Skrzyp olbrzymi
Systematyka[1][2] | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Podkrólestwo | |||
Nadgromada | |||
Gromada | |||
Klasa | |||
Podklasa | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek | skrzyp olbrzymi | ||
Nazwa systematyczna | |||
Equisetum telmateia Ehrh. Hannover Mag. 18:287. 1783 | |||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
Skrzyp olbrzymi (Equisetum telmateia Ehrh.) – gatunek należący do rodziny skrzypowatych. Jest to najokazalszy skrzyp spośród występujących poza strefą tropikalną. W Polsce gatunek ten występuje rzadko, przede wszystkim na pogórzu i w północnej części kraju. Jest to roślina podgórska, związana z wilgotnymi i mokrymi siedliskami o średnim nasłonecznieniu. W Polsce na wielu obszarach traci stanowiska i do 2014 roku znajdowała się pod ochroną prawną.
Rozmieszczenie
Gatunek o ciekawym zasięgu, ponieważ cechuje się międzykontynentalną dysjunkcją. Podgatunek typowy występuje w północno-zachodniej Afryce, w południowej i środkowej Europie (północna granica zasięgu biegnie przez Wielką Brytanię, Danię, Litwę, Ukrainę po Półwysep Krymski i Kaukaz), rośnie też w zachodniej Azji (od Turcji po Iran)[5]. Podgatunek subsp. braunii występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, w stanach: Alaska, Kalifornia, Oregon, Waszyngton oraz w prowincji Kolumbia Brytyjska[6]. W Polsce gatunek rzadki, miejscami częściej spotykany tylko w niższych położeniach w Karpatach i Sudetach oraz w pasie pojezierzy pomorskich, poza tym bardzo rozproszony[7].
Morfologia
- Pokrój
- Gametofit wykształca się w postaci drobnego, blaszkowatego, podzielonego na łatki tworu. Sporofit rozwija się na nim po zapłodnieniu, najpierw w postaci kłącza, z którego wyrastają dwupostaciowe pędy nadziemne: wczesną wiosną zarodniowe, latem płonne.
- Kłącze
- Silnie rozgałęzione ściele się zwykle na głębokości od 0,6 do 1,2 m pod poziomem gruntu. Z odgałęzień skierowanych w górę wyrastają liczne pędy nadziemne. Kłącze podzielone jest na węzły i międzywęźla. Międzywęźla pokryte są cienkimi, jednokomórkowymi włoskami barwy brunatnej. Gęste włoski tworzą okrywę w formie pilśni wokół kłączy. Wzdłuż międzywęźli biegną słabo widoczne, zaokrąglone na szczycie listwy. U podstawy międzywęźli wyrastają bulwki, które po różnym okresie spoczynku wyrastają w nowe pędy.
- Łodyga
- Pędy zarodniowe osiągają do 25 cm (rzadko 50 cm) wysokości, podczas gdy pędy płonne do 120 cm (rzadko 250 cm) wysokości. Pędy zarodniowe są żółtawo-brązowawe, białawe lub bladozielone, o średnicy do 15 mm. Na pędzie podzielone gęsto na ok. 12 węzłów, z których wyrastają pochwy liściowe. Na szczycie pędów znajdują się wrzecionowate kłosy zarodniowe. Pędy płonne są białawo-żółtawe, słabo pożłobione, z 20–40 niewyraźnymi żeberkami, o średnicy 10–12 mm (rzadko do 20 mm). W węzłach z każdego rowka wyrastają pojedyncze, zielone i zwykle nierozgałęzione pędy boczne. Powierzchnię mają szorstką, z 4–5 żeberkami. Najniższe człony bocznych odgałęzień są wyraźnie krótsze niż pochwy liściowe łodygi.
- Liście
- Na pędach płonnych liście w liczbie 20–40 zrośnięte w pochwy liściowe osiągają do 4 cm długości. Pochwy te w dolnej części łodygi przylegają do niej, w górnej – są lejkowato rozszerzone. Pochwy są pokryte płaskimi żeberkami oddzielonymi wąskimi rowkami o wyraźnych, ostrych krawędziach. Ząbki są lancetowato-szydlaste, dwukrotnie krótsze od zrośniętej części pochew. Na końcach są zwężone w szczecinkę, czasem łączą się po 2–3. Na pędach płodnych pochwy liściowe tworzone także ze zrośniętych 20-40 listków osiągają do 2,5 cm długości i zakończone są szydlastymi ząbkami z ciemnobrązowym grzbietem, podobnej długości jak zrośnięta część pochew. Szczyty ząbków łatwo odłamują się. Pochwy liściowe pędów bocznych osiągają 6 mm długości i zakończone są także łatwo odłamującymi się, szydlastymi ząbkami.
