Slam Dunk Contest

Slam Dunk Contest – konkurs wsadów w NBA odbywający się w czasie NBA All-Star Weekend, w sobotę przed Meczem Gwiazd NBA. Uczestnicy starają się wykonać jak najlepszy wsad do kosza, a pięciu sędziów ocenia to w skali od 0 do 10. Czterech zawodników próbuje swoich sił w pierwszej rundzie, dwóch z nich awansuje do finału. Do 2004 roku występowało 6 lub 8 zawodników. Nate Robinson jest jedynym zawodnikiem w historii ligi NBA, który trzy razy zwyciężył w tym konkursie. Jason Richardson, Harold Miner, Dominique Wilkins, Michael Jordan i Zach LaVine mają na swoich kontach po dwa wygrane konkursy.

Zwycięzcy

Nate Robinson – trzykrotny zwycięzca konkursu wsadów

Dominique Wilkins – dwukrotny zwycięzca konkursu wsadów

2021 – Anfernee Simons, Portland Trail Blazers
2020 – Derrick Jones, Miami Heat
2019 – Hamidou Diallo, Oklahoma City Thunder
2018 – Donovan Mitchell, Utah Jazz
2017 – Glenn Robinson III, Indiana Pacers
2016 – Zach LaVine, Minnesota Timberwolves
2015 – Zach LaVine, Minnesota Timberwolves
2014 – John Wall, Washington Wizards
2013 – Terrence Ross, Toronto Raptors
2012 – Jeremy Evans, Utah Jazz
2011 – Blake Griffin, Los Angeles Clippers
2010 – Nate Robinson, New York Knicks
2009 – Nate Robinson, New York Knicks
2008 – Dwight Howard, Orlando Magic
2007 – Gerald Green, Boston Celtics
2006 – Nate Robinson, New York Knicks
2005 – Josh Smith, Atlanta Hawks
2004 – Fred Jones, Indiana Pacers
2003 – Jason Richardson, Golden State Warriors
2002 – Jason Richardson, Golden State Warriors
2001 – Desmond Mason, Seattle SuperSonics
2000 – Vince Carter, Toronto Raptors
1999 – nie rozegrano – lokaut
1998 – nie rozegrano
1997 – Kobe Bryant, Los Angeles Lakers
1996 – Brent Barry, Los Angeles Clippers
1995 – Harold Miner, Miami Heat
1994 – Isaiah Rider, Minnesota Timberwolves
1993 – Harold Miner, Miami Heat
1992 – Cedric Ceballos, Phoenix Suns
1991 – Dee Brown, Boston Celtics
1990 – Dominique Wilkins, Atlanta Hawks
1989 – Kenny Walker, New York Knicks
1988 – Michael Jordan, Chicago Bulls
1987 – Michael Jordan, Chicago Bulls
1986 – Spud Webb, Atlanta Hawks
1985 – Dominique Wilkins, Atlanta Hawks
1984 – Larry Nance, Phoenix Suns

Rezultaty rok po roku

Lata 80.

1984 – rozgrywany w Denver

Zawodnik	1 Runda	Półfinały	Finał	Miejsce
Larry Nance (Phoenix)	134 (44+44+46)	140 (49+48+43)	134 (48+39+47)	1 miejsce
Julius Erving (Philadelphia)	134 (39+47+48)	140 (44+49+47)	122 (47+25+50)	2 miejsce
Dominique Wilkins (Atlanta)	135 (47+39+49)	137 (48+48+41)
Darrell Griffith (Utah)	121 (39+40+42)	108 (42+42+24)
Edgar Jones (San Antonio)	118 (32+43+43)
Ralph Sampson (Houston)	118 (37+40+41)
Orlando Woolridge (Chicago)	116 (23+45+48)
Clyde Drexler (Portland)	108 (40+24+44)
Michael Cooper (L.A. Lakers)	108 (40+24+44)

