Sojuz-T

Sojuz-T
Ilustracja
Inne nazwySojuz 7K-ST
ProducentRKK Energia
OperatorZSRR
Państwo pochodzeniaZSRR
ZastosowanieLot 3 kosmonautów na stacje Salut 6, Salut 7 i Mir
PoprzednikSojuz 7K-TM
NastępcaSojuz-TM
Produkcja
Stan obecnywycofany
Liczba wszystkich lotów16
Liczba udanych lotów15
Liczba nieudanych lotów1
Pierwszy lot16.12.1979 (Sojuz T-1)
Ostatni lot13.03.1986 (Sojuz T-15)
Dane techniczne
Masa6850 kg
Zasilaniebaterie słoneczne + akumulatory

Sojuz 7K-ST (ros. Союз 7К-СТ) lub krócej Sojuz-T (Союз-Т) – pojazd kosmiczny programu Sojuz, przeznaczony specjalnie dla stacji kosmicznej Salut 7, jednak odbył również loty na stacje Salut 6 i Mir. Był również pierwszą generacją pojazdów Sojuz umożliwiającą lot 3-osobowej załogi od czasu lotu Sojuza 11 w czerwcu 1971.

Nowy statek różnił się od dotychczasowych Sojuzów ważnymi szczegółami wyposażenia. Składał się z trzech części: sekcji orbitalnej, kapsuły lądującej i przedziału sprzętowego z bateriami słonecznymi. Należały do nich płyty z bateriami ogniw słonecznych, układy łączności radiowej oraz układy sterowania usytuowaniem. Ogniwa słoneczne umożliwiały skuteczne zasilanie w energię elektryczną przez dłuższy czas, a nie wyłącznie z akumulatorów o ograniczonej pojemności. Pozwoliło to na wykorzystanie Sojuzów T do realizacji dłużej trwających misji. Nowe układy radiowe umożliwiły kosmonautom lepszą łączność z ośrodkami naziemnymi. Wyposażenie jak w statkach Sojuz, z dodatkowym komputerem i zmienionym systemem napędowym z jednolitym paliwem dla wszystkich silników. Sojuzy wyposażono jeszcze w jedno udoskonalenie uruchamiane podczas powrotu na Ziemię. Kilkaset metrów nad Ziemią odstrzelane były zewnętrzne okienka iluminatorów, które ulegają zmętnieniu w czasie wtargnięcia w atmosferę. Dzięki temu załoga mogła obserwować miejsce lądowania, co miało duże znaczenie, również psychologiczne. Długość statku - 6,98 m, maksymalna średnica korpusu 2,72 m, rozpiętość baterii słonecznych - 10,60 m. Masa orbitalna 6850 kg, masa lądownika 3000 kg[1].

Misje

Testy bezzałogowe:

Loty załogowe:

Przypisy

  1. „Astronautyka”. 113 (1), s. 1-2, 1981. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum. ISSN 0004-623X. 

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Soyuz-T drawing.png
Soyuz-T spacecraft.