- Kłos zarodnionośny
- Długości 4–8 cm, z pustym środkiem i zaokrąglonym wierzchołkiem. Złożony z tarczowatych liści zarodnionośnych, po których spodniej stronie znajduje się po kilka zarodni.
Biologia
- Cechy fitochemiczne
- Ziele zawiera alkaloidy (m.in. śladowe ilości nikotyny), saponiny, krzemionkę[8]. W roślinie znajduje się też enzym tiaminaza, powodujący rozkład witaminy B1 i dlatego spożycie dużej ilości surowego ziela może spowodować znaczne problemy zdrowotne, właściwe dla niedoboru witaminy B1[9].
- Anatomia
- Pęd zarówno nadziemny (łodyga), jak i podziemny (kłącze) w centralnej części z przewodem powietrznym. Wszystkie wiązki przewodzące otoczone są jedną, wspólną śródskórnią. W zewnętrznej części łodygi przebiegają wzdłuż żeber pasma sklerenchymy. W rowkach pędów bocznych znajduje się kilka (zwykle 2), nieregularnych linii z aparatami szparkowymi. Aparaty szparkowe są niezagłębione i otwierają się bezpośrednio na zewnątrz (dlatego gatunek zaliczany jest do grupy Equiseta phaneropora). Pod rowkiem i aparatami szparkowymi biegnie pojedynczy przewód powietrzny (rowkowy). Zarówno on, jak i szeroki przewód centralny powstaje w wyniku rozluźnienia i rozerwania miękiszu pierwotnego[10].
- Rozwój
- Z trwałego kłącza podziemnego w marcu i kwietniu wyrastają nad powierzchnię gruntu pędy zarodnionośne. Do dojrzeniu i wysypaniu zarodników pędy te w kwietniu (do początku maja) w krótkim czasie obumierają. W międzyczasie nad powierzchnię gruntu wschodzą zielone pędy wegetatywne i kolejne, nowe pędy tego rodzaju pojawiają się przez dłuższy czas na początku sezonu wegetacyjnego. Jesienią, w drugiej połowie października pędy nadziemne zasychają[11]. Rozprzestrzenia się głównie wegetatywnie (poprzez kłącza), rzadko nowe rośliny (sporofity) powstają z zarodników i przedrośli[12].
- Genetyka
- 2n = 216.
Nazwa
W języku polskim utrwalona jest w zasadzie tylko jedna nazwa zwyczajowa – skrzyp olbrzymi. W dawniejszych źródłach jedynie Syreniusz pisze o tym gatunku, używając nazwy "strzępeczka wielka". W nazewnictwie ludowym i dawnym używano zwykle jednej nazwy w odniesieniu do różnych gatunków skrzypów, najczęściej "skrzyp" (odnotowana już w 1468 r.), rzadko też w zapisie "skrzip" lub "skrzyb". Stosowano też określenia: "przęstka", "choczyk", "choszczka", "chwoszcz", "kostrzka", "koszczka", "strzępeczka" i "strzępka" oraz regionalnie – "sosanki" i "skryk". Nazwa "koński ogon" lub "koniogon" odnosi się do skrzypów i spotykana jest u Marcina z Urzędowa oraz w Słowniku języka polskiego wydanym w Wilnie w 1861 r., w opracowaniu A. Zdanowicza i in.[13] Słowo o takim znaczeniu stosowane jest w odniesieniu do skrzypów w krajach anglosaskich (horsetail) i od niego wywodzi się też nazwa naukowa rodzaju.
Słowo Equisetum ustalone zostało jako nazwa rodzajowa przez Tourneforta, a wzięte zostało w ślad za Pliniuszem Starszym, który pisał o equisaetum (z łaciny: equus = koń i seta = szczecina, co w przenośni znaczy "koński ogon" lub "końska grzywa"). Jeszcze wcześniej w tym samym znaczeniu nazwa zastosowana została przez Demokryta w języku greckim – jako hippuris = koński ogon. Określenie gatunkowe telmateia wzięte zostało przez Jakoba Ehrharta z greckiego, gdzie telmatos znaczy woda stojąca, bagno, staw, telmateja = błotny, bagienny[14].