1985 – rozgrywany w Indianapolis

Zawodnik	1 Runda	Półfinał	Finał	Miejsce
Dominique Wilkins (Atlanta)	145 (47+49+49)	140 (48+45+47)	147 (47+50+50)	1 miejsce
Michael Jordan (Chicago)	130 (44+42+42)	142 (45+47+50)	136 (43+44+49)	2 miejsce
Terence Stansbury (Indiana)	130 (46+50+34)	136 (49+48+39)
Julius Erving (Philadelphia)	Wytypowany do półfinałów	132 (43+44+45)
Larry Nance (Phoenix)	Wytypowany do półfinałów	131 (42+47+42)
Darrell Griffith (Utah)	126 (38+42+46)
Orlando Woolridge (Chicago)	124 (40+43+41)
Clyde Drexler (Portland)	122 (39+39+44)

1986 – rozgrywany w Dallas

Zawodnik	1 Runda	Półfinał	Finał	Miejsce
Spud Webb (Atlanta)	141 (46+48+47)	138 (50+42+46)	100 (50+50)	1 miejsce
Dominique Wilkins (Atlanta)	Wytypowany do półfinałów	138 (46+47+45)	98 (50+48)	2 miejsce
Terence Stansbury (Indiana)	129^b (34+47+48)	132 (44+39+49)
Gerald Wilkins (New York)	133 (44+50+39)	87 (37+25+25)
Jerome Kersey (Portland)	129 (39+43+47)
Paul Pressey (Milwaukee)	116 (44+35+37)
Roy Hinson (Cleveland)	112 (35+39+38)
Terry Tyler (Sacramento)	110 (37+36+37)

1987 – rozgrywany w Seattle

Zawodnik	1 Runda	Półfinał	Finał	Miejsce
Michael Jordan (Chicago)	88 (41+47)	148 (49+49+50)	146 (48+48+50)	1 miejsce
Jerome Kersey (Portland)	92 (48+44)	147 (50+48+49)	140 (46+45+49)	2 miejsce
Terence Stansbury (Seattle)	99 (49+50)	144 (49+45+50)
Clyde Drexler (Portland)	92 (45+47)	136 (46+45+45)
Ron Harper (Cleveland)	83 (45+38)
Johnny Dawkins (San Antonio)	81 (37+44)
Tom Chambers (Seattle)	62 (41+21)
Gerald Wilkins (New York)	62 (41+21)

1988 – rozgrywany w Chicago

Zawodnik	1 Runda	Półfinał	Finał	Miejsce
Michael Jordan (Chicago)	94 (47+47)	145 (50+48+47)	147 (50+47+50)	1 miejsce
Dominique Wilkins (Atlanta)	96 (49+47)	143 (49+47+47)	145 (50+50+45)	2 miejsce
Clyde Drexler (Portland)	88 (44+44)	133 (45+42+46)
Otis Smith (Golden State)	87 (40+47)	109 (45+22+42)
Jerome Kersey (Portland)	79 (41+38)
Greg Anderson (San Antonio)	76 (42+34)
Spud Webb (Atlanta)	52 (34+18)

1989 – rozgrywany w Houston

Zawodnik	1 Runda	Półfinał	Finał	Miejsce
Kenny Walker (New York)	91.3 (42.5+48.8)	96.4 (46.9+49.5)	148.1 (48.9+49.6+49.6)	1 miejsce
Clyde Drexler (Portland)	93.7 (46.6+47.1)	95.0 (47.3+47.7)	49.5 (24.5+25.0+ 0.0¹)	2 miejsce
Spud Webb (Atlanta)	94.5 (46.8+47.7)	91.8 (47.8+44.0)
Shelton Jones (Philadelphia)	89.5 (44.1+45.4)	90.6 (45.7+44.9)
Tim Perry (Phoenix)	89.4 (44.4+45.0)
Jerome Kersey (Portland)	88.9 (44.9+44.0)
Ron Harper (Cleveland)	88.5 (41.7+46.8)
Chris Morris (New Jersey)	83.2 (41.1+42.1)

¹ Drexler nie przystępował do swojego ostatniego wsadu, został oceniony jako 0 .

