Sojuz 7K-T

Sojuz 7K-T
Ilustracja
ProducentOKB-1
OperatorZSRR
Państwo pochodzeniaZSRR
ZastosowanieLot 2 kosmonautów na orbitę okołoziemską w ramach programu Salut/Ałmaz
PoprzednikSojuz 7K-OKS
Produkcja
Stan obecnywycofany
Liczba wszystkich lotów30
Liczba udanych lotów29
Liczba nieudanych lotów1
Pierwszy lot1972 (Kosmos 496)
Ostatni lot1981 (Sojuz 40)
Dane techniczne
Zasilanieakumulatory

Sojuz 7K-T (ros. Союз 7К-Т) – druga generacja pojazdów kosmicznych Sojuz, wykorzystywana w ramach programu Salut/Ałmaz, wprowadzona po katastrofie lotu Sojuz 11 w 1971. W przeciwieństwie do wersji 7K-OKS mogła na swoim pokładzie pomieścić jedynie dwóch kosmonautów ubranych w kombinezony Sokoł. Zasilanie na statku zapewniały akumulatory, co zapewniało dwa dni autonomicznego lotu przed połączeniem ze stacją. Podobnie jak wcześniejsze wersje Sojuz 7K-T wykorzystywał system Igła do automatycznego naprowadzania do stacji. W locie Sojuz 13 moduł orbitalny zamiast portu cumowniczego posiadał kamerę do obserwacji Ziemi. Konstrukcja Sojuza 7K-T stała się bazą dla pojazdów Progress.

Loty bezzałogowe

Misje załogowe

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Soyuz 7K-T 2-seats drawing.svg
Upgraded Soyuz 7K-T version capable of carrying 2 cosmonauts with Sokol space suits (after the Soyuz-11 accident).