Social Security

Ten artykuł należy dopracować: usunąć z bibliografii pozycje niewykorzystane jako źródła informacji. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Przykładowa karta ubezpieczenia z podanym Social Security Number

Social Security – program federalny w Stanach Zjednoczonych odnoszący się do emerytur, rent rodzinnych i ubezpieczeń osób niepełnosprawnych (ang. Old-Age, Survivors, and Disability Insurance, skrót OASDI^[1]).

Siedziba główna Social Security Administration znajduje się w Woodlawn (Maryland), na zachód od Baltimore.

Wprowadzenie

Prezydent Roosevelt podpisuje Social Security Act, 14 sierpnia 1935

Pierwotna wersja ustawy o zabezpieczeniu społecznym, która została podpisana w 1935 roku przez prezydenta Franklina Delano Roosevelta, jako część jego New Deal^[2], i obecna wersja ustawy, z późniejszymi zmianami^[3]obejmuje kilka programów i ubezpieczeń społecznych. Główną część programu stanowi OASDI (Old Age, Survivors, a Disability Insurance − emerytury, renty rodzinne, renty inwalidzkie i ubezpieczenia) lub RSDI (Retirement, Survivors, and Disability Insurance − renty, renty rodzinne i ubezpieczenia osób niepełnosprawnych).

Największe i najbardziej znane programy to:

• Federalny Old-Age^[4] (Emerytury), ubezpieczenie dla niepełnosprawnych^[5] i wypłaty dla rodziny po śmierci pracownika;
• Zasiłki dla bezrobotnych^[6];
• Tymczasowa Pomoc dla Rodzin Potrzebujących (TANF)^[7];
• Medicare^[8];
• Medicaid^[9];
• Stanowy program ubezpieczenia zdrowotnego dla dzieci (SCHIP)^[10];
• Uzupełnienie dochodów (SSI)^[11];
• Ustawa dotycząca ochrony pacjentów i niedrogiej opieki (Patient Protection and Affordable Care Act – PPACA)^[12].

Social Security to program ubezpieczeń społecznych w głównej mierze finansowany przez specjalne podatki od wynagrodzeń o nazwie Federal Insurance Contributions Act tax (FICA). Depozyty podatkowe są formalnie powierzone Federal Old-Age and Survivors Insurance Trust Fund, Federal Disability Insurance Trust Fund, Federal Hospital Insurance Trust Fund lub Federal Supplementary Medical Insurance Trust Fund^[13].

Początkowo fundusz Social Security pokrywał także ubezpieczenie na wypadek bezrobocia i w dużej mierze to oznaczał. Obecnie, w mowie potocznej, nazwa ta jest używana w odniesieniu do świadczeń emerytalnych, świadczeń dla niepełnosprawnych, świadczeń na wypadek śmierci oraz świadczeń dla rodziny pozostającej po śmierci pracownika, które są czterema głównymi świadczeniami udzielanymi przez tradycyjne plany emerytalne (pension plans) w sektorze prywatnym.

W 2004 roku amerykański system ubezpieczeń społecznych wypłacił prawie 500 miliardów dolarów w ramach tych świadczeń^[14].

Jeśli chodzi o wartość w dolarach, to amerykański program Social Security jest największym programem rządowym na świecie i będącym jednym największych wydatków w budżecie federalnym, wynoszącym 20,8% dla Social Security, w porównaniu do 20,5% na obronę i 20,1% dla Medicare/Medicaid^[15]. Social Security jest obecnie największym programem socjalnym w USA, gdzie w 2003 roku, łączne wydatki dla wszystkich programów ubezpieczeń społecznych stanowiły 37% wydatków rządowych i 7% PKB^[16]. Szacuje się obecnie, że Social Security utrzymuje, około 40 procent wszystkich Amerykanów w wieku 65 lat lub starszych, z dala od ubóstwa^[17].

Propozycje sprywatyzowania Social Security były częścią debaty w okresie prezydencji Bill Clintona i George W. Busha.

FICA

Plakat promujący program Social Security

W oryginalnej wersji ustawy z 1935 r, przepis dotyczący tego programu zawarty był w „Title II of the Act” (dlatego Social Security jest czasami określane jako „Title II” program.). Przepisy dotyczące opodatkowania zostały ujęte w oddzielnym tytule („Title VIII”) (ze względu na konstytucyjne powiązanie z Ustawą 1935). W ramach „Poprawki do ustawy z 1939” Zmiany, przepisy „Title VIII” dotyczące opodatkowania zostały wyjęte z ustawy „Social Security Act” i umieszczone w „Internal Revenue Code”, zmieniając nazwę na „Federal Insurance Contributions Act (FICA)”. Od tego czasu, te potrącenia od wynagrodzeń są potocznie nazywane jako „podatek FICA”.