Lata 90.

1990 – rozgrywany w Miami

Zawodnik	I Runda	Półfinał	Finał	Miejsce
Dominique Wilkins (Atlanta)	96.3 (48.1+48.2)	97.7 (48.0+49.7)	146.8 (47.9+49.7+49.2)	1 miejsce
Kenny Smith (Sacramento)	93.0 (43.4+49.6)	98.3 (49.1+49.2)	145.1 (48.1+49.8+47.2)	2 miejsce
Kenny Walker (New York)	95.2 (47.0+48.2)	97.4 (49.5+47.9)
Shawn Kemp (Seattle)	98.2 (49.1+49.1)	96.4 (47.6+48.8)
Scottie Pippen (Chicago)	92.2 (47.2+45.0)
Rex Chapman (Charlotte)	92.1 (45.5+46.6)
Billy Thompson (Miami)	91.4 (47.7+43.7)
Kenny Battle (Phoenix)	85.8 (42.5+42.8)

1991
Od tego roku uczestnicy rundy finałowej mogli wykonać po trzy wsady, dwa ocenione najwyżej wpływały na notę końcową.

Zawodnik	I Runda	Półfinał	Finał
Dee Brown (Boston)	92.4 (48.2+44.2)	98.0 (49.6+48.4)	97.7 (48.1+49.6–46.4)
Shawn Kemp (Seattle)	95.8 (47.6+48.2)	95.6 (48.3+47.3)	93.7 (48.0+45.7–44.3)
Rex Chapman (Charlotte)	95.2 (45.5+49.7)	94.0 (48.0+46.0)
Kenny Smith (Houston)	90.8 (48.5+42.3)	87.9 (46.6+41.3)
Kenny Williams (Indiana)	86.9 (42.3+44.6)
Blue Edwards (Utah)	84.3 (40.1+44.2)
Otis Smith (Orlando)	83.0 (41.2+41.8)
Kendall Gill (Charlotte)	81.0 (40.1+40.9)

1992

Zawodnik	I Runda	Półfinał	Finał
Cedric Ceballos (Phoenix)	85.4 (43.1+42.3)	90.4 (45.7+44.7)	97.2 (47.2+50.0–43.3)
Larry Johnson (Charlotte)	98.0 (48.6+49.4)	98.0 (49.6+48.4)	66.0 (33.5+32.5–0.0^a)
Nick Anderson (Orlando)	88.6 (47.4+41.2)	89.8 (46.0+43.8)
John Starks (New York)	89.6 (42.6+47.0)	87.9 (43.1+44.8)
Doug West (Minnesota)	84.1 (44.3+39.8)
Shawn Kemp (Seattle)	81.4 (47.4+34.0)
Stacey Augmon (Atlanta)	79.5 (44.7+34.8)

^a Johnson nie podjął się wykonania ostatniego wsadu.

1993
Dwa najwyżej ocenione wsady z trzech wykonanych w każdej rundzie wpływały na notę końcową.
Shawn Kemp (Seattle) nie wystąpił z powodu kontuzji.

Zawodnik	I Runda	Finał
Harold Miner (Miami)	94.8 (49.0+45.8–45.8)	97.4 (48.0+49.4–47.0)
Clarence Weatherspoon (Philadelphia)	87.5 (43.2+44.3–38.5)	92.2 (44.7+47.5–27.5)
Cedric Ceballos (Phoenix)	87.3 (42.3+45.1–22.5)	79.8 (42.3+37.5–24.5)
David Benoit (Utah)	85.8 (41.5+44.3–28.5)
Kenny Smith (Houston)	85.0 (46.5+38.5–26.5)
Mahmoud Abdul-Rauf (Denver)	80.8 (38.0+42.8–26.0)
Tim Perry (Philadelphia)	70.0 (38.5+31.5–22.0)

1994
W I rundzie każdy uczestnik miał 90 sekund na wykonanie dowolnej ilości wsadów, za które otrzymywał łączną notę. W rundzie finałowej oceniany był najlepszy z dwóch wsadów.

