Sobór w Vienne

Ten artykuł od 2018-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sobór w Vienne
Miejsce	Katedra św. Maurycego Vienne
Data rozpoczęcia	1311
Data zakończenia	1312
Poprzedni Sobór lyoński II (1274)	Następny Sobór w Pizie (1409)

Sobór w Vienne – sobór zwołany przez papieża Klemensa V w latach 1311–1312 w Vienne. Jedną z decyzji soboru było zlikwidowanie drogą administracyjną zakonu templariuszy.

Klemens V podczas burzliwych obrad soboru w Vienne nie mógł zdecydować się na zniesienie zakonu templariuszy. Do tej decyzji przyczyniło się przybycie na sobór w dniu 20 marca 1312 roku króla Francji Filipa IV wraz z niewielkim oddziałem rycerzy, a papież uległ królowi. Decyzja o likwidacji zakonu templariuszy została ogłoszona na uroczystej sesji soboru 3 kwietnia 1312 roku w Katedrze św. Maurycego. Papież zasiadał na swoim tronie, mając po jednym boku króla Francji, a po drugim jego syna – Ludwika X, króla Nawarry.

Treść bulli papieskiej „Vox in exscelso”, która znosiła zakon, odczytał sam Klemens V. Słowa tej bulli zostały tak starannie dobrane, by słuchacze i czytelnicy tego dokumentu nie odnieśli wrażenia, że jest ona równoznaczna z potępieniem zakonu. W jej tekście można dopatrzyć się swoistego samousprawiedliwienia papieża. Przypomina on, że w swojej przeszłości Kościół rzymski rozwiązywał już inne wybitne i zasłużone zakony za nieporównywalnie mniejsze przewinienia, nawet w sytuacjach gdy nie obciążały one każdego z ich członków z osobna. Papież podkreślał też, że decyzję podjął „nie bez goryczy i zasmucenia serca”. Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa i Świątyni Salomona został zlikwidowany „nieodwołalnym i wiecznie mającym obowiązywać dekretem, i ustanowiono go przedmiotem wiekuistego zakazu, zabraniając wszystkim myśli o przyszłym wstąpieniu do rzeczonego zakonu, noszenia jego habitu oraz działania w charakterze templariusza”. Bulla głosiła, że gdyby ktokolwiek postąpił wbrew temu zakazowi, narazi się na karę ekskomuniki.