Uznawana za ważną nazwa naukowa gatunku ustalona została w 1783 przez Jakoba F. Ehrharta (1742-1795)[15]. Wcześniej gatunek został co prawda opisany w 1778 r. przez Jean-Baptiste de Lamarcka jako Equisetum maximum Lam., jednak nazwa ta nie spełnia kryteriów nomenklaturowych. Jako starsza była jednak w częstym użyciu w XX wieku i jest najczęściej pojawiającym się synonimem.
Systematyka
Gatunek reprezentuje podrodzaj Equisetum w obrębie rodzaju skrzyp Equisetum. Wskazywany jest jako siostrzany dla skrzypu leśnego E. sylvaticum, z którym wspólnego przodka miał mieć jeszcze w pliocenie. Linia prowadząca do tych dwóch gatunków oddzieliła się od reszty przedstawicieli podrodzaju jednak już w kredzie późnej tj. w okresie istotnego różnicowania w obrębie podrodzaju Equisetum, przy czym starszym gatunkiem jest tylko skrzyp łąkowy E. pratense, a reszta przedstawicieli podrodzaju jest siostrzana dla kladu obejmującego E. telmateia i E. sylvaticum[16].
W obrębie gatunku wyróżniane są dwa podgatunki o rozdzielnych zasięgach:
- Podgatunek typowy subsp. telmateia – występuje w Starym Świecie. Wyróżnia się białawymi międzywęźlami głównego pędu nadziemnego, pozbawionymi aparatów szparkowych.
- Podgatunek subsp. braunii (J. Milde) Hauke, Nova Hedwigia. 30: 434. 1978 (syn. Equisetum braunii J.Milde, Verh. K.K. Zool.-Bot. Ges. Wien 12: 515. 1862) – występuje w Ameryce Północnej. Od podgatunku typowego odróżnia się przede wszystkim zielonym pędem głównym, ze szparkami[6].
W Polsce opisano dwa wyraźne morfotypy powstające w wyniku mutacji w genach homeotycznych, wykazujące silną korelację z nasłonecznieniem – f. serotinum i f. spiralis. F. serotinum wyróżnia się obecnością kłosa zarodnionośnego na pędzie płonnym. U f. spiralis pochwy liściowe przynajmniej częściowo spiralnie obiegają pęd główny[17].
Rzadko tworzy mieszańce z innymi gatunkami skrzypów. Mieszaniec ze skrzypem błotnym (E. ×font-queri Rothm. (1944) znany jest w Europie środkowej z pojedynczych stanowisk na wyspie Rugii[18] oraz w Polsce południowej[17]. Mieszaniec ten wykształca kłosy zarodnionośne na pędach wegetatywnych, ale ma płonne zarodniki[19]. Także mieszaniec ze skrzypem polnym (E. ×dubium Dost., syn. E. ×robertsii Dines) znany jest w Europie[20] i Polsce z pojedynczych stanowisk (Zajączkowice koło Jasła, Skoczów)[21]. Poza Polską odnotowano także mieszańce: E. ×willmotii C.N. Page (= E. fluviatile × E. telmateia) i E. ×bowmanii C.N. Page (= E. sylvaticum × E. telmateia)[19][3].
Ekologia
Geofit ryzomowy. Gatunek uznawany za charakterystyczny (Ch.) dla związku zespołów (All.) Alno-Ulmion i zespołu (Ass.) subatlantyckiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum[22]. Badania w Polsce wykazały jednak, że skrzyp olbrzymi występuje w zbiorowiskach zaliczanych aż do 17 klas fitosocjologicznych, z czego siedliska łęgowe stanowiły tylko kilkanaście procent wystąpień. W efekcie zaproponowana została zmiana statusu gatunku z charakterystycznego na wyróżniający łęg Carici remotae-Fraxinetum[17].