Zawodnik	I Runda	Finał
Isaiah Rider (Minnesota)	46.8	49.0, 47.0
Robert Pack (Denver)	42.0	43.8, 25.0
Shawn Kemp (Seattle)	46.6	25.0, 25.0
Allan Houston (Detroit)	41.5
Antonio Davis (Indiana)	40.0
James Robinson (Portland)	39.0

1995
Tego roku każdy uczestnik miał 90 sekund na wykonanie co najmniej trzech wsadów, wtedy otrzymywał łączną notę za I rundę. W finałowej rundzie uczestnik miał 60 sekund na co najmniej dwa wsady, za które otrzymywał łączną notę.

Zawodnik	I Runda	Finał
Harold Miner (Miami)	49.2	46.0
Isaiah Rider (Minnesota)	44.6	34.0
Jamie Watson (Utah)	40.4	26.0
Antonio Harvey (L.A. Lakers)	35.2
Tim Perry (Philadelphia)	31.0
Tony Dumas (Dallas)	15.0

1996
Tego roku każdy uczestnik miał pierwszej rundy miał 90 sekund na wykonanie dowolnej liczby wsadów, za które otrzymywał łączną notę. W finale oceniany był najlepszy z dwóch wykonanych wsadów.

Zawodnik	I Runda	Finał
Brent Barry (L.A. Clippers)	45.5	8.0, 49.0
Michael Finley (Phoenix)	45.0	7.0, 46.2
Greg Minor (Boston)	41.0	2.0, 40.0
Jerry Stackhouse (Philadelphia)	40.0
Doug Christie (New York)	39.5
Darrell Armstrong (Orlando)	25.5

1997

Zawodnik	I Runda	Finał
Kobe Bryant (L.A. Lakers)	37	49
Chris Carr (Minnesota)	44	45
Michael Finley (Dallas)	39	33
Ray Allen (Milwaukee)	35
Bob Sura (Cleveland)	35
Darvin Ham (Denver)	36

1998
Nie rozgrywano

1999
All-Star Weekend został odwołany z powodu skróconego przez lockout sezonu.

Lata 2000.

2000
Tego roku dwa najwyżej ocenione wsady w każdej z rund wpływały na notę końcową.

Zawodnik	I Runda	Finał
Vince Carter (Toronto)	100 (50,49,50)	98 (50+48)
Steve Francis (Houston)	95 (45,50,32)	91 (43+48)
Tracy McGrady (Toronto)	99 (45,49,50)	77 (45+32)
Ricky Davis (Charlotte)	88 (40,32,48)
Jerry Stackhouse (Detroit)	83 (41,36,42)
Larry Hughes (Philadelphia)	67 (30,30,37)

2001

Zawodnik	I Runda	Finał
Desmond Mason (Seattle)	91 (42+49)	89 (45+44)
DeShawn Stevenson (Utah)	95 (46+49)	85 (38+47)
Baron Davis (Charlotte)	94 (45+49)	77 (44+33)
Stromile Swift (Vancouver)	90 (45+45)
Jonathan Bender (Indiana)	90 (46+44)
Corey Maggette (L.A. Clippers)	88 (46+42)

2002

Półfinał		Finał

Desmond Mason (Seattle)	84 (41,43,36)
Jason Richardson (Golden State)	98 (48,31,50)
		Jason Richardson	85 (36+49)
		Gerald Wallace	80 (44+36)
Steve Francis (Houston)	77 (31,40,37)
Gerald Wallace (Sacramento)	84 (41,43,36)

2003

Zawodnik	I Runda	Finał
Jason Richardson (Golden State)	100 (50+50)	95 (45+50)
Desmond Mason (Seattle)	90 (46+44)	93 (50+43)
Amar’e Stoudemire (Phoenix)	79 (49+30)
Richard Jefferson (New Jersey)	74 (37+37)

2004

Zawodnik	I Runda	Finał
Fred Jones (Indiana)	92 (50+42)	86 (50+36)
Jason Richardson (Golden State)	95 (45+50)	78 (45+33)
Chris Andersen (Denver)	88 (42+46)
Ricky Davis (Boston)	76 (45+31)