Ponieważ podatki FICA nie finansują „kont emerytalnych” analogiczne do rachunków inwestycyjnych, takich jak IRA, są więc one kwestionowane, że zwroty z tych składek nie są porównywalne do zysków z prywatnych instrumentów inwestycyjnych. Ale ponieważ kontrybucje Social Security są jednak, prawdopodobnie, analogiczne do zbiorczych składek ubezpieczeniowych^[18] (ponieważ chronią pracowników i ich członków rodziny przed utratą dochodów żywiciela rodziny, po przejściu na emeryturę, inwalidztwa lub śmierci), mogą być właściwe porównywane zwroty „grupy ryzykownych funduszy” otrzymanych przez Social Security do „grupy ryzykownych funduszy” otrzymanych z komercyjnych ubezpieczeń. Jak każdy program ubezpieczeń, Social Security „rozprzestrzenia ryzyko”.

Na przykład, pracownik który staje się niepełnosprawny w młodym wieku, może otrzymać duży zwrot w stosunku do kwoty jaka przekazał do FICA, zanim został niepełnosprawny, ponieważ świadczenia z tytułu niepełnosprawności mogą być kontynuowane do końca jego życia.

Tak jak w prywatnych planach ubezpieczeniowych, każdy w danej puli ubezpieczeniowej jest ubezpieczony od tego samego ryzyka, ale nie wszyscy będą korzystać z niego w takim samym stopniu.

Analogia do ubezpieczenia, jest jednak ograniczona^[19] faktem, że płacenie podatków FICA nie daje prawa do świadczeń, mimo że Social Security, w jakimś zakresie, jest w rzeczywistości finansowany podatkami FICA. "Obama-GOP tax deal”^[20] z roku 2010, na przykład, obniża podatek FICA, mający wpływ na wypłacalność Social Security, zneutralizowaną przez przeniesienie z ogólnego budżetu. Te transfery mają wpływ na ogólny deficyt budżetowy jak ogólne wydatki na programy^[21][22][23].

Poprawki do Ustawy z 1935 roku

W międzyczasie były wprowadzane następujące poprawki do Ustawy 1935^[24]:

• Poprawka z roku 1939
• Poprawka z roku 1950
• Poprawka z roku 1961
• Poprawka z roku 1962
• Poprawka z roku 1965
• Poprawka z roku 1968
• Poprawka z roku 1972
• Poprawka z roku 1977
• Poprawka z roku 1983
• Poprawka z roku 1990

Świadczenia

Ogólny wzrost świadczeń Social Security w USA

Największą częścią OASDI są wypłaty świadczeń emerytalnych. Przez cały okres zatrudniania pracownika, „Social Security Administration” rejestruje jego dochody. Kwota miesięcznego świadczenia, do którego pracownik ma prawo, zależy od jego wkładu i wieku, w którym pracownik zdecyduje się na rozpoczęciu pobierania świadczeń. Do tej pory świadczenia z Social Security, są wypłacone niemal w całości z potrąceń od wynagrodzeń (FICA). Dlatego Social Security jest nazywany pay-as-you-go system. Przypuszcza się, że w 2017 r., wpływy z potrąceń od wynagrodzeń będą niewystarczające na pokrycie świadczeń Social Security, a system zacznie wypłacać pieniądze z „Social Security Trust Fund”. Znaczenie istnienia i korzyści finansowe z „Social Security Trust Fund” jest przedmiotem poważnych sporów, ponieważ jej aktywami są specjalne obligacje skarbowe (Treasury bonds), czyli pieniądze z tego funduszu powierniczego są pożyczane z powrotem przez rząd federalny do spłaty innych wydatków.

Podstawowa Kwota Ubezpieczenia

Wielkość wypłat z Social Security bazowania jest na jego podstawowej kwocie ubezpieczenia (Primary Insurance Amount, PIA). PIA jest średnią z najlepszych, (okresu 35 lat przepracowanych przez pracownika), zarobków (przed odliczeniem do FICA). Kwota ta, w każdym roku, jest ograniczana przez coroczną podstawę wynagrodzenia (Social Security Wage Base) dla Social Security (maksymalne zarobki, od których można pobierać OASDI z podatku FICA (106800 dolarów w 2010 roku^[25]).