W Polsce gatunek ten ma charakter podgórski, przy czym najwyżej położone stanowisko usytuowane jest na wysokości ok. 800 m n.p.m.[11]
W miejscach występowania gatunek rośnie licznie, nierzadko w postaci łanów. Rośnie na różnych glebach od piasków, poprzez gleby ilaste i gliniaste, po gleby organogeniczne. Preferuje gleby żyzne, bogate w węglan wapnia, mokre. Jego obecność wskazuje na dobre lub zwiększające się nawodnienie podłoża przy jednoczesnym polepszeniu warunków do powstawania próchnicy (humifikacji). Najbujniej rozwija się w miejscach nasłonecznionych lub umiarkowanie nasłonecznionych (w lasach pod okapem luźnego drzewostanu)[23][24]. Rośnie w lasach łęgowych, zwłaszcza na źródliskach, także w wilgotnych zaroślach i nad brzegami rzek[10], podgatunek północnoamerykański występuje także na nadmorskich terenach zalewowych[6].
Występuje także jako gatunek synantropijny na siedliskach przekształconych na przydrożach, nasypach kolejowych, np. od dziesiątek lat rośnie na terenach kolejowych Szczecina i Koszalina[25]. Ze względu na masowe występowanie, trudność w eliminacji głęboko rosnących kłączy, z których pędy łatwo odrastają, ekspansywność na stanowiskach antropogenicznych – gatunek może być trudnym do zwalczenia chwastem. W Oregonie (USA), gdzie podgatunek braunii występuje naturalnie, skrzyp ten uznany jest urzędowo za chwast i jego rozprzestrzenianie podlega ograniczeniom[26]. Skrzyp olbrzymi określany jest też mianem chwastu w szeregu baz danych i publikacji dotyczących Ameryki Północnej, Europy zachodniej i środkowej[27].
Zagrożenia i ochrona
Skrzyp olbrzymi jest zagrożony poprzez niszczenie jego siedlisk podczas regulacji cieków i odwodnień obszarów źródliskowych[28]. Traci stanowiska z powodu obniżania zwierciadła wód gruntowych, będącego skutkiem niewłaściwie funkcjonujących melioracji, urbanizacji oraz intensyfikacji rolnictwa[11]. Nie toleruje też pełnego zwarcia (likwidacji luk) w drzewostanach[23]. Etapem krytycznym w rozwoju gatunku jest pokolenie gametofitu. Jest gatunkiem regionalnie tracącym stanowiska[21]. Na przykład uznany został za gatunek wymierający w województwie opolskim[11] oraz w Górach Świętokrzyskich[29]. W całej Polsce skrzyp olbrzymi był gatunkiem chronionym ściśle od 1983 r.[30] do 2014 r., kiedy to zniesiona została ochrona prawna tego gatunku[31]. W przypadku zagrożenia dla populacji gatunku możliwe i skuteczne było przeniesienie roślin wydobytych wraz z bryłą ziemi (po uzyskaniu wymaganego zezwolenia)[24].
Część populacji skrzypu olbrzymiego jest w Polsce chroniona w parkach narodowych pogórza, wyznaczono także szereg rezerwatów dla ochrony tego gatunku, m.in. w Olszynie Źródliskowej pod Lubiechowem Dolnym, Źródlisku Skrzypowym, Dolinie Potoku Rudno, Lesie nad Jeziorem Mądrzechowskim i Staniszewskich Zdrojach.
Zastosowanie
- Roślina lecznicza
- W medycynie ludowej stosowany jest analogicznie jak skrzyp polny[8], przy czym w Polsce w zasadzie niewykorzystywany z powodu mniejszego rozpowszechnienia i z powodu ograniczeń prawnych w możliwości pozyskania surowca. W Syrii skrzyp olbrzymi wchodzi w skład tradycyjnej herbaty ziołowej zwanej "zahraa"[32].
- Roślina jadalna
- Na ziemiach polskich do końca XIX wieku pędy zarodnikowe stanowiły pożywienie głodowe podczas przednówka, spożywane na surowo lub gotowane w zupach[33]. Ze względu na zawartość tiaminazy dopuszczalne jest spożycie tylko niewielkich ilości lub konieczna jest obróbka cieplna. Przed spożyciem należy usunąć twarde włókna biegnące wzdłuż zewnętrznej części pędów[9].
- Roślina ozdobna
- Możliwa i prowadzona jest skutecznie uprawa tego gatunku w warunkach ogrodowych, w oranżeriach i ogrodach botanicznych europejskich i północnoamerykańskich[24]. Wkracza zresztą też sam do ogrodów ze stanowisk naturalnych[24]. W celu uniknięcia kłopotów z niekontrolowaną ekspansją rośliny należy ją uprawiać w odpowiednio dużych i szczelnych pojemnikach umieszczanych w gruncie[9].
