Smok walijski

Y Ddraig Goch

Smok walijski (wal. y Ddraig Goch – „Czerwony Smok”) – symbol heraldyczny widoczny na fladze Walii. Najstarsze odnotowane użycie smoka jako symbolu Walii znajduje się w Historii Brittonum, napisanej ok. 829 roku, lecz swoją popularność uzyskał on rzekomo jako sztandar bitewny króla Artura oraz innych wodzów celtyckich. Powiązanie z tymi władcami oraz dowody płynące z archeologii, literatury i historii dokumentalnej sprawiły, że przypuszczano możliwość wykreowania się Czerwonego Smoka z wcześniej istniejącego rzymsko-brytyjskiego symbolu narodowego^[1].

Podczas rządów dynastii Tudorów (rodu o korzeniach walijskich), smok walijski był używany jako trzymacz w herbie ówczesnej Anglii^[2]. Czerwony Smok jest często utożsamiany ze wszystkim, co walijskie, a co za tym idzie, wykorzystywany jest przez wiele prywatnych i publicznych instytucji. Przykładami takich organizacji są: Rząd Walii, Parlament Walijski, Visit Wales (rządową organizację turystyczną kraju), wiele samorządów lokalnych (m.in. Blaenau Gwent, Cardiff, Carmarthenshire, Rhondda Cynon Taf, Swansea), a także organizacji sportowych (m.in. Football Association of Wales, Wrexham A.F.C., Newport Gwent Dragons, London Welsh RFC). Tak zwany „język smoka” (wal. Tafod y Ddraig) jest symbolem Towarzystwa Języka Walijskiego. Czerwony Smok jest również jedną z Bestii Królowej, dziesięciu statui symbolizujących genealogię królowej Elżbiety II.

Historia

Mabinogion

W opowieści Lludd and Liefelys, Czerwony Smok walczy z atakującym Białym Smokiem. Jego wrzaski boleści sprawiają, że kobiety ronią, zwierzęta giną, a rośliny jałowieją. Lludd, król Brytów, odwiedza swego mądrego brata we Francji. Ten poleca mu wykopać dół w centrum jego państwa, napełnić go miodem pitnym i przykryć tkaniną. Lludd wykonał to zadanie, a smoki usnęły, napiwszy się z dziury. Król zamknął je, zawinąwszy przedtem w płótno, we wzgórzu Dinas Emrys.

Historia Brittonum

Vortigern i Ambros oglądają walkę między smokami; ilustracja z XV-wiecznego manuskryptu Historia Regum Britanniae, Geoffrey z Monmouth

Legenda ma swoją kontynuację w Historii Britonum. Smoki pozostały uwięzione w Dinas Emrys przez wieki, dopóki król Vortigern nie spróbował zbudować tam swojego zamku. Każdej nocy fundamenty i ściany konstrukcji były niszczone przez niewidoczne siły. Władca skonsultował się z doradcami, a ci polecili mu znaleźć chłopca bez biologicznego ojca i zabić go w ofierze. Vortigern znalazł takiego chłopca, który miał stanowić najmądrzejszego czarodzieja w dziejach (według niektórych opowiadań chłopcem tym był młody Merlin). Dowiedziawszy się o zamiarze króla, chłopiec opowiedział mu o dwóch smokach, a ten rozkopał Dinas Emrys i uwolnił bestie. Kontynuowały one swoją walkę, lecz wkrótce zakończyła się ona wygraną Czerwonego Smoka. Chłopiec powiedział władcy, że zwycięska bestia symbolizuje lud Vortigerna, natomiast przegrana – Sasów. Przyjmując, że król Vortigern żył w V wieku, ludem tym byli Brytowie, którzy nie dali się podbić Sasom – współcześni Walijczycy.

Ta sama historia jest powtórzona w kronice Historia Regum Britanniae, autorstwa Geoffreya z Monmouth. W tej wersji Czerwony Smok jest także przepowiednią nadejścia króla Artura. Zauważyć należy, że ojciec legendarnego władcy nazywał się Uther Pendragon – gdzie „pen” może oznaczać „głowę”, a „dragon” – „smoka”; Geoffrey tłumaczył to imię jako „smocza głowa”.

Owain Glyndŵr

Y Ddraig Aur, sztandar Owaina Glyndŵra, księcia Walii; ok. 1400 – ok. 1416 r.

Sztandar Owaina Glyndŵra był znany jako „złoty smok” (wal. Y Ddraig Aur). Flaga ta ma antyczne pochodzenie, gdyż była ona rzekomo użyta przez Uthera Pendragona w czasie bitew Brytów i Sasów. Sztandar został, według powiadań, przekazany synowi Pendragona, królowi Arturowi^[3][4][5].

