Smicha

Smicha, semicha (z hebr. סמיכה, nałożenie rąk) – w prawie rabinicznym przekazanie władzy sądowniczej[1].

Znaczenie w tradycji judaistycznej

Pierwszego przekazania dokonał Jahwe, dając Mojżeszowi Torę. Następnie Mojżesz, z boskiego polecenia, przekazał tę władzę, przez nałożenie rąk, Jozuemu. Później władza przechodziła nieprzerwanie przez starszyznę (sędziów – aż do Samuela), proroków, Wielkie Zgromadzenie (ostatnim ze Zgromadzenia był Szymon Sprawiedliwy), Antygona z Socho, zugot aż do tannaitów. Dla tych ostatnich używano tytułu rabi w Palestynie i raw w Babilonii. Ciągłości smichy zagroziły prześladowania po powstaniach żydowskich i ta instytucja ostatecznie zanikła w IV wieku. Kabaliści zgromadzeni w Safed próbowali ją przywrócić w 1538, ale napotkali opór rabina Jerozolimy[1][2].

W 2004 izraelscy ortodoksyjni rabini różnych grup zebrali się w celu przywrócenia Sanhedrynu w Tyberiadzie. Smichę otrzymał od nich rabin Mojżesz Halberstam.

Znaczenie współczesne

Obecnie termin „smicha” jest używany na określenie egzaminu z halachy, który przechodzą osoby ubiegające się o kompetencje rabina, a także certyfikatu potwierdzającego takie kompetencje (סמיכה לרבנות, smicha le-rabanut)[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c Rafał Żebrowski, Smicha, [w:] Polski Słownik Judaistyczny, Delet [dostęp 2021-05-02] (pol.).
  2. ↑ Alan Unterman, Encyklopedia tradycji i legend żydowskich, Warszawa: Książka i Wiedza, 1998, s. 252-253, ISBN 83-05-12933-0 (pol.).