- Surowiec polerski
- Ze starych pędów bogatych w krzemionkę sporządzano dawniej proszek do czyszczenia[34]. Ze względu na dużą zawartość krzemionki pędy takie mogą być stosowane do polerowania drewna i kamienia[10].
- Inne zastosowania
- Czarne kłącza stosowane były w koszykarstwie i plecionkarstwie do ozdoby wyrobów. Wywary z ziela są skutecznym środkiem do zwalczania chorób grzybowych róż. Używane były także do płukania włosów w celu zwalczenia pcheł, wszy i roztoczy[9]. Gatunek ten stanowić może użyteczne źródło antyoksydantów, których zawiera więcej niż inne skrzypy[35].
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-02-28] (ang.).
- ↑ The Pteridophyte Phylogeny Group. A community-derived classification for extant lycophytes and ferns. „Journal of Systematics and Evolution”. 54 (6), s. 563–603, 2016. DOI: 10.1111/jse.12229.
- ↑ a b Michael Hassler: Genus Equisetum L.. W: World Plants. Synonymic Checklist and Distribution of the World Flora. Version 11.1 [on-line]. [dostęp 2020-12-15].
- ↑ Equisetum telmateia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Equisetum telmateia Ehrh. (ang.). Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2009-04-14].
- ↑ a b c Equisetum telmateia subsp. braunii (ang.). Flora of Noth America. [dostęp 2009-04-14].
- ↑ Adam Zając, Maria (red.) Zając: Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce. Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001. ISBN 83-915161-1-3.
- ↑ a b Bolesław Broda, Jakub Mowszowicz: Przewodnik do oznaczania roślin leczniczych, trujących i użytkowych. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1973.
- ↑ a b c d Equisetum telmateia (ang.). Plants For A Future – Species Database, 1997-2000. [dostęp 2009-05-02].
- ↑ a b c Irena Rejment Grochowska: Skrzypy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1954.
- ↑ a b c d Dominik Wróbel: Skrzyp olbrzymi. Opole: Opolskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk: Czerwona Księga Roślin Województwa Opolskiego (red. A. Nowak, K. Spałek), 2002. ISBN 83-915371-3-7.
- ↑ J.-P. Lonchamp: Equisetum telmateia Ehrhart (ang.). INRA Unité de Malherbologie & Agronomie, 2000. [dostęp 2009-05-02].
- ↑ E. Majewski: Słownik nazwisk zoologicznych i botanicznych polskich. Warszawa: Nakładem Prenumeratorów, 1889.
- ↑ M. Rejewski: Pochodzenie łacińskich nazw roślin polskich. Warszawa: 1996. ISBN 83-05-12868-7.
- ↑ Index of Botanists (ang.). Herbaria Harvard University. [dostęp 2009-05-03].
- ↑ Andrés Elgorriaga, Ignacio H. Escapa, Gar W. Rothwell, Alexandru M. F. Tomescu, N. Rubén Cúneo. Origin of Equisetum: Evolution of horsetails (Equisetales) within the major euphyllophyte clade Sphenopsida. „American Journal of Botany”. 105, 8, s. 1286– 1303, 2018. DOI: 10.1002/ajb2.1125.
- ↑ a b c Dominik Wróbel: Zmienność wewnątrzgatunkowa i zróżnicowanie fitocenotyczne Equisetum telmateia Ehrh. (pol.). I Konferencja Sekcji Pteridologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego - 11-16.09.2006, 2006. [dostęp 2009-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-25)].
- ↑ M. Lubienski, S. Jessen, G. Levermann, H.W. Bennert. Equisetum x font-queri Rothm. (= E. palustre L. x E. telmateia Ehrh., Equisetaceae, Pteridophyta) auf Rugen, ein Erstfund fur Deutschland und Mitteleuropa. „Gleditschia”. 28 (1-2): 65-79, 2000.
- ↑ a b C. Stace, R. van der Meijden & I. de Kort (red.): Equisetum telmateia (Horsetail, Great) (ang.). Flora of NW Europe. [dostęp 2009-05-01].
- ↑ Equisetum x robertsii Anglesey Horsetail (ang.). Wild Flowers of the British Isles. [dostęp 2009-05-02].
- ↑ a b Biologia i ekologia Equisetum telmateia Ehrh w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2009-04-20].