Jeżeli pracownik ma mniej niż 35 lat objętych zarobkami, to zera służą do uzupełnienia ogólnej liczby lat zarobkowych do 35.
Lata pracy objęte planem, w okresie większym niż 2 lata poprzedzające rok, kiedy pracownik ukończy 62 lat, są indeksowane w górę, aby odzwierciedlić wzrost krajowej płacy przez średni wskaźnik wynagrodzeń (AWI) od czasu, w którym dochody zostały objęte w przeszłości do wartości AWI, dwa lata zanim pracownik osiągnął 62 lata (który jest ostatnim rokiem, w którym pracownik osiągnął 62 lata).

Jedna dwunasta ze średniej z 35 indeksowanych lat jest średnią miesięcznych zarobków (AIME). Z kolei PIA to 90% AIME do pierwszego (niskiego) punktu zgięcia (bendpoint)^[26] i 32% z powyżej AIME, ponad pierwszym punktem zgięcia, ale nie przekraczając drugiego (wyższego) punktu zgięcia, plus 15% AIME powyżej drugiego punktu zgięcia. Punkty zgięcia wyznacza punkt, w którym stopy zwrotu dla AIME beneficjenta się zmieniają^[27][28].
W 2008 roku, punkty zgięcia, dla obliczeń PIA zmieniły się z, od 90% do 32% dla 711 dolarów, na 15% dla 4288 dolarów^[28][26]. Ten PIA jest następnie dostosowywany przez automatyczną korektę kosztów utrzymania, corocznie zaczynając od roku kiedy pracownik ukończy 62 lata. Podobne obliczenia bazowane na podstawie średnich zarobków, są brane pod uwagę przy ustalaniu benefisów za niepełnosprawność lub renty dla rodziny na wypadek śmierci pracownika. Te alternatywne obliczenia uśredniają mniej lat dochodowych w przypadku śmierci pracownika lub jego niepełnosprawności przed 62 rokiem życia i stosują inne lata bazowe dla uwzględnienia inflacji.

Wiek emerytalny

Pracownik, który zaczyna pobieranie świadczeń przed normalnym wiekiem emerytalnym, otrzymuje je zmniejszane w oparciu o ilość miesięcy, zanim osiągnąłby normalny wiek emerytalny. Redukcja wynosi 5/9 z 1% za każdy miesiąc, aż do 36 miesięcy i następnie 5/12 z 1% za każdy kolejny miesiąc. Ogólnie wynosi to 80% wartości benefisu w wieku 62 lat, gdy wiek emerytalny pracownika jest ustalony na 65 lat, 75% wartości benefisu w wieku 62 lat, gdy wieku emerytalny pracownika to 66 lat, a 70% korzyści w wieku 62 lat przy wieku emerytalny pracownika wynoszącym 67 lat.

Pracownik, który opóźnia rozpoczęcie pobierania świadczenia emerytalnego powyżej jego normalnego wieku emerytalnego, podnosi wartość benefisu. Może tak czynić aż do osiągnięcia wieku 70 lat. Dotyczy to również jego benefaktorów po jego śmierci. Benefisy jego dzieci i współmałżonka nie mają na to wpływu.

Normalny wiek emerytalny dla współmałżonka, po śmierci pracownika, przesuwa harmonogram zależny od roku urodzenia, w górę o 2 lata, tak że dla współmałżonków, urodzonych przed 1940 r. wiek emerytalny wynosi 65 lat.

