Soft rock

Ten artykuł od 2010-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Soft rock (także light rock, easy rock, mellow rock) – styl muzyki rockowej, który bazuje głównie na fortepianie oraz instrumentach z nim powiązanych.

Historia

Początki soft rocka sięgają lat 50. XX wieku i pionierów rock and rolla: Little Richarda, Jerry’ego Lee Lewisa i Fats Domino. Charakterystyczne dla tego stylu jest wykonywanie wielu elementów piosenek na żywo, np. przesuwanie ławki do siedzenia od fortepianu, by grać na stojąco, podnoszenie rąk w górę i w dół podczas gry, aby nadać jej nieco dramatyzmu lub siadanie na pianinie, co można często zaobserwować podczas występów m.in. Billy’ego Joela, Eltona Johna, Taylora Hansona i Bena Foldsa.

Elton John, Freddie Mercury z Queen oraz Billy Joel uważani są za artystów przełomowych tego gatunku. Ich piosenki z lat 70., 80. i 90. łączyły rhythmandbluesowe brzmienie fortepianów Raya Charlesa i Steviego Wondera z bardziej rockowym i popowym stylem gry Jerry’ego Lee Lewisa. Pianista Roy Bittan nawiązywał do soft rocka swą grą na albumach Born to Run Bruce’a Springsteena, Bat Out of Hell Meat Loafa i Making Movies Dire Straits.

W twórczości wielu artystów, m.in. Tori Amos, Bena Foldsa, Keane i Fiony Apple, pod koniec lat 90. XX wieku i na początku XXI wieku występował soft rock. Obecnie jest to gatunek mniej popularny, jednak wciąż istnieje wielu artystów, którzy tworzą go i odnoszą duże sukcesy, w tym m.in. The Fray i Vanessa Carlton.

Współczesny soft rock

Wielu artystów, mimo dużej popularności gitar, wciąż wykorzystuje w swej twórczości fortepian.

Angielska grupa Keane znana jest z tego, że w swojej muzyce w ogóle nie korzysta z gitar. Po odejściu gitarzysty w 2001 roku pozostali, wtedy nieznani jeszcze muzycy, zdecydowali, że od tego czasu przestaną używać gitar w swych piosenkach i skupią się na innych instrumentach, a szczególnie na fortepianie. W 2003 roku soft rockowe utwory Keane, „Everybody's Changing” i „Somewhere Only We Know” stały się hitami i przyniosły grupie międzynarodową sławę. Jednakże ostatni album tria, „Perfect Symmetry” ukazuje już całkiem inny kierunek - znalazło się na nim tylko kilka prawdziwie piano rockowych kompozycji (jak na przykład piosenka tytułowa, „Black Burning Heart” i bonusowe „My Shadow”), w reszcie utworów dominują syntezatory i różnorakie efekty wspomagane elektroniką.

Kolejnym przykładem może być grupa Starsailor, która zasłynęła z takich albumów jak „Love Is Here” i najnowszego „All The Plans”, które do teraz urzekają miliony fanów na całym świecie czystym pięknem kompozycji. I właśnie dzięki takim piosenkom jak „Silence Is Easy”, „Alcoholic” i „Tell Me It's Not Over” brytyjski piano rock nabrał całkiem nowego znaczenia, a grupa wciąż jest jedną z najbardziej lubianych nie tylko w Anglii, ale i daleko poza nią.

Trio Ben Folds Five w latach 90. stworzyło wiele soft rockowych piosenek, które odniosły duży sukces komercyjny. Właśnie wtedy Ben Folds stał się słynnym wokalistą solowym i producentem.

Kolejnym przykładem współczesnego soft rocka jest zespół Coldplay. Oparte na fortepianie single: „Trouble”, „Fix You”, „The Scientist”, „Speed of Sound”, „Clocks” oraz „The Hardest Part” osiągnęły ogromny sukces i stały się hitami na całym świecie. Jednakże Coldplay używa gitar w większości swoich piosenek.

Vanessa Carlton jest znana głównie z piosenki „A Thousand Miles”, w której podstawowym instrumentem jest fortepian.

Amerykańska grupa The Fray dzięki soft rockowym piosenkom: „Over My Head (Cable Car)” oraz „How to Save a Life”, które okazały się ogromnymi hitami, zyskała międzynarodowy sukces i sławę.

Zespół Blue October, mimo iż często łączy muzykę soft rockową z postgrunge'ową, sukces zawdzięcza soft rockowym utworom: „Calling You”, „Hate Me” i „Into the Ocean”.

Kanadyjski muzyk Daniel Powter zasłynął jako początkujący piosenkarz soft rockową piosenką „Bad Day”.

Soft rockowi artyści

Wybrani artyści wykonujący muzykę soft rockową:

Nagrody soft rockowych muzyków

Juno Awards

• Sarah McLachlan – Surfacing (Album of the Year) (1998)
• Sarah McLachlan – „Building a Mystery” (Single of the Year) (1998)
• Rufus Wainwright – Rufus Wainwright (Alternative Album of the Year) (1999)
• Rufus Wainwright – Poses (Alternative Album of the Year) (2002)

Nagrody Grammy

• Sarah McLachlan – „Last Dance” (Best Pop Instrumental Performance) (1998)
• Sarah McLachlan – „Building a Mystery” (Best Female Pop Vocal Performance) (1998)
• Fiona Apple – Criminal (Best Female Rock Vocal Performance) (1998)
• Train – „Drops of Jupiter (Tell Me)” (Best Rock Song) (2002)
• Coldplay – A Rush of Blood to the Head (Best Alternative Album) (2002)
• Coldplay – „Clocks” (Record of the Year) (2002)

ARIA Music Awards

• Missy Higgins – The Sound of White (Album of the Year, Highest Selling Album) (2005)
• The Whitlams – „No Aphrodisiac” (Song of The Year) (1998)
• The Whitlams – Eternal Nightcap (Best Independent Release) (1998)
• The Whitlams – Eternal Nightcap (Best Group) (1998)

Brit Awards

• Coldplay – Parachutes (Best British Album) (2001)
• Coldplay – A Rush of Blood to the Head (Best British Album) (2003)
• Keane – Hopes and Fears (Best British Album) (2005)
• Keane – (Best Breakthrough Act) (2004)
• Coldplay – X&Y (Best British Album) (2006)
• Coldplay – (Best British Group) (2016)

Bibliografia

• Jerry Lee Lewis: The Founder of Piano Rock Music. rareexception.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-12-13)]. (ang.)