Tudorowie

Edmwnd Tudur

Na grobie Edmunda Tudora w katedrze świętego Dawida znajduje się mosiężny ryt hrabiego w jego zbroi, ze sztyletem, mieczem i koroną. Ostatni z tych elementów jest ceremonialną smoczą koroną. Jedynym innym władcą Walii, który nosił podobną był Owain Glyndŵr.

Henryk VII Tudor użył Czerwonego Smoka Cadwaladra ap Cadwallona jako swojego sztandaru w bitwie pod Bosworth, dodając do niego jeszcze dwa pola – białe i zielone, reprezentujące ród Tudorów. Po bitwie chorągiew ta została zaniesiona do katedry świętego Piotra w celu pobłogosławienia. W czasie swoich rządów Henryk VII powołał również Williama Tyndala na królewskiego oficera heraldycznego. Stanowisko jego zostało obarczone herbem Czerwonego Smoka na zielonym polu.

Wszyscy, prócz jednego, władcy Anglii z dynastii Tudorów używali Czerwonego Smoka jako trzymacza w swych herbach. Jedynym wyjątkiem była Maria I, która zastąpiła smoka innym trzymaczem reprezentującym jej męża, Filipa II Habsburga.

Tudorowie przedstawiali Czerwonego Smoka z członkiem, co symbolizowało męską płodność, potencję i dominację.

• 

  Sztandard Henryka VII Tudora użyty w bitwie pod Bosworth

• 

  Herb Henryka VII (1485–1509) i Henryka VIII (1509–1547) w pierwszej fazie jego rządów

• 

  Herb Henryka VIII (1509–1547) w drugiej części jego rządów oraz Edwarda VI (1547–1553)

• 

  Herb Elżbiety I (1558–1603)

Herb

Herb Walii z 1953 roku

Czerwony Smok został oficjalnym godłem w 1800 roku, gdy Jerzy III Hanowerski wydał królewski nakaz ustanawiający herb Walii. W oryginalnym języku blazonowany był następująco: On a mount Vert a dragon passant with wings elevated Gules^[6].

Późniejszy herb kojarzony z Walią, należący do księcia Walii od 1901 roku, był podobny do godła królewskiego, lecz różnił się nałożeniem srebrnego kołnierza turniejowego o trzech występach^[7].

W 1953 roku herb zawierający Czerwonego Smoka przeszedł udostojnienie. W oryginale ta wersja blazonowana była następująco: Within a circular riband Argent fimbriated Or bearing the motto Y DDRAIG GOCH DDYRY CYCHWYN, in letters Vert, and ensigned with a representation of the Crown proper, an escutcheon per fesse Argent and Vert and thereon the Red Dragon passant^[8]. Słowa umieszczone w otoczce herbu są tłumaczone jako „Czerwony Smok inspiruje do działania”. Ten model herbu był krytykowany przez Winstona Churchilla^[9].

W 1956 roku ten herb został dodany do godła walijskiej stolicy, Cardiff. Został on umieszczony na obrożach trzymaczy.

Herb ten został użyty jako podstawa do zaprojektowania flagi Walii^[10]. Pierwotnie godło zostało po prostu umieszczone w centrum flagi na biało-zielonym tle, lecz zostało to zmienione w 1959 roku, kiedy to adaptowano współczesną flagę Walii^[11][12].

Obecnie, godło to jest używane przez Biuro Sekretarza Stanu Walii i jest wydrukowany na dokumentach ustawowych wydanych przez Parlament Walijski. Herb był również pierwotnie używany jako korporacyjne logo Parlamentu, dopóki nie zostało wyparte przez współczesne^[13].

W 2008 roku godło Walii zostało zmienione po raz kolejny, zupełnie pomijając Czerwonego Smoka.

Logo Rządu Walii

Logo używane przez Rząd Walii reprezentuje smoka walijskiego. Według ich instrukcji: „logo składa się ze smoka i nazwy rządu walijskiego oddzielonych poziomą linią, umieszczonych razem w stałej relacji, której nie wolno zmieniać. Te elementy są wycentrowane. Logo jest dwujęzyczne, niezależnie od języka materiału, w którym się pojawia”^[14]. Ważnym jest by odnotować, że pierwszym językiem, który musi zawierać logo jest walijski, a dopiero później ewentualny angielski^[15]. Inną ważną zasadą jest to, że smok musi być skierowany w lewą stronę, podobnie jak przy wywieszonej fladze kraju^[16].

Zobacz też

• Flaga Walii
• Herb Walii
• Herb Wielkiej Brytanii
• Smok

Przypisy

Bibliografia

• Siôn T. Jobbins, The Red Dragon: The story of the Welsh flag, Tal-y-bont: Y Lolfa, 2016
• Carl Lofmark, A History of the Red Dragon, Llanrwst: Gwasg Carreg Gwalch, 1995, ISBN 0-86381-317-8
• https://www.bbc.co.uk/wales/history/sites/themes/flag.shtml