Sojuz 7
| ||
Dane misji | ||
Indeks COSPAR | 1969-86A | |
Zaangażowani | ![]() | |
Pojazd | ||
Statek kosmiczny | Sojuz 7K-OK | |
Masa pojazdu | 6 570 kg | |
Rakieta nośna | Sojuz | |
Załoga | ||
Załoga | Anatolij Filipczenko (1) Władisław Wołkow (1) Wiktor Gorbatko (1) | |
Start | ||
Miejsce startu | Bajkonur, Kazachstan | |
Początek misji | 12 października 1969 (10:44:42 UTC) | |
Orbita okołoziemska | ||
Apogeum | 223 km | |
Perygeum | 210 km | |
Okres orbitalny | 88,8 min | |
Inklinacja orbity | 51,7° | |
Lądowanie | ||
Lądowanie | 17 października 1969 (09:25:05 UTC) | |
Czas trwania misji | 4 d, 22 h, 40 min, 23 s | |
Liczba okrążeń Ziemi | 80 | |
Program Sojuz |
Sojuz 7 (kod wywoławczy Буран - Buran, "Burza śnieżna") stanowił część wspólnej misji, wraz ze statkami Sojuz 6 i Sojuz 8, w ramach której trzy pojazdy i siedmiu kosmonautów przebywało na orbicie jednocześnie.
Załoga
Podstawowa
- Anatolij Filipczenko (1) - dowódca
- Władisław Wołkow (1) - inżynier lotu
- Wiktor Gorbatko (1) - specjalista misji
Rezerwowa
Druga rezerwowa
- Andrijan Nikołajew (2)
- Gieorgij Grieczko (1)
- Piotr Kołodin (1)
Opis misji
Głównym celem misji było połączenie się z kapsułą Sojuz 8 i przeniesienie załogi na jej pokład, tak jak to miało miejsce w wypadku kapsuł Sojuz 4 i Sojuz 5. Załoga Sojuza 6 miała filmować operację.
Misji nie wykonano, przez awarie sprzętu. Źródła radzieckie utrzymywały potem, że nie planowano w ogóle manewru dokowania - wydaje się to jednak mało prawdopodobne - pojazdy były wyposażone w węzły cumownicze, a załoga Sojuza 8 składała się z weteranów wcześniejszego udanego dokowania. Misja ta stanowiła ostatni orbitalny test radzieckiej technologii lotów na Księżyc, i jej niepowodzenie mogło przesądzić o niepowodzeniu całego programu.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
(c) I, Cmapm, CC-BY-SA-3.0
The flag of the Soviet Union (1955-1991) using a darker shade of red.