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ a b Jolanta i Paweł Pawlaczyk: Ochrona rzadkich i zagrożonych gatunków roślin naczyniowych na terenie Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Zielonej Górze (pol.). Klub Przyrodników, 2005. [dostęp 2009-05-01].
- ↑ a b c d Anna Koczur, Jerzy Kurzyński: Ochrona czynna skrzypu olbrzymiego Equisetum telmateia Ehrh. spowodowana inwestycją drogową (pol.). I Konferencja Sekcji Pteridologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego - 11-16.09.2006, 2006. [dostęp 2009-05-01].
- ↑ Eugeniusz Ćwikliński. Stanowiska skrzypu olbrzymiego Equisetum maximum na terenach Pomorza Zachodniego. „Chrońmy Przyr. Ojcz.”. 39, 5: 72-76, 1983.
- ↑ PLANTS profile: Equisetum telmateia Ehrh. var. braunii (Milde) Milde (ang.). USDA The Natural Resources Conservation Service. [dostęp 2009-05-02].
- ↑ Equisetum telmateia (Equisetaceae) (ang.). Global Compendium of Weeds, 2007. [dostęp 2009-05-02].
- ↑ Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2006. ISBN 83-7073-444-8.
- ↑ Jarosław Skroczyński: Fauna i Flora Gór Świętokrzyskich: Gatunki synantropodynamiczne (pol.). Prywatna Wyższa Szkoła Ochrony Środowiska w Radomiu, 2005. [dostęp 2009-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-26)].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 30 kwietnia 1983 r. w sprawie wprowadzenia gatunkowej ochrony roślin (Dz.U. 1983 nr 27 poz. 134 )
- ↑ Dz.U. z 2014 r. poz. 1409 – Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej roślin
- ↑ Carmona MD, Llorach R, Obon C, Rivera D.: "Zahraa", a Unani multicomponent herbal tea widely consumed in Syria: components of drug mixtures and alleged medicinal properties (ang.). J Ethnopharmacol. 2005 Dec 1;102(3):344-350, 2005. [dostęp 2009-04-30].
- ↑ Łukasz Łuczaj, Wojciech M. Szymański: Wild vascular plants gathered for consumption in the Polish countryside: a review (ang.). J Ethnobiol Ethnomedicine. 2007; 3: 17, 2006. [dostęp 2009-04-30].
- ↑ Bruno P. Kremer, Hermann Muhle: Porosty, mchy, paprotniki. Warszawa: Bertelsmann Media Sp. z o.o., 1998. ISBN 83-7227-061-9.
- ↑ Stajner, D., Popovic, B.M., Canadanovic-Brunet, J., Anackov, G.: Exploring Equisetum arvense L., Equisetum ramosissimum L. and Equisetum telmateia L. as sources of natural antioxidants (ang.). Phytotherapy research 23, 4, 2009. [dostęp 2009-05-02].
Bibliografia
- Irena Rejment Grochowska: Skrzypy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1954.
Linki zewnętrzne
- Equisetum telmateia Ehrh. w bazie danych: GRIN (Germplasm Resources Information Network) na http://www.ars-grin.gov (ang.)
- African Plant Database: 130696
- BioLib: 3068
- EoL: 596756
- EUNIS: 150180
- Flora of North America: 233500627
- FloraWeb: 2151
- GBIF: 2687943
- INaturalist: 57030
- IPNI: 20007435-1
- ITIS: 17162
- NCBI: 3260
- The Plant List: tro-26602014
- Plants of the World: urn:lsid:ipni.org:names:20007435-1
- Tela Botanica: 24584
- Tropicos: 26602014
- USDA PLANTS: EQTE
Media użyte na tej stronie
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Autor: J.F. Gaffard Jeffdelonge at fr.wikipedia, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Equisetum telmateia, prèle, fr:bucey-lès-Gy
Autor: Kenraiz, Krzysztof Ziarnek, Licencja: CC BY-SA 4.0
Skrzyp olbrzymi na przytorzach w rejonie stacji Port Centralny w Szczecinie
Autor: Marco Schmidt [1], Licencja: CC BY-SA 3.0
Equisetum telmateia, Botanical Garden of the Goethe University Frankfurt
Autor: Rror, Licencja: CC BY-SA 3.0
Equisetum telmateia (Equisetopsida) at Cambridge Botanic Garden
Equisetum telmateia detail from Maramureş Mountains.