Sobór ziemski
Sobór ziemski (ros. зе́мский собо́р) – zgromadzenie przedstawicieli stanów, głównie bojarów (prawosławnej szlachty ruskiej), duchowieństwa i niekiedy wolnych chłopów w Rosji w latach 1549–1684. Należały do niego najważniejsze decyzje państwowe, w tym wybór carów, określanie kompetencji monarchy[1], ustalanie traktatów pokojowych. W trakcie wojny domowej w Rosji w 1922 roku w nawiązaniu do dawnych tradycji ruskich zebrał się tak zwany nadamurski sobór ziemski.
Nazewnictwo
Nazwa „sobór ziemski” jest pojęciem ukutym przez XIX-wiecznych historyków rosyjskich w celu jego odróżnienia od cerkiewnego świętego soboru. Wcześniej używano naprzemiennie nazw „sobór” lub „zgromadzenie”.
Historia soboru ziemskiego
Pierwszy znany sobór zebrał się w 1549. W 1613 sobór ziemski, o szczególnie szerokiej reprezentacji społeczeństwa rosyjskiego (udział wzięli nawet tzw. czarni chłopi), wybrał na nowego cara Michała I Romanowa[2].
Sobór był zwoływany przez cara lub – w okresie bezkrólewia – Dumę Bojarską. Do jego kompetencji należały wybór cara oraz prawodawstwo. Oprócz samego wyboru cara każdy inny akt prawny wydany przez sobór ziemski mógł być w zależności od okresu sankcjonowany przez monarchę.
Po raz ostatni sobór ziemski zebrał się w latach 1683–1684 w celu zawarcia pokoju wieczystego Rosji z Rzeczpospolitą[1][3]. Pokój został ostatecznie zawarty w 1686 roku.
Przypisy
- ↑ a b Земский собор, pravoteka.ru [dostęp 2016-01-08].
- ↑ Richard Pipes, Rosja carów, Warszawa 2006, s. 109 i 110.
- ↑ Земские соборы, stepanov01.narod.ru [dostęp 2016-01-08].