Współmałżonek

Każdy aktualny małżonek jest uprawniony, a rozwiedzeni lub byli współmałżonkowie kwalifikują się na ogół, jeśli małżeństwo trwało co najmniej 10 lat. (Małżeństwa par tej samej płci, nie są uznawane przez OASDI, gdyż prawo federalne DOMA nie uwzględnia tego typu związków.) Choć jest arytmetycznie możliwe aby jeden pracownik do generował korzyści dla współmałżonka, dla pięciu współmałżonków, których mógł mieć, każdy z nich musi być po rozwodzie małżeństwa które trwało co najmniej 10 lat. Ponieważ wiek 70 lat to ostatni wiek przejścia na emeryturę, ponieważ żaden stan nie uznaje małżeństwa nieletnich, nie ma więcej niż 5 kolejnych benefaktorów w odstępach dziesięcioletnich. Wartość tego świadczenia emerytalnych wynosi połowę PIA pracownika; z tym, że różni się od wartości rentę współmałżonka po zmarłym, która jest w pełni PIA.
Świadczenie to wynosi: 1/2 PIA razy faktor wczesnego przechodzenia na emeryturę, jeśli współmałżonek ma mniej niż normalny wiek emerytalny. Nie ma wzrostu wartości kiedy świadczenie zaczyna pobierać współmałżonek, po osiągnięciu normalnego wieku emerytalnego.

Ten problem może wystąpić dla małżeństwa, w którym młodsza osoba jest tylko pracownikiem i jest więcej niż 5 lat młodsza. Dopiero po wystąpieniu przez pracownika o świadczenie emerytalne, może, niepracujący małżonek, wystąpić o świadczenie emerytalne dla siebie.

Wdowiec/wdowa

Jeśli pracownik objęty Social Security umiera, żyjący współmałżonek może otrzymywać świadczenia rodzinne. W niektórych przypadkach świadczenia te są dostępne nawet dla rozwiedzionego współmałżonka. Ojciec lub matka z nieletnimi lub niepełnosprawnymi dzieci, będących pod jego opieką, mogą otrzymywać świadczenia, które nie są aktualnie zmniejszone. Najniższy wiek dla sprawnego, owdowiałego współmałżonka, jest 60 lat. Wartość tego świadczenia jest równa pełnej emerytury pracownika, dla małżonków, którzy są w normalnym wieku emerytalnym, lub starsze. Jeśli pozostały przy życiu współmałżonek zaczyna pobierać świadczenie przed normalnego wiekiem emerytalnym, nie ma się na aktuarialną redukcję^[29].

Dzieci

Dzieci pracownika w wieku emerytalnym, niepełnosprawnego lub zmarłego, otrzymują świadczenia jako „będące na jego utrzymaniu” czy „osoba pozostała przy życiu”, jeśli są w wieku poniżej 16 lat, lub są w wieku powyżej 18 i zostały niepełnosprawne przed ukończeniem 22 roku życia^[29] Sądzie Apelacyjny w 8 Obwodzie, zdecydował, że dziecko jest uprawniony do renty rodzinnej, chociaż urodziło się dwa lata po śmierci ojca, w wyniku zapłodnienia pozaustrojowego.

Niepełnosprawność

Pracownik, który pracował wystarczająco długo (bazując na „kwartałach ubezpieczenia” w ostatnich latach), maże być objęty rentą inwalidzką. Otrzymywanie świadczeń rozpocznie się po 5 pełnych miesiącach kalendarzowych, licząc od momentu stania się niepełnosprawnym, niezależnie od jego wieku. Formuła kwalifikacji wymaga określonej liczby „kredytów” (w oparciu o dochody), ogólnie uzyskanych i odpowiednią ilość w ciągu dziesięciu lat, bezpośrednio poprzedzających niepełnosprawność, ale przepisy są bardziej łagodne dla młodszych pracowników, którzy stali się niepełnosprawni zanim mieli szansę stworzyć odpowiednią długą historię zarobków.

Pracownik musi nie być w stanie kontynuować swojej poprzedniej pracy i nie może dostosować się do innej pracy, biorąc pod uwagę, wiek, wykształcenie i doświadczenie zawodowe. Ponadto niepełnosprawność musi być długoterminowa, trwająca co najmniej 12 miesięcy, przypuszczalnie będzie trwała co najmniej 12 miesięcy, lub może zakończyć się śmiercią^[30]. Tak jak w przypadku świadczeń emerytalnych, kwota świadczeń rentowych należnych, zależy od wieku pracownika i kwoty zgromadzonej.

Umowy międzynarodowe

Czasami ludzie przenoszą się z jednego kraju do drugiego, na stałe lub czasowo. To stanowi wyzwanie dla firm, rządów i osób poszukujących zapewnienia sobie w przyszłości świadczeń lub mając do czynienia z organami podatkowymi w wielu krajach. W tym celu, „Social Security Administration” podpisał umowy międzynarodowe, często określane jako Totalization Agreements z innymi programami ubezpieczeń społecznych w innych krajach^[31].