2005

Zawodnik	I Runda	Finał
Josh Smith (Atlanta)	95 (45+50)	100 (50+50)
Amar’e Stoudemire (Phoenix)	95 (45+50)	87 (45+42)
J.R. Smith (New Orleans)	90 (45+45)
Chris Andersen (New Orleans)	77 (41+36)

2006

Zawodnik	I Runda	Finał	Tie-break
Nate Robinson (New York)	93 (49+44)	94 (44+50)	47
Andre Iguodala (Philadelphia)	95 (45+50)	94 (50+44)	46
Hakim Warrick (Memphis)	86 (44+42)
Josh Smith (Atlanta)	81 (41+40)

2007

Zawodnik	I Runda	Finał
Gerald Green (Boston)	95 (48+47)	91 (41+50)
Nate Robinson (New York)	90 (45+45)	80 (39+41)
Dwight Howard (Orlando)	85 (43+42)
Tyrus Thomas (Chicago)	80 (37+43)

2008
Zwycięzcę rundy finałowej wyłoniono po raz pierwszy w historii poprzez głosowanie sms.

Zawodnik	I Runda	Finał
Dwight Howard (Orlando)	100 (50+50)	78%
Gerald Green (Minnesota)	91 (46+45)	22%
Jamario Moon (Toronto)	90 (46+44)
Rudy Gay (Memphis)	85 (37+48)

2009
Zwycięzcę wyłoniono poprzez głosowanie sms.

Zawodnik	I Runda	Finał
Nate Robinson (New York)	87 (46+41)	52%
Dwight Howard (Orlando)	100 (50+50)	48%
J.R. Smith (Denver)	85 (43+42)
Rudy Fernández (Portland)	84 (42+42)

Lata 2010.

2010
Zwycięzcę wyłoniono poprzez głosowanie sms.

Zawodnik	I Runda	Finał
Nate Robinson (New York)	89 (44+45)	51%
DeMar DeRozan (Toronto)	92 (42+50)	49%
Gerald Wallace (Charlotte)	78 (38+40)
Shannon Brown (L.A. Lakers)	78 (37+41)

2011
Zwycięzcę wyłoniono poprzez głosowanie sms.

Zawodnik	I Runda	Finał
Blake Griffin (L.A. Clippers)	95 (49+46)	68%
JaVale McGee (Washington)	99 (50+49)	32%
DeMar DeRozan (Toronto)	94 (44+50)
Serge Ibaka (Oklahoma)	90 (45+45)

2012
W nowym formacie rywalizacji każdy z dunkerów wykonywał trzy wsady. Całe głosowanie odbywało się poprzez sms oraz po raz pierwszy w historii również Twittera.

Zawodnik	Wyniki głosowania
Jeremy Evans (Utah)	29%
Chase Budinger (Houston)	28%
Paul George (Indiana)	24%
Derrick Williams (Minnesota)	19%

2013
Zwycięzcę wyłoniono poprzez głosowanie sms.

Zawodnik	I Runda	Finał
Terrence Ross (Toronto)	99 (50+49)	58%
Jeremy Evans (Utah)	90 (47+43)	42%
Eric Bledsoe (L.A. Clippers)	89 (39+50)
Kenneth Faried (Denver)	89 (39+50)
Gerald Green (Indiana)	83 (50+33)
James White (New York)	77 (45+32)

2014
Tego roku wprowadzono format zespołowy. Zespół, który wygrał pierwszą rundę (Freestyle Round) decydował o kolejności dunkerów w kolejnej rundzie. W Battle Round rywalizacja odbywała się na zasadzie bitew „jeden na jeden”. Pierwszy zespół, który wygrał trzy konfrontacje zostawał zwycięzcą.

