Socrealizm liturgiczny

Socrealizm liturgiczny – określenie użyte przez Stefana Kisielewskiego wobec monumentalnych wokalno-instrumentalnych utworów o tematyce religijnej, chrześcijańskiej powstających w Polsce od końca lat 70. XX wieku. Zwracać miało ono uwagę na to, że podobnie jak socrealistyczne kantaty i oratoria pisane w czasach stalinizmu, również i one są podobnie patetyczne, a przy tym proste i łatwe w odbiorze[1]. Przykładami tej tendencji są przede wszystkim utwory Wojciecha Kilara (m.in. Angelus, Missa pro pace), Krzysztofa Pendereckiego (Polskie Requiem), Henryka M. Góreckiego (pieśni o tematyce religijnej, Beatus vir). Dzięki tym utworom kompozytorzy zaliczani wcześniej do bardzo elitarnej, ekskluzywnej awangardy kompozytorów współczesnej muzyki (sonorystów) dotarli do szerokiej publiczności koncertowej.

Kontynuacja poglądu

Dorota Szwarcman nazwała muzykę lat 90. XX w. Pendereckiego i Kilara „muzyką moralnego szantażu”[2]. Andrzej Chłopecki użył nazwy „sacro polo”[3].

Przypisy

  1. ↑ D. Szwarcman Czas Warszawskich Jesieni, Stentor, Warszawa 2008, s. 74–75.
  2. ↑ Strona domeny forumakad.pl, forumakad.pl [dostęp 2017-11-26].
  3. ↑ Wywiad z Andrzejem Chłopeckim na www.onet.pl. 2003-02-05. [dostęp 2011-03-17].