Ogólnie rzecz biorąc, umowy te mają dwa główne zadania. Po pierwsze, wyeliminowanie podwójnego opodatkowania Social Security, w sytuacjach, gdy pracownik z jednego kraju pracuje w innym kraju i jest zobowiązany do wpłacenia składki na ubezpieczenie społeczne dla obu krajów, biorąc pod uwagę te same zarobki. Po drugie, umowy pomaga wypełnić lukę, w celu ochrony świadczeń dla pracowników, którzy pracują w USA i innych krajach.

Następujące kraje podpisały umowy z Social Security (oraz daty wejścia w życie umowy)^[32]

Numer Social Security

Efektem ubocznym programu Social Security w Stanach Zjednoczonych było, niemal powszechne, przyjęcie numeru identyfikacyjnego Social Security, jako krajowego numeru identyfikacyjnego w USA. Numer Social Security (SSN) jest wydawane na mocy sekcji 205(c) (2) z „Social Security Act”. Rząd początkowo stwierdził, że SSN nie służy do identyfikacji, ale obecnie w USA powszechnie korzysta się z numeru SSN jako identyfikatora osobistego, włączając w to agencje rządowe, takie jak „Internal Revenue Service”, wojsko, a także prywatne podmioty prawne: banki, uczelnie, firmy ubezpieczeniowe oraz pracodawcy.

"Social Security Administration” przyznaje, że „Social Security Act” nie wymaga posiadania SSN, aby żyć i pracować w Stanach Zjednoczonych, ani też po prostu, w celu posiadania^[33].

Zobacz też

• Numer ubezpieczenia społecznego w Stanach Zjednoczonych
• Medicare
• 401(k)

Przypisy

Bibliografia

• Achenbaum, Andrew (1986). Social Security Visions and Revisions.
• Feldstein, Martin; Jeffrey Liebman (editors) (2002). The Distributional Aspects of Social Security and Social Security Reform. Chicago: University of Chicago Press.
• Kessler-Harris, Alice (2001). In Pursuit of Equity: Women, Men, and the Quest for Economic Citizenship in 20th Century America. New York City: Oxford University Press.
• Social Security Administration Beneficiaries and costs information
• Wright, Robert E. (2010). Fubarnomics: A Lighthearted, Serious Look at America's Economic Ills. Buffalo, New York: Prometheus Books.
• Community of Minds: Working Together – The $44 Trillion Abyss – 2003 Fortune Magazine. [dostęp 2011-12-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 lutego 2012)]. (ang.).
• Social Security Suicide. [dostęp 2011-12-01]. (ang.).
• Brown, Jeffrey R.; Liebman, Jeffrey B.; Wise, David A.: Social Security Policy in a Changing Environment. University of Chicago Press, 2009. ISBN 978-0-226-07648-5. (ang.).
• What Does Price Indexing Mean for Social Security Benefits? (explanation of wage indexing versus price indexing). Center for Retirement Research, January, 2005. [dostęp 2011-12-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 listopada 2005)]. (ang.).
• Getting a grip on Social Security: The flaw in the system. [dostęp 2011-12-01]. (ang.).
• Center for American Progress: Social Security by the Numbers (reference guide with stats). [dostęp 2011-12-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 października 2006)]. (ang.).
• Berkowitz, Edward D.; Kingson, Eric R. Social Security and Medicare: A Policy Primer Auburn House. 1993. 214 pp
• Jenkins, Shirley; et al., eds. Social Security in International Perspective Essays in Honor of Eveline M. Burns. Columbia University Press, 1969
• Martin, Patricia P.; Weaver, David A. „Social Security: A Program and Policy History,” Social Security Bulletin, Vol. 66 No. 1, 2005
• Myers, Robert J. Social Security. University of Pennsylvania Press. 1993.
• Schieber, Sylvester J., and John B. Shoven. The Real Deal. Yale University Press 1999.
• Skidmore, Max J. Social Security and Its Enemies: The Case for America's Most Efficient Insurance Program. Westview Press, 1999
• Tanner, Michael D. Social Security and Its Discontents: Perspectives on Choice. Cato Institute, 2004. Comment: libertarian criticism
• Traver, David (2006). Social Security Disability Advocate's Handbook. James Publishing. ISBN 1-58012-033-4.
• Social Security Handbook, Germania Publishing, 2006.
• S044a90.ssa.gov Social Security Program Operations Manual System. Social Security Administration.