Runda Freestyle
Dywizja	Członkowie	Wynik
Wschód	Paul George, Indiana Pacers Terrence Ross, Toronto Raptors John Wall, Washington Wizards	Wygrana
Zachód	Harrison Barnes, Golden State Warriors Damian Lillard, Portland Trailblazers Ben McLemore, Sacramento Kings	Przegrana

Runda Battle
Dywizja	Zawodnik	Wynik
Wschód	Terrence Ross, Toronto Raptors	Wygrana
Zachód	Damian Lillard, Portland Trailblazers	Przegrana

Wschód	Paul George, Indiana Pacers	Wygrana
Zachód	Harrison Barnes, Golden State Warriors	Przegrana

Wschód	John Wall, Washington Wizards	Wygrana
Zachód	Ben McLemore, Sacramento Kings	Przegrana

John Wall został wybrany dunkerem wieczoru.

2015

Zawodnik	I Runda	Finał
Zach LaVine (Minnesota)	100 (50+50)	94 (45+49)
Victor Oladipo (Orlando)	89 (50+39)	75 (31+44)
Mason Plumlee (Brooklyn)	76 (40+36)	−
Giannis Antetokounmpo (Milwaukee)	65 (30+35)	−

2016

Zawodnik	I Runda	Finał
Zach LaVine (Minnesota)	99 (50+49)	200 (50+50+50+50)
Aaron Gordon (Orlando)	94 (45+49)	197 (50+50+50+47)
Andre Drummond (Detroit)	75 (36+39)	−
Will Barton (Denver)	74 (44+30)	−

2017


Zawodnik	I runda	Finał
Glenn Robinson III (Indiana)	91 (50+41)	94 (44+50)
Derrick Jones Jr. (Phoenix)	95 (45+50)	87 (37+50)
DeAndre Jordan (L.A. Clippers)	84 (41+43)
Aaron Gordon (Orlando)	72 (38+34)

2018


Zawodnik	I runda	Finał
Donovan Mitchell (Utah)^[1]	98 (48+50)	98 (50+48)
Larry Nance Jr. (Cleveland)	93 (44+49)	96 (46+50)
Dennis Smith (Dallas)	89 (39+50)
Victor Oladipo (Indiana)	71 (31+40)

2019


Zawodnik	I runda	Finały
Hamidou Diallo (Oklahoma City)^[2]	98 (48+50)	88 (43+45)
Dennis Smith (New York)	95 (45+50)	85 (35+50)
Miles Bridges (Charlotte)	83 (33+50)
John Collins (Atlanta)	82 (40+42)

Lata 2020.

2020


Zawodnik	I runda	Finał	Tie-break 1	Tie-break 2
Derrick Jones Jr. (Miami)	96 (46+50)	100 (50+50)	50	48
Aaron Gordon (Orlando)	100 (50+50)	100 (50+50)	50	47
Pat Connaughton (Milwaukee)	95 (45+50)
Dwight Howard (L.A. Lakers)	90 (41+49)

2021 Runda finałowa była oceniana przez sędziów.


Zawodnik	I runda	Finał
Anfernee Simons (Portland)	95 (46+49)	3
Obi Toppin (New York)	94 (48+46)	2
Cassius Stanley (Indiana)	81 (44+37)

Przypisy

↑ Utah Jazz rookie Donovan Mitchell to replace Aaron Gordon in 2018 Verizon Slam Dunk (ang.). nba.com. [dostęp 2019-01-29].
↑ NBA All-Star 2019: Slam Dunk Contest results, highlights from Hamidou Diallo's win (ang.). sportingnews.com. [dostęp 2019-02-17].

Bibliografia

All-Star History: Slam Dunk Contest winners (ang.)
NBA & ABA All-Star Game Contest Winners (ang.)
About the 2021 AT&T Slam Dunk (ang.)

[1] Utah Jazz rookie Donovan Mitchell to replace Aaron Gordon in 2018 Verizon Slam Dunk (ang.). nba.com. [dostęp 2019-01-29].

[2] NBA All-Star 2019: Slam Dunk Contest results, highlights from Hamidou Diallo's win (ang.). sportingnews.com. [dostęp 2019-02-17].

[1]

[2]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne