	37	9	[40]
Max Golser	4 maja 1940	19	21	36	22	45	36	[41]
Ernst Kröll	8 listopada 1948	–	–	–	–	17	4	[42]
Sepp Lichtenegger	13 listopada 1937	37	24	29	28	29	40	[43]
Czechosłowacja[19][20] (4)
Rudolf Höhnl	21 kwietnia 1946	–	40	–	12	4	20	[44]
Karel Kodejška	20 marca 1947	–	–	–	–	20	8	[45]
Josef Matouš	6 stycznia 1942	12	41	–	–	48	13	[46]
Jiří Raška	4 lutego 1941	4	4	1	2	8	2	[47]
Finlandia[19][20] (4)
Raimo Ekholm	31 lipca 1946	–	–	–	–	32	15	[48]
Tauno Käyhkö	6 maja 1950	–	–	–	–	14	4	[49]
Topi Mattila	29 marca 1946	25	31	5	49	38	29	[50]
Esko Rautionaho	23 września 1950	–	–	–	–	57	33	[51]
Francja[19][20] (6)
Maurice Arbez	22 września 1944	55	59	41	50	55	66	[52]
Jacques Gaillard	16 sierpnia 1950	–	–	–	–	–	65	[53]
Alain Macle	18 kwietnia 1944	47	57	18	17	DNS[c]	–	[54]
Gilbert Poirot	21 września 1944	50	32	10	10	26	37	[55]
Yvan Richard	11 grudnia 1950	–	–	–	–	–	62	[56]
James Yerly	19 listopada 1949	–	–	–	–	66	–	[57]
Japonia[19][20] (4)
Seiji Aochi	21 czerwca 1942	–	–	–	26	7	44	[58]
Takashi Fujisawa	7 lutego 1943	16	2	26	18	15	6	[59]
Yukio Kasaya	17 sierpnia 1943	17	28	23	20	2	32	[60]
Hisayothi Sawada	2 grudnia 1947	51	36	–	–	40	42	[61]
Jugosławia[19][20] (6)
Branko Dolhar	2 lutego 1949	–	–	–	–	60	–	[62]
Janez Jurman	10 czerwca 1946	–	–	–	–	56	–	[63]
Marjan Mesec	14 sierpnia 1947	–	–	38	–	–	59	[64]
Drago Pudgar	27 września 1949	–	–	–	–	–	47	[65]
Peter Štefančič	3 marca 1947	–	–	–	38	36	43	[66]
Ludvik Zajc	21 stycznia 1943	40	42	14	9	19	15	[67]
Kanada[19][20] (4)
Ulf Kvendbo	11 kwietnia 1948	61	56	53	55	62	55	[68]
John McInnes	7 lipca 1939	56	47	55	57	59	60	[69]
Zdenek Mezl	13 lipca 1948	–	–	–	–	65	68	[70]
Patrick Morris	b.d.	–	–	–	–	58	63	[71]
Niemcy Wschodnie[19][20] (5)
Jürgen Dommerich	6 listopada 1948	–	–	–	–	18	19	[72]
Horst Queck	5 października 1943	7	44	–	–	30	17	[73]
Heinz Schmidt	b.d.	–	–	–	–	–	24	[74]
Rainer Schmidt	1 sierpnia 1948	–	–	–	–	20	28	[75]
Bernd Willomitzer	1949	–	–	–	–	31	–	[76]
Niemcy Zachodnie[19][20] (4)
Günther Göllner	21 czerwca 1941	29	–	10	29	42	50	[77]
Alfred Grosche	20 stycznia 1950	–	–	–	–	54	56	[78]
Heinz Ihle	24 kwietnia 1941	–	–	22	46	27	29	[79]
Sepp Schwinghammer	21 września 1950	–	–	–	–	50	64	[80]
Norwegia[19][20] (4)
Jo Inge Bjørnebye	31 października 1946	–	–	31	–	11	7	[81]
Lars Grini	29 czerwca 1944	–	–	13	3	3	11	[82]
Ingolf Mork	4 czerwca 1947	–	–	–	–	9	25	[83]
Bjørn Wirkola	4 sierpnia 1943	1	1	4	23	13	27	[84]
Polska[85] (6)
Jan Bieniek	1947	–	–	–	–	–	–	[86]
Stanisław Gąsienica-Daniel	6 marca 1951	–	–	–	–	33	3	[87]
Józef Kocyan	14 lutego 1946	37	–	35	45	–	57	[88]
Adam Krzysztofiak	21 stycznia 1951	–	–	–	–	41	–	[89]
Tadeusz Pawlusiak	9 sierpnia 1946	–	–	–	–	12	34	[90]
Józef Przybyła	29 stycznia 1945	13	30	27	14	39	34	[91]
Rumunia[19][20] (2)
Anghel Biris	b.d.	–	–	–	–	63	61	[92]
Dumitru Lupu	b.d.	–	–	–	–	64	67	[93]
Stany Zjednoczone[19][20] (4)
Bill Bakke	20 listopada 1946	–	–	40	34	35	54	[94]
Jerry Martin	18 sierpnia 1950	–	–	–	–	44	48	[95]
Greg Swor	19 kwietnia 1951	–	–	–	–	24	26	[96]
Adrian Watt	29 grudnia 1947	–	–	44	–	25	53	[97]
Szwajcaria[19][20] (4)
Richard Pfiffner	b.d.	57	46	–	–	49	46	[98]
Hans Schmid	24 czerwca 1948	–	–	–	–	16	10	[99]
Walter Steiner	15 lutego 1951	–	–	–	–	28	23	[100]
Sepp Zehnder	25 marca 1944	34	27	52	47	10	14	[101]
Szwecja[19][20] (4)
Karl-Erik Johansson	b.d.	–	–	–	–	5	20	[102]
Tommy Karlsson	b.d.	–	–	–	–	46	31	[103]
Eilert Mähler	1950	–	–	–	–	23	45	[104]
Lars Ström	b.d.	–	–	–	–	47	49	[105]
Węgry[19][20] (3)
László Gellér	5 sierpnia 1944	48	50	34	19	–	51	[106]
Mihály Gellér	5 sierpnia 1947	–	–	58	56	43	35	[107]
Gyula Molnár	1952	–	–	–	–	61	52	[108]
Włochy[19][20] (3)
Giacomo Aimoni	23 grudnia 1939	30	39	25	16	52	41	[109]
Albino Bazzana	26 kwietnia 1942	–	–	–	–	52	38	[110]
Mario Cecon	b.d.	49	48	–	–	51	58	[111]
Związek Radziecki[21] (5)
Władimir Biełousow	14 lipca 1946	–	–	8	1	6	18	[112]
Koba Cakadze	15 czerwca 1934	–	6	–	–	22	22	[113]
Aleksandr Iwannikow	23 stycznia 1945	10	15	–	–	34	–	[114]
Garij Napałkow	27 czerwca 1948	–	–	14	11	1	1	[115]
Anatolij Żegłanow	14 maja 1946	–	–	6	8	–	12	[116]

Uwagi

Przypisy