Sludianka

Sludianka

Слюдянка

Herb
Państwo	Rosja
Obwód	irkucki
Rejon	sludiański
Populacja (2005) • liczba ludności	18 900
Nr kierunkowy	+7 (39 544)
Kod pocztowy	665903
Tablice rejestracyjne	38, 85, 138
Położenie na mapie obwodu irkuckiego Sludianka
Położenie na mapie Rosji Sludianka
51°40′N 103°42′E/51,666667 103,700000
Strona internetowa
Portal Rosja

Stacja kolejowa Sludianka na trasie kolei transsyberyjskiej

Sludianka (ros. Слюдянка) – ośrodek rejonu sludiańskiego obwodu irkuckiego Rosji, na zachodnim krańcu jeziora Bajkału, u stóp gór Chamar-Daban.

Nazwa miejscowości pochodzi od rosyjskiej nazwy miki (ros. слюда), która występuje w miejscowych skałach i była w przeszłości wydobywana.

Miasto zostało założone w 1905 r., a prawa miejskie otrzymało w 1936 r.

W pobliskiej wsi Kułtuk 24 czerwca 1866 wybuchło nieudane powstanie zabajkalskie przeprowadzone przez polskich zesłańców. Walki toczyły się także w okolicach Sludianki. W osadzie, pod koniec XIX wieku powstał polski kościół katolicki, zniszczony w czasie ZSRR. Zachował się z niego granitowy krzyż przechowywany w muzeum Zigałowa.

W przeszłości działała tu podziemna kopalnia apatytu i flogopitu, zamknięta w latach 60. XX wieku. Wydobywane tu apatyty miały zastosowanie głównie w przemyśle, ale także miały na tyle dobrą jakość, że było to jedyne w Rosji stanowisko apatytów wykorzystywanych w jubilerstwie. Obecnie czynne są dwa kamieniołomy białego prekambryjskiego marmuru wykorzystywanego w produkcji cementu, a także jako kamień ozdobny i budowlany. Działa też zakład przetwórstwa rybnego.

Sludianka jest też stacją kolejową kolei transsyberyjskiej (budynek stacji zbudowany jest z litych bloków marmuru). Zlokalizowana jest tam także przystań nad Bajkałem.

Jest to także miejscowość turystyczna. Ze względu na połączenie kolejowe, autobusowe i samochodowe z Irkuckiem i wschodnią częścią rejonu jest ona bazą wypadową w góry Chamar-Daban, m.in. na Szczyt Czerskiego (2090 m n.p.m.).

Miejscowość jest także odwiedzana przez poszukiwaczy minerałów, ze względu na występujące tu apaty, miki, spinele szlachetne, diopsydy wydobywane nielegalnie z podziemnych wyrobisk zamkniętej kopalni oraz legalnie z kamieniołomów.

W Sludiance znajduje się prywatne Muzeum Mineralogiczne W. A. Zigałowa (Samacwiety Bajkała), specjalizujące się w gromadzeniu minerałów (zebrano tam ponad 3000 rodzajów minerałów)^[1].

W miejscowości tej znajduje się również stacja końcowa zabytkowej linii kolejowej Bajkał - Sludianka.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia ze Sludianki

Przypisy