Solanus Casey

Błogosławiony Solano Casey Bernardo Francesco Solanus Casey
prezbiter
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1870 Prescott, Wisconsin
Data i miejsce śmierci	31 lipca 1957 Detroit
Czczony przez	Kościół katolicki
Beatyfikacja	18 listopada 2017 Detroit przez Franciszka[a]
Wspomnienie	31 lipca

Solanus Casey (ur. 25 listopada 1870 w Prescott jako Bernardo Francesco Solanus Casey, zm. 31 lipca 1957 w Detroit) – amerykański kapłan, kapucyn, błogosławiony Kościoła katolickiego.

Urodził się w Prescott w stanie Wisconsin jako szóste z szesnastu dzieci Bernarda James Casey i Elleny Elisabeth Murphy, emigrantów z Irlandii^[1]. Przyszły zakonnik wyróżniał się siłą woli, zdecydowanym charakterem oraz dobrym humorem. Jego pasją był sport, a przede wszystkim baseball. Przed wstąpieniem do zakonu był robotnikiem w gospodarstwie rolnym, stolarzem, piekarzem, strażnikiem więzienia oraz motorniczym tramwaju^[2]. Do seminarium św. Franciszka Salezego w Milwaukee wstąpił w 1892. Z racji braku pieniędzy na czesne, wśród swoich towarzyszy pracował jako fryzjer. Po pięciu latach spędzonych w seminarium napotykano u Bernarda trudności w nauce i przełożeni radzili mu, aby podjął raczej życie zakonne niż aspirował do kapłaństwa^[2].

14 stycznia 1897 w klasztorze św. Bonawentury w Detroit, po posłuchaniu udzielonych mu rad przyjął w pokorze habit kapucyński. 21 lipca 1898 kończąc nowicjat, przyjął śluby zakonne, jednocześnie podejmując od nowa studia teologiczne w Seminarium Serafickim w Milwaukee^[2].

Jednak studia w seminarium stwarzały mu problemy z powodu braku znajomości języka niemieckiego i łacińskiego. Pomimo tych językowych trudności przełożeni postanowili udzielić mu święceń kapłańskich w oparciu o słowa ówczesnego dziekana:

24 lipca 1904 otrzymał święcenia kapłańskie, jednakże z towarzyszącą im ciążącą klauzulą nie pozwalającą mu spowiadać ani głosić publicznie kazań^[1]. Gdy już został kapłanem, powierzono mu urząd zakrystiana, a później furtiana. Był odpowiedzialny za ministrantów. Ostatecznie, po pobyciu w różnych domach prowincji, został przydzielony do klasztoru św. Bonawentury w Detroit, gdzie jako furtian przez ponad dwadzieścia lat swoją postawą przyciągał rzesze ludzi, którzy przybywali do niego na wieść o jego cnotach i nadzwyczajnych łaskach przypisywanych jego modlitwom i wstawiennictwu. Spędzał po dziesięć godzin dziennie na furcie, nigdy nie pozwalając sobie nawet na małą przerwę lub urlop, spełniając swój apostolat dobrym słowem, miłością, cierpliwością i w posłuszeństwie.

Po obchodach pięćdziesięciu lat święceń kapłańskich jego zdrowie powoli go opuszczało i po kilku pobytach w szpitalu zmarł 31 lipca 1957 w wieku 87 lat w klasztorze św. Bonawentury w Detroit^[1]. Jego ostatnie słowa brzmiały:

Został pochowany na terenie klasztoru. W 1987 roku, jego ciało zostało ekshumowane i przeniesione do kaplicy św. Bonawentury^[3].

W 1976 rozpoczął się jego diecezjalny proces beatyfikacyjny zaś 11 lipca 1995 papież Jan Paweł II podpisał dekret o heroiczności jego cnót i od tej pory przysługuje mu tytuł czcigodnego Sługi Bożego^[1][3]. 4 maja 2017 papież Franciszek podpisał dekret o cudzie ojca Solanusa^[4]. Uroczystej beatyfikacji, która miała miejsce 18 listopada 2017 w Detroit, dokonał, na zaproszenie przez arcybiskupa Detroit, Allena Vigneron oraz Braci Kapucynów Prowincji Calvary, kardynał Angelo Amato, prefekt Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych^[5][6].

Jego wspomnienie liturgiczne wyznaczono na 31 lipca (dies natalis)^[7].

Uwagi

Przypisy