Slow cinema

Slow cinema (z ang. „kino powolne”) – nurt kina autorskiego, kładący nacisk na długie ujęcia, często jest minimalistyczny, obserwacyjny, z niewielką narracją lub jej brakiem. Przykłady obejmują Dwa lata na morzu Bena Riversa, Le quattro volte Michelangelo Frammartino i Film 51 Shauna Wilsona. Nurt nazywany jest też czasem „kinem kontemplacyjnym”.

Historia

Powstawanie nurtu slow cinema można dostrzec w twórczości Andrieja Tarkowskiego, Ingmara Bergmana, Michelangelo Antonioniego, Aleksandra Sokurowa, Beli Tarr, Chantal Akerman czy Teo Angelopoulosa. Andriej Tarkowski twierdził, „że zwyczajnie chodzi o czas”. Natomiast grecki reżyser Teo Angelopoulos został opisany jako „ikona tak zwanego ruchu Slow Cinema”.

Magazyn „Sight & Sound” zwrócił uwagę, że definiujące dla slow cinema jest, że „długość kadru, wokół którego obraca się duża część tematu, jest dość abstrakcyjną miarą, jeśli odejdzie się od tego, co się w nim dzieje”. The Guardian kontrastował gatunek z hollywoodzkimi filmami akcji gdzie „miarą jest średnio dwusekundowej strzał” i zauważył, że w filmach slow cinema „preferowane są odgłosy otoczenia lub nagrania z wprost z natury zamiast pełnego wyrażania produkcją dźwięku, czego celem jest objęcie przez oko widza stonowanych schematów wizualnych”. Gatunek został opisany też jako akt zorganizowanego oporu na podobieństwo ruchu slow food.

[Katherine Fusco] i [Nicole Seymour] wskazują, że ruch w zwolnionym tempie został źle scharakteryzowany zarówno przez zwolenników, jak i przez krytyków tego nurtu filmowego. Jak twierdzą, „wiele komentarzy mówi, że slow cinema jest rodzajem duszpasterstwa naszych czasów, wytchnieniem od naszej technologicznie nasyconej ... epoki hollywoodzkiej”. Taki komentarz kojarzy gatunek z przyjemnością i odpoczynkiem, jednak filmy „powolnego kina” często koncentrują się na tematach osamotnionych robotników. Fusco i Seymour twierdzą, że „dla tych, którzy żyją na marginesie społeczeństwa, nowoczesność jest w rzeczywistości doświadczaniem spowolnienia i to zwykle na ich wielką szkodę”.

Filmowcy

Współcześni reżyserzy tworzący w tym nurcie to między innymi Pedro Costa, Lav Diaz, Tsai Ming-liang, Šarūnas Bartas, Kelly Reichardt, Shaun Wilson, Apichatpong Weerasethakul i Carlos Reygadas.

Znane filmy

4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni, Schyłek lata, Colossal Youth, Słoń, Wieczność i jeden dzień, Flandria, Kwiaty Szanghaju, La Libertad, Gerry, Cmentarz wspaniałości, Pewnego razu w Anatolii, Rosetta, Rosyjska arka, Szatańskie tango, Ciche światło, Wiosna, lato, jesień, zima... i wiosna, Stalker, Inaczej niż w raju, Amores perros, Historia mojej śmierci, Smak wiśni, Zabójca, Śmierć pana Lăzărescu, Koń turyński, Wujek Boonmee, który potrafi przywołać swoje poprzednie wcielenia, Uzak, Vive L’Amour, Która godzina?

Zobacz